บทที่ 341

เสียงนั้นแฝงไว้ด้วยความเย็นชาและอันตราย

แต่เซ่าเยว่กลับถูกสะกดไว้ได้ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ซางจื้อเหนียนกลายเป็นตัวแทนของความรู้สึกปลอดภัยสำหรับเธอ แม้แต่เสียงของเขาก็เช่นกัน

คำพูดที่เซ่าเยว่พูดกับเจียงเฉินหานนั้น ส่วนใหญ่เป็นความรู้สึกจริงใจ แต่ส่วนหนึ่งก็เป็นสิ่งที่เธอแสดงออกมา

เพราะเจียงเฉินหานยังคงก่อเรื่องไม่จบไม่สิ้น ก็เพื่อที่จะให้เธอรักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไขไม่ใช่เหรอ?

เธอไม่รักแล้วก็คือไม่รักแล้ว

และคำพูดแบบเดียวกันนี้ เธอก็พูดมาหลายครั้งแล้ว เซ่าเยว่จึงรู้สึกชาชินไปนานแล้ว

ความรู้สึกตื่นเต้นที่มาจากใจจริงเมื่อครู่นี้ เป็นเพราะเธอเอ่ยถึงเด็กคนนั้นต่างหาก

ส่วนที่เหลือทั้งหมด คือการแสดง

เป้าหมายสูงสุดของเธอคือการแย่งโทรศัพท์ของเขามา การตามหาเฉิงเหยียนโย่วต่างหากคือเป้าหมายของเธอ

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่แล้วกลับบังเอิญมาเจอซางจื้อเหนียน เมื่อเธอเห็นความห่วงใยในแววตาของเขา และได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความรู้สึกคับแค้นใจในใจของเซ่าเยว่ก็พรั่งพรูออกมา น้ำตาไหลอาบแก้ม “ฉันกำลังตามหาเฉิงเหยียนโย่วค่ะ เธอ...เธออยู่ในโรงแรมข้างๆ นี่เอง”

ปลายนิ้วของซางจื้อเหนียนลูบไล้ใบหน