All Chapters of เกมรักเกมลวง: Chapter 91 - Chapter 100

“อ่า...ใช่...ผมอยากเจอพ่อคุณ ตอนนี้เขาอยู่ไหนเหรอ”“อยู่ที่ท่าเรือโน่น เพิ่งกลับจากหาปลา คุณได้เจอแน่ ไม่ต้องห่วง เพราะเขามาเยี่ยมคุณทุกวันอยู่แล้ว เอาเป็นว่าตอนนี้กินข้าวก่อนแล้วกัน กินสิ”เธอหมุนตัวจะหันหลังกลับ เขาคว้าข้อมือเธอไว้ เธอตกใจเล็กน้อยก่อนหันกลับมาตาเขียวปั๊ด“ทำอะไร ลามปามเหรอ”เขาตกใจหน้าเหวอ รีบปล่อยข้อมือเธออย่างเร็ว ด้วยความกลัวและเกรงใจ“ขอโทษครับ ผม..ผม...ลืมตัว ผมแค่กลัวคุณจะไปแล้วไม่กลับมาหาผมอีก”เธอสะบัดหน้าใส่เขา “กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง ที่นี่บ้านฉัน ฉันจะไปไหนได้ คุณนั่นแหละ ที่จะไป...” เมื่อเขาหายดีแล้ว และความจำกลับมาเหมือนเขา เขาคงจะรีบไปจากที่นี่ทันทีเลยล่ะ“ผมไม่ไปหรอก...ผมอยู่ที่นี่แหละ...คุณอย่าไล่ผมไปนะ ให้ผมอยู่ด้วย...ผมจะไม่ไปไหนแล้ว จะอยู่ที่นี่กับคุณ”“อะไรของคุณ...พูดมาก...บอกให้กินข้าวไง ทำไมยังไม่กินอีก”“ผมจะกินเดี๋ยวนี้แหละ” เขาคว้าถ้วยข้าวมาถือไว้อย่างเร็ว ไม่ทันระวังตัว จึงทำให้ข้าวต้มส่วนหนึ่งกระเด็นเปรอะตามหน้าอกของเขาหลายจุด เธอตกใจหน้าเสีย ทั้งยังห่วงกลัวเขาจะร้อน“หกหมดแล้ว ทำอะไรของคุณเนี่ย ความจำเสื่อมนะ ไม่ใช่ปัญญาอ่อน ทำยังกับตัวเป

“เข้ามาหน่อย”เธอกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ คิดว่าต้องโดนด่าหนักแน่งานนี้ เธอเตรียมใจก่อนเดินเข้าไปในห้องนั้นอย่างเงียบเชียบ“จริงเหรอลูก” บิดาถามคำแรกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เธอเหลือบมองคนป่วยที่ยังนอนหลับสนิทไม่รู้สึกรู้สา“หนูขอโทษค่ะ”“แกรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”“ไม่นานนี้ค่ะ หนูก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเป็นเขา” น้ำเสียงสำนึกผิดของเธอไม่ได้ทำให้มารดาหายเคืองเลยสักนิด เพ็ญนภาอยากจะมะเหงกลูกจริง ๆแล้วตอนนี้“ไม่อยากเชื่อเลย เขาคือลูกชายของคุณท่านจริงๆเหรอเพ็ญ”“จริงค่ะ นี่เขาล่ะ เมื่อหลายวันก่อน มีข่าวรถเขาตกเหวระเบิด ฉันก็คิดว่าเขาตายไปแล้ว เหมือนกับที่ทุกคนคิด แต่พอมาเห็นเขานอนอยู่ที่นี่กับตา ฉันถึงได้รู้ว่าคนที่คุณช่วยชีวิตไว้ ก็คือเขา เขายังไม่ตาย”ใช่...เขายังมีชีวิตอยู่...แต่เขายังจำตัวเองไม่ได้“เขาไม่ควรอยู่ที่นี่” ศักดาตัดสินใจอย่างนั้น ซึ่งทำให้ลูกสาวของเขาถึงกับใจแป้ว“ตอนนี้คุณพ่อเขายังอาการโคม่า เขาควรได้กลับไปดูแลพ่อ”“แต่เขาจะปลอดภัยหรือคะ” เธอรีบแสดงความคิดเห็นอย่างร้อนใจ “ที่รถเขาตกเหวคงไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ ต้องเป็นฝีมือของแม่เลี้ยงเขาแน่นอน ถ้าเขากลับไปตอนนี้ เขาได้ตายซ้ำสองแน่ค่ะ

“ฝันดีนะที่รัก...”แต่เขาคงไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น เขามันเลวระยำเกินกว่าจะเคียงคู่กับผู้หญิงแสนดีคนนั้น เขาเลวเกินกว่าจะให้อภัยด้วยซ้ำจอมทัพน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะก้าวออกจากที่ซ่อนตัว แล้วเดินตามหญิงสาวไปอย่างเงียบ ๆ เดินทิ้งห่างออกมาเล็กน้อย เพื่อให้เธอไม่สงสัยว่ามีใครบางคนเดิมตามเธออยู่ เขาอยากให้เธอรู้สึกสบายที่สุด ไม่ต้องพะวงหรือกังวลใด ๆ เขาอยากให้เธอกับลูกปลอดภัย ห่างไกลจากคนเลวร้าย และมีชีวิตดี ๆ‘ขวัญ...เราจะมีโอกาสได้เดินด้วยกันอีกครั้งมั้ย’ เขาถามตัวเองในทุกย่างก้าว เขาและเธอจะได้มีวันเดินจูงมือกันมั้ย เขาและเธอจะมีโอกาสกลับมารักกันได้หรือไม่เขาเดินตามเธอมาจนถึงบ้านสวยขนาดกลาง บนเนินเขาสูง ท่ามกลางแสงดาวที่สุกสกาว ทำให้บ้านหลังนี้ดูอบอุ่นและปลอดภัยอย่างน่าเหลือเชื่อ เขารู้สึกอย่างนั้นทันทีที่เห็น เขาหลงรักบ้านหลังนี้ได้อย่างง่ายดาย เพียงเพราะมันกำลังทำหน้าที่ปกป้องและคุ้มภัยให้กับหญิงสาวที่เขารักและลูกน้อยในท้อง“คุณปลอดภัย...ผมก็ดีใจ”เขายิ้มอย่างเปี่ยมสุขในความมืดของค่ำคืนที่สวยงาม หากจะหันหลังเพื่อกลับลงไปยังบ้านของหมอผู้ให้ชีวิตใหม่ เขาก็ยังลังเล หวั่นไหว เว้าวอน

ชั่วโมงต่อมา...เธอเดินนำเขามาตามชายหาดที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ซึ่งเป็นชายหาดเพียงแห่งเดียวบนเกาะแห่งนี้“ที่นี่ก็สวยดีนะ”เขานำคุย เพราะเห็นเธอเงียบไปนาน“อืม...สงบดี”“อยากอยู่ที่นี่ไปตลอดจัง”เธอหยุด ก่อนเหลียวมองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ คนที่ชื่อห่วยน่ะคงอยากอยู่หรอก แต่คนชื่อจอมทัพคงไม่มีวันแน่“ผมพูดจริงนะ ผมชักติดใจที่นี่แล้วสิ”“ติดใจอะไร ไม่เห็นมีอะไรให้ติดใจเลย”เขาจ้องหน้าเธอ แทนคำพูดมากมายในใจ“ผมว่า เราต้องเคยรักกันมาก่อนแน่”เธอตาเหลือกหน้าร้อนผ่าว รีบหลบสายตาเขาก่อนที่เขาจะเห็นพิรุธบนใบหน้าเธอ“เอาอะไรมาคิด เราไม่เคยรักกัน”“แต่ทำไม ผมรู้สึกว่า...ผมรักคุณล่ะ”เธอหันกลับมาจ้องหน้าเขา ตาขวางข้นเหมือนคนโกรธแค้นเขาอย่างนั้น แน่ล่ะ จะไม่ให้เธอโกรธได้อย่างไร เขาน่ะเหรอรู้สึกรักเธอ เขาควรจะรู้สึกเกลียดเธอต่างหาก เกลียดนั้นคือความจริง“ที่คุณคิดอย่างนี้ เพราะคุณไม่รู้จักผู้หญิงคนไหนบนเกาะนี้นอกจากฉันไง อยู่บนเกาะแบบนี้คุณคงจะเหงาแย่ ก็เลยคิดมโนไปเรื่อย ฉันจะบอกความจริงให้คุณรู้ก็ได้ คุณน่ะ ไม่ได้รักฉันหรอก แต่คุณเกลียดฉันต่างหาก ถ้าความจำของคุณกลับมาเมื่อไหร่ คุณจะรู้ได้ทันทีเล

เช้านี้...เขาได้กินอาหารร่วมโต๊ะกับผู้ชายที่เขาคิดแค้นมาตลอดชีวิต ด้วยเข้าใจว่าคือต้นเหตุที่ทำให้มารดาของเขาเสียชีวิตและลักพาตัวเขาไปเรียกค่าไถ่จนรถประสบอุบติเหตุ ทำให้เขาเกือบตายในตอนนั้น ทั้งที่คนๆนี้คือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้ แม้แต่ในตอนนี้ก็เถอะ หากไม่ได้คนๆนี้ช่วยมาจากอุบัติเหตุรถตกหน้าผา ป่านนี้ชะตาเขาขาดไปแล้ว“ชาร้อนใช้ได้มั้ยคุณ”“อร่อยมากครับ ราคาก็ถูกด้วย แถมได้วิวหลักล้าน สุดยอดไปเลยครับ” เขาดื่มชาร้อนเชยชิ้มรสกลมกล่อมหวานมันจากแก้วใบเล็ก สนนราคาเพียงแก้วล่ะสิบบาทเท่านั้น เขาคงหากินแบบนี้ไม่ได้ที่กรุงเทพฯ “ขอบคุณคุณอามากเลยนะครับ”“ไม่ต้องขอบคุณหรอก...เรื่องแค่นี้เอง...ขายปลาทูน่าตัวเดียวก็จ่ายได้ทั้งโต๊ะแล้ว”“ผมหมายถึงเรื่องที่คุณอาช่วยชีวิตผมไว้”ศักดาอึ้งไปนิด ก่อนจะยิ้มออกมา “ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ไปขอบคุณคุณตาหมอโน่น คนนั้นน่ะคือคนที่ช่วยชีวิตคุณอย่างแท้จริง”“คุณอาช่วยชีวิตผม...ถึงสองครั้ง”ศักดาถึงกับขมวดคิ้ว จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์เป็นครั้งแรก “หมายความว่า...ความจำของคุณกลับมาแล้วอย่างนั้นเหรอ”“ครับ...ความจำผมกลับมาได้สักพักแล้ว ตอนนี้ผมกลับ