All Chapters of My New Boss is the Man I Had a One Night Stand With!: Chapter 101 - Chapter 110

Ximena“Ximena, okay na ba ‘yung report na hinihingi ni Sir?” tanong ni Sir Simon habang lumapit sa mesa ko, hawak-hawak ang clipboard niya.Napakunot ang noo ko. Report? Anong report?“Ano pong report?” sagot ko, sabay tingin sa kanya na parang naghahanap ng clue sa mukha niya.“Tungkol sa mga bagong client natin sa Roccaforte Foods,” mabilis na paliwanag niya.“Ha? Ano ang tungkol doon?” tanong ko ulit, kahit alam kong parang nagmumukha na akong clueless. Pero wala talaga akong idea sa pinagsasasabi niya.“Yung evaluation report. Di ba may mga bagong grocery stores client tayo? Gusto ni Sir malaman kung gaano kabilis nauubos ang mga produkto natin sa kanila. Kung ano ang performance ng mga product natin sa kanila,” dagdag niya pa, medyo nai-stress na rin sa tono ng boses niya.Sasagot na sana ako nang biglang bumukas ang pinto ng opisina ni Azael, bigla akong napatayo. Lumabas siya, matikas, pero halatang inis. Ang mga mata niya, matalim. At ang kilay? Salubong na parang ready makipa

Ximena Pinagpasensyahan ko na lang ‘yung bruha. Hindi ko nga alam kung bakit nagagawa ko pang maging ganito ka-tolerant sa isang tao na wala namang ambag sa peace of mind ko. Para saan? Para lang hindi na dumagdag pa sa problema ni Azael. “Bwisit naman,” bulong ko sa sarili ko habang pinipisil ang sentido ko. “Lagi na lang ba siyang nasa isip ko? Lagi ko na lang ba siyang iintindihin?” Ramdam ko ang pag-init ng dibdib ko sa inis. Parang ako na lang palagi ang nag-aadjust, ako na lang ang may pakialam. Pero kung hindi ako? Sino? Si Natasha? Napangisi ako ng mapait. As if. “No. Hindi dapat! Hindi ko ibibigay ng basta-basta kay Natasha ang espasyo na para sakin!” sigaw ko sa aking isipan sabay tingin sa paligid dahil baka mamaya ay nai-voice out ko na pala ng wala akong kamalay-malay. Thankfully, busy din sa pagliligpit ng kanilang table sina Joyce. Pero ang bruhang si Natasha ay wala sa table niya? Kanina lang nag-CR ako, nandoon pa siya. Ngayon, biglang missing in action. Serious

Azael“Damn it!” sigaw ko habang sunod-sunod ang pagbato ko ng kung anu-anong gamit sa living room. Halos kumalabog ang buong penthouse sa galit ko. Diretso ako umuwi umakyat dito matapos umalis ni Ximena, dahil kung hindi, baka kung ano pang magawa ko sa harap ng mga empleyado kong naiwan na nakanganga at wala ding alam sa mga nangyayari. Ramdam ko ang apoy sa dibdib ko, at lalo lang akong nagngingitngit sa mga salitang binitawan niya kanina.Bakit parang ang dali-dali lang para sa kanya na tapusin ang lahat? Ganon na lang? Dahil ba doon sa lalaking ‘yon? Shit. Nagtapat na ba sa kanya? Mas pinili ba niya ang Justin na ‘yon kaysa sa akin?“Putang—!!!” Napasigaw ako at walang pakundangan kong ibinato ang hawak kong baso ng alak diretso sa flat screen TV. Isang malakas na CRASH! ang bumulaga, kasunod ng pagkabasag ng baso at ng screen.Tumigil ako sandali, hingal, pero mas lalo akong nag-init. Napatingin ako sa mga basag na piraso ng salamin at tawa akong mapait.“Ano ngayon? Kaya kong b

AzaelDinala ako ni Simon sa hospital. Namamanhid pa rin ang kamay ko at hindi ko magalaw nang maayos dahil may tinamaan na ugat sa sobrang tindi ng pagsuntok ko sa salamin. Ngayon ko lang talaga nararamdaman ang consequences ng ginawa kong kahibangan. Ang ironic lang kasi, sa huli, si Simon din ang nag-aasikaso sa akin. Nakakahiya man aminin, pero wala akong choice kundi umasa sa kanya.“Sir, kung gusto mong masira ang sarili mo, huwag naman salamin ang kalabanin mo,” bulong ni Simon, pilit pinapagaan ang sitwasyon. Pero hindi ko nagawang ngumiti. Hindi ko nga alam kung paano ko haharapin ang gulo sa dibdib ko.Wala si Ximena. Ayon kay Simon, hindi na raw pumasok ang babae. At doon ako mas lalo pang namrublema. Nagsisisi ako, sobra. Pero ano pa bang magagawa ko? She needs space, oo, gets ko ‘yon. Pero damn, ayaw ko sa idea na bibigyan ko siya ng pagkakataong lumayo sa akin. Pakiramdam ko, once na binigyan ko siya ng distansya, baka ibang lalaki na ang mag-fill in sa puwang na iiwan ko

Ximena“Kuya Adrian!” masayang sigaw ni Nicolas habang halos matalisod pa sa pagmamadali sa paglapit. Kakagaling lang niya sa kwarto kung saan niya inayos ang mga gamit sa school. Istrikto kasi si Mama pagdating sa kalat—ayaw niya ng kung anu-anong nakahambalang sa sala, lalo na’t technically hindi naman talaga amin ang bahay na tinitirhan namin.Ngumiti si Adrian at agad binati ang kapatid ko. “Kamusta, buddy?” sabay high five. Kita ko ang excitement sa mukha ni Nicolas habang agad na naupo sa tabi niya na parang matagal na silang magkaibigan.“Hijo, napadalaw ka?” tanong ni Mama, nakatingin kay Adrian na biglang nagkamot ng ulo. Parang batang nahuli sa kalokohan.“Wala lang po akong magawa kaya naisipan kong gumala. Nabanggit ni Ximena na dito kayo nakatira, kaya heto po…” bahagya siyang ngumiti at nagkibit-balikat, “isip ko magpalipas ng oras.”Sinipat ko siya nang mabilis. Really? Magpapalipas lang ng oras? May part ng utak ko na nagdududa kung iyon lang ba talaga ang reason niya.