Semua Bab รักครั้งใหม่กับพี่ชายอดีตสามี: Bab 341 - Bab 350

เสียงนั้นแฝงไว้ด้วยความเย็นชาและอันตรายแต่เซ่าเยว่กลับถูกสะกดไว้ได้ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ซางจื้อเหนียนกลายเป็นตัวแทนของความรู้สึกปลอดภัยสำหรับเธอ แม้แต่เสียงของเขาก็เช่นกันคำพูดที่เซ่าเยว่พูดกับเจียงเฉินหานนั้น ส่วนใหญ่เป็นความรู้สึกจริงใจ แต่ส่วนหนึ่งก็เป็นสิ่งที่เธอแสดงออกมาเพราะเจียงเฉินหานยังคงก่อเรื่องไม่จบไม่สิ้น ก็เพื่อที่จะให้เธอรักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไขไม่ใช่เหรอ?เธอไม่รักแล้วก็คือไม่รักแล้วและคำพูดแบบเดียวกันนี้ เธอก็พูดมาหลายครั้งแล้ว เซ่าเยว่จึงรู้สึกชาชินไปนานแล้วความรู้สึกตื่นเต้นที่มาจากใจจริงเมื่อครู่นี้ เป็นเพราะเธอเอ่ยถึงเด็กคนนั้นต่างหากส่วนที่เหลือทั้งหมด คือการแสดงเป้าหมายสูงสุดของเธอคือการแย่งโทรศัพท์ของเขามา การตามหาเฉิงเหยียนโย่วต่างหากคือเป้าหมายของเธอทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่แล้วกลับบังเอิญมาเจอซางจื้อเหนียน เมื่อเธอเห็นความห่วงใยในแววตาของเขา และได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความรู้สึกคับแค้นใจในใจของเซ่าเยว่ก็พรั่งพรูออกมา น้ำตาไหลอาบแก้ม “ฉันกำลังตามหาเฉิงเหยียนโย่วค่ะ เธอ...เธออยู่ในโรงแรมข้างๆ นี่เอง”ปลายนิ้วของซางจื้อเหนียนลูบไล้ใบหน

เซ่าเยว่เดินเข้าไป แต่ในห้องนั่งเล่นกลับไม่มีใครอยู่เลยหัวใจของเธอพลันตื่นตระหนกขึ้นมา“เฉิงเหยียนโย่ว?”วินาทีถัดมา ไฟที่สวนหลังบ้านนอกหน้าต่างสูงจากพื้นก็สว่างขึ้นเซ่าเยว่เห็นลู่เจี้ยนเฉินและเฉิงเหยียนโย่วเฉิงเหยียนโย่วก็เห็นเธอเช่นกัน จากนั้นก็รีบเดินมาทางนี้อย่างรวดเร็วในระหว่างที่รอ เซ่าเยว่ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของบ้าน และให้ซางจื้อเหนียนเข้าไปในบ้านก่อน จากนั้นเธอก็วิ่งออกไปต้อนรับเพื่อนเฉิงเหยียนโย่วรีบวิ่งมาหาและกอดเธอไว้ทันที ความเป็นห่วงฉายชัดบนใบหน้า เธอมองสำรวจเซ่าเยว่ตั้งแต่หัวจรดเท้า “ตกใจแทบแย่ ไอ้ผู้ชายสารเลวนั่นไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม?”พอเฉิงเหยียนโย่วถามจบ ก็สังเกตเห็นดวงตาที่แดงก่ำของเธอ ความโกรธก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที “เธอร้องไห้เหรอ? ร้องไห้ได้ยังไง! ไอ้บ้าเอ๊ย เจียงเฉินหานอยู่ที่ไหน ฉันจะไปคิดบัญชีกับมัน!”เซ่าเยว่ได้ยินคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยของเฉิงเหยียนโย่วก็รู้สึกอบอุ่นในใจอย่างมาก การอยู่กับคนที่ใช่จะทำให้คนเราดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ถ้าอยู่กับคนที่ไม่ใช่ เราจะค่อยๆ หดหู่ เศร้าหมอง และอารมณ์แปรปรวนโดยไม่รู้ตัวตอนนี้เธอรู้สึกมีความสุข “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก

ในเวลานั้น เสียงของซางจื้อเหนียนก็ดังขึ้น “เข้ามาเถอะ”เฉิงเหยียนโย่วได้ยินเสียงนี้ก็คิดว่าเป็นภาพหลอน เธอเงยหน้าขึ้นอย่างแรง เมื่อเห็นเขาชัดเจน เธอก็แสดงสีหน้าเหลือเชื่อให้ตายเถอะ!ซางจื้อเหนียน ประธานใหญ่ผู้สูงส่งและแตะต้องไม่ได้คนนี้ มาอยู่ในบ้านของเธอได้ยังไง?เฉิงเหยียนโย่วรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย “เซ่าเยว่...ทำไมเธอไม่บอกฉันก่อน!” ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เสียเวลาอยู่ในสวนนานขนาดนี้ คงจะรีบเข้าไปต้อนรับแขกแล้ว!“ก็กำลังจะบอกเธออยู่เนี่ย”เซ่าเยว่พูดพร้อมกับหันไปมองซางจื้อเหนียน อาจเป็นเพราะมีคนอื่นอยู่ ภาพที่เธอกอดและจับมือกับเขาเมื่อครู่ก็ผุดขึ้นมาในหัว ทำให้เธอรู้สึกอายขึ้นมาทันทีแย่แล้วสิ เธอชวนซางจื้อเหนียนมาอยู่บ้าน แต่เธอยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องนี้กับเฉิงเหยียนโย่วเลยเซ่าเยว่รู้สึกผิดอย่างมาก และขยับเข้าไปใกล้เฉิงเหยียนโย่วมากขึ้นโดยไม่รู้ตัวสายตาของซางจื้อเหนียนเหลือบมองมือที่จับกันของพวกเธออย่างไม่ตั้งใจ จากนั้นก็ย้ายสายตาไปที่อื่นอย่างไม่ใส่ใจ ใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิมเฉิงเหยียนโย่วถูกออร่าของประธานใหญ่ทำให้รู้สึกหนาวเหน็บไปชั่วขณะ แต่เขาก็เป็นแบบนี้มาตลอด

ลู่เจี้ยนเฉินเดินวนไปทั่วห้องนั่งเล่นชั้นล่าง ราวกับต้องการจดจำทุกมุมเอาไว้ เขายังถ่ายรูปเป็นระยะๆ โดยอ้างว่าเพื่อหาไอเดียในการตกแต่งบ้านเพราะเพิ่งย้ายมาบ้านใหม่ เขาเลยยังไม่มีเวลาจัดบรรยากาศให้เป็นเหมือนบ้านที่น่าอยู่ได้เฉิงเหยียนโย่วหยิบเทียนหอมที่สะสมมานานออกมาจุด แล้ววางไว้บนโต๊ะอาหารสไตล์วินเทจ จากนั้นก็หยิบเทียนแบบแท่งยาวมาใส่ในเชิงเทียน แล้ววางไว้กลางโต๊ะ เมื่อจุดไฟแล้ว แสงเทียนที่ริบหรี่ก็สร้างบรรยากาศที่อบอุ่นในบ้านของเฉิงเหยียนโย่วมีดอกไม้สดและต้นไม้มากมาย เธอนำกรรไกรมาและจัดดอกไม้ที่สวยงามลงในแจกันดีไซน์เก๋ แล้วนำไปวางไว้ที่มุมหนึ่งของโต๊ะสุดท้ายเธอก็นำตะเกียบห้าคู่มาวางเรียงกัน โดยมีผ้าเช็ดปากสีขาววางทับอยู่ และใต้ผ้าเช็ดปากนั้นมีต้นไม้สีเขียวเล็กๆ วางอยู่ การตัดกันของสีขาวและสีเขียวดูสวยงามมากแค่จัดง่ายๆ แบบนี้ ก็ดูดีกว่าร้านอาหารตะวันตกเสียอีก และการตกแต่งก็ดูสวยงามและประณีตเหมือนกับการตกแต่งในห้องของเธอเซ่าเยว่ตั้งใจจะช่วย แต่เฉิงเหยียนโย่วบอกให้เธอพักผ่อนสบายๆ เซ่าเยว่จึงนั่งลงบนเก้าอี้ทานอาหาร เอียงศีรษะมองเฉิงเหยียนโย่วที่กำลังวุ่นวายอยู่ข้างหน้า ในช่วงเวล

ซางจื้อเหนียน “...” มันเหมือนกันตรงไหน? ชามที่ควรจะเป็นของเขาถูกแย่งไปแล้วเฉิงเหยียนโย่ว “...” ดูเหมือนว่าฉันจะเต็มใจนักเหรอ? นั่นเป็นชามที่เซ่าเยว่ตักให้เธอเลยนะ!ลู่เจี้ยนเฉินหยิบชามซุปของตัวเองที่ยังไม่ได้ใช้ขึ้นมา ตักซุปให้เต็มชามแล้วยื่นให้เฉิงเหยียนโย่ว “นี่ต่างหากที่เป็นของเธอ”เฉิงเหยียนโย่ว “...”เซ่าเยว่ “...”เซ่าเยว่รู้สึกเหมือนกำลังดูละครตลกอยู่ และยังพบว่าลู่เจี้ยนเฉินเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการเรื่องไม่เป็นเรื่องจริงๆแค่ตักซุป ทำไมต้องวุ่นวายขนาดนี้ด้วยเฉิงเหยียนโย่ววมีความชำนาญในงานสังคม รู้จักอ่านบรรยากาศและจับอารมณ์ของผู้คนได้เป็นอย่างดีลู่เจี้ยนเฉินไม่พอใจที่เซ่าเยว่ตักซุปให้เธอ จึงต้องเป็นคนตักให้เธอเอง นี่คือเหตุผลที่เขาทำเรื่องวุ่นวายขนาดนี้เฉิงเหยียนโย่วไม่ได้หลงตัวเองหรือมั่นใจว่าลู่เจี้ยนเฉินมีความรู้สึกดีๆ ให้กับเธอ แต่สิ่งที่ลู่เจี้ยนเฉินทำนั้นมันชัดเจนมาก แม้จะอ้อมไปหน่อย แต่จุดประสงค์ก็ชัดเจนคืนนั้นพวกเขามีอะไรกันอย่างไม่คาดคิด และเฉิงเหยียนโย่วก็พูดไปแล้วว่าหากได้เจอกันอีกครั้ง ก็ให้ถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ลู่เจี้ยนเฉินก็ทำตามนั้นจริงๆ และห