All Chapters of รักครั้งใหม่กับพี่ชายอดีตสามี: Chapter 141 - Chapter 150

แต่เซ่าเยว่กลับยังคงนิ่งอย่างน่าประหลาดใจยิ่งเมื่อเธอเอ่ยถึงคำว่ารุ่นพี่ไปเมื่อครู่ ก็ทำให้เซี่ยอวิ๋นซูพลันนึกถึงเรื่องการศึกษาของเธอขึ้นมาใช่แล้ว เซ่าเยว่ก็เป็นนักศึกษาคณะวิทยาการคอมพิวเตอร์ของมหาวิทยาลัยเอเช่นกัน หรือว่าเธอเองก็มีฝีมือด้านเทคนิคพวกนี้ด้วย?“เซี่ยหมิง เซ่าสวินจะแก้ไขแล้วกู้ฐานข้อมูลกลับมาได้จริง ๆ เหรอ?”“แน่นอนว่าไม่มีทางทำได้! ไม่อย่างนั้นแล้ว...ทำไมถึงเห็นจี้หยางต้องวิ่งวอนขอคนอื่นไปทั่วแบบนั้นล่ะ?”เซี่ยหมิงไม่เข้าใจว่าเซี่ยอวิ๋นซูกังวลเรื่องอะไร “จ้าวรุ่ยปั๋วเป็นแกนหลักทางเทคนิคที่ฉันรับมาจากบริษัทเซี่ยหมิง เขารู้จักไฟร์วอลล์ของพวกเขาเป็นอย่างดี การโจมตีครั้งนี้ร้ายแรงมาก ฐานข้อมูลทั้งหมดล่มสลาย พี่ก็รู้ว่าการซ่อมแซมมันยากลำบากแค่ไหน แล้วเซ่าสวินจะมีศักยภาพที่แข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไง”“แล้วเซ่าเยว่ล่ะ?” เซี่ยหมิงยิ่งไม่อาจเข้าใจได้ “เซ่าเยว่? นังนั่นไม่ใช่ตัวไร้ค่าเหรอ? วัน ๆ เอาแต่คอยยกน้ำชากับพิมพ์เอกสาร เป็นแค่คนใช้ไร้ประโยชน์แบบนั้น จะไปแก้ปัญหาทางเทคนิคซับซ้อนระดับนี้ได้ยังไง?”เขาส่ายหน้าอย่างหมดความเชื่อถือ “พี่ ลองคิดดูเองเถอะ แบบนี้มันจะเป็นไ

แต่สุดท้ายเซ่าสวินก็จับจ้องไปที่เธอ สายตานั้นเหมือนกำลังมองคนที่เพิ่งเจอกันวันแรกเซ่าเยว่ “มีอะไรจะพูดก็พูดมาเลย”“นี่เธอทำน่ะตั้งใจเหรอ เซ่าเยว่” เซ่าสวินเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี และหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “ครั้งนี้เธอเข้าถึงบทบาทจริง ๆนะ!”เสียงเขาต่ำและหนักแน่น “แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันก่อน”“…พี่บอกเธอแล้ว เธอไม่เชื่อพี่เอง ยังจะเอาเงินไปให้เซี่ยอวิ๋นซูมาช่วยอีก พี่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเธอจะโง่ได้ขนาดนี้”เซ่าสวิน “เธอ…”“ทำไมล่ะ เธอยังไม่อยากยอมรับความจริงอีกเหรอ?” สีหน้าของเซ่าเยว่แข็งกร้าวขึ้นทันที “เซี่ยอวิ๋นซูพูดว่าพวกเราอยู่ในช่วงขาลง กำลังจะเน่าอยู่ที่ก้นร่องน้ำ ตอนนั้นท่าทีของเธอคือเห็นด้วยกับคำพูดพวกนั้นสินะ?”เซ่าสวินเพิ่งจะอ้าปากอยากโต้เถียง แต่กลับพูดไม่ออกสิ่งที่เซ่าเยว่พูดมันช่างแทงใจดำ เขาเองก็เคยคิดว่าเซี่ยอวิ๋นซูพูดไม่ผิดนักแต่ตอนนี้เขากลับเต็มไปด้วยความเสียใจและอับอายต่อความคิดนั้น!ยังไม่ทันเห็นโลงศพแท้ ๆ เขาก็รีบยกมือยอมแพ้เสียก่อนงั้นหรือ?เซ่าสวินกำหมัดแน่น!นี่เป็นครั้งแรกที่เซ่าสวินยอมรับกับตัวเองจริง ๆ ว่าเขายังเด็กเกินไป ทนแรงกดดันอะไรแทบไม่ได้เล

......เซ่าเยว่ไปถึงสนามบินก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง เครื่องบินของคุณปู่ลงจอดแล้ว แต่กลับไม่เห็นใครอยู่ที่ทางออกเธอโทรศัพท์ติดต่อหาพ่อบ้านกลับได้รับแจ้งว่าอยู่ทางออกอีกทางเซ่าเยว่จำต้องขับรถไป แต่สนามบินรถติดมาก พอไปถึง ก็เห็นเจียงเฉินหานเปิดประตูรถให้คุณปู่ขึ้นรถที่แท้แล้วเป็นแผนของเจียงเฉินหานนี่เอง!เซ่าเยว่รีบลงจากรถ วิ่งผ่านฝูงชนไปหาเจียงเฉินหานเห็นเธอตั้งแต่แรกแล้ว แต่ทำเป็นไม่เห็น เขาก้มตัวเล็กน้อย ปิดประตูรถให้เจียงเจิ้น“คุณปู่…”เซ่าเยว่เพิ่งมาถึง แต่ข้อมือของเธอกลับถูกเจียงเฉินหานคว้าไว้พอหันกลับไป เจียงเฉินหานกำลังมองเธออยู่คนอื่นอาจเห็นว่าแววตาของเขาอ่อนโยนแต่เซ่าเยว่เห็นว่า เป็นคำเตือนเจียงเจิ้นเองก็มองว่าอ่อนโยน จึงพอใจอย่างมาก ยิ่งคิดถึงสิ่งที่เจียงเฉินหานเพิ่งพูดออกมาแล้ว ยิ่งอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “เซ่าเยว่ อีกไม่นานก็ครบรอบแต่งงานสามปีของเธอกับเฉินหานแล้วนะ ต้องฉลองกันให้ดีล่ะ”เซ่าเยว่ชะงักไปใช่ เธอแต่งงานกับเจียงเฉินหานครบสามปีแล้ว ตรงกับสัปดาห์หน้าพอสัปดาห์หน้าผ่านไป ช่วงทบทวนตัวเองจะหมดลง ก็จะไปจดทะเบียนหย่าแล้วก็เหลือเวลาแค่ไม่กี่วันเจียง

แต่ทุกอย่างก็หายไปในพริบตาเซ่าเยว่ชะงักเล็กน้อย หลังจากความว่างเปล่าในหัวผ่านไป สิ่งที่โผล่มาในใจมีเพียงห้าคำสามปีที่ไร้ค่า“เพี๊ยะ!” เส้าเยว่ตบหน้าของเจียงเฉินหานหนึ่งครั้งแรงไม่มากนัก แต่หนักแน่นชัดเจนเจียงเฉินหานยังตกตะลึงกับฝ่ามือแรกอยู่ไม่ทันไร ฝ่ามือที่สองของเซ่าเยว่ก็ตบซัดเข้ามาอีกครั้งเซ่าเยว่ตบเขาไปเต็ม ๆ อีกหน!ทันใดนั้น ขณะที่ฝ่ามือที่สามของเธอกำลังจะซัดมา เจียงเฉินหานก็รวบข้อมือเธอไว้ แต่เซ่าเยว่กลับเหมือนคนเสียสติ ร่างกายทั้งตัวเกร็งตึง ฟันกัดแน่นสนิท จากที่เมื่อครู่ยังคิดว่าการดิ้นรนไม่มีประโยชน์ ตอนนี้กลับออกแรงสุดกำลัง ทั้งกำหมัดทั้งตบฟาดลงบนตัวเขาไม่ยั้ง แค่ชกตบยังไม่พอ ถึงขั้นใช้ปากกัดเขาด้วย!เจียงเฉินหานไม่เข้าใจว่าเธอโกรธอะไร แต่ครั้งนี้เขากลับสามารถเข้าใจความรู้สึกของเธอได้แต่ทว่าครั้งนี้กลับเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เขาสามารถรับรู้และเข้าใจความรู้สึกของเซ่าเยว่ในเวลานี้ได้เซ่าเยว่แม้จะเงียบงันไร้เสียง แต่ภายในกลับกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ราวกับต้องแบกรับความน้อยเนื้อต่ำใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก ร่างกายของเธอถึงขีดสุด ไม่อาจทนรับได้อีกต่อไป

เจียงเจิ้นอยากจะเก็บซางจื้อเหนียนเอาไว้ข้างกายดูจากท่าทางร้องไห้อย่างน้อยใจของเด็กน้อย ก็คงจะเชื่อฟังดีแต่สุดท้ายกลับเป็นเขาเองที่ปฏิเสธต่อมา ทั้งคู่ได้พบกันปีละครั้ง และทุกครั้งซางจื้อเหนียนก็เย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ ปีแล้วปีเล่าที่ทุกวันนี้ซางจื้อเหนียนไม่ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบมีความรัก ก็เพราะประสบการณ์ชีวิตในวัยเด็กดังนั้นเจียงเจิ้นจึงไม่เคยเร่งรัดเรื่องนี้เลยเขาแก่แล้ว ความคิดก็เปิดกว้างขึ้นหลานมีโชคชะตาของหลานเอง เขาจะไม่เข้าไปก้าวก่ายมากนักเจียงเจิ้นพูดว่า “แล้วเมื่อไหร่เธอจะชอบใครสักคนล่ะ?”ซางจื้อเหนียนตอบอย่างเย็นชา “ไว้ค่อยว่ากัน”“นิสัยอย่างเธอ กว่าจะชอบผู้หญิงสักคนมันไม่ง่าย ดังนั้นต้องฟังคำของปู่ให้ดี ถ้าชอบแล้วก็ต้องคว้าไว้ อย่าได้ปล่อยไป ไม่อย่างนั้น ในชาตินี้จะได้ชอบใครอีกหรือไม่ก็ไม่แน่แล้ว”ซางจื้อเหนียนเงยหน้ามองเจียงเจิ้น พลางถามขึ้นอย่างหาได้ยากว่า “จริงเหรอครับ?”เจียงเจิ้นเบิกคิ้วที่ขาวปนเทา “จะไม่จริงได้ยังไง ตอนเด็ก ๆ เธอน่ะดื้อจะตาย”แม้จะทนความน้อยใจมากมายที่บ้านสกุลซาง ก็ยังไม่ยอมก้มหัวกลับมาทุกอย่างต้องทนอยู่คนเดียว“ตอนนี้ก็ยังดื้อเหมือนเดิ