All Chapters of My New Boss is the Man I Had a One Night Stand With!: Chapter 91 - Chapter 100

XimenaGusto ni Azael na maggala kami, pero agad ko siyang pinigilan. “Next time na lang, please,” sabi ko habang nakatingin sa kanya. Ayaw ko munang maging kampante, lalo na at may mga dapat pa kaming ayusin sa office.Kita ko sa mga mata niya na halos kating-kati na siyang ilibot ako sa mga magagandang lugar dito sa Poland. Parang bata siya na sabik makalabas, at oo, na-excite din naman ako. Sino ba namang hindi matutuwa sa ideya ng pamamasyal sa ibang bansa, lalo na kung siya pa ang kasama ko? Pero sa totoo lang, mas gusto kong gawin iyon nang walang iniintinding trabaho o obligasyon.“Baby, kahit isang oras lang. I’ll take you somewhere na siguradong magugustuhan mo,” bulong niya sabay hawak ng kamay ko.Napangiti ako pero umiling. “Alam kong gusto mo rin akong mapasaya, Azael. Pero mas gusto kong gumala kapag tapos na lahat ng dapat asikasuhin. Ayokong habang nag-eenjoy tayo, may bumabagabag sa isip mo.”Napabuntong-hininga siya, halatang nadismaya. “You’re too considerate, Ximena

XimenaKabadong-kabado ako ngayon dito sa airport. Parang lahat ng tao nakatingin sa akin kahit hindi naman. Ang lamig ng aircon pero pakiramdam ko pawis na pawis ako sa kaba habang papunta na sa boarding gate, papasok sa eroplano na maghahatid sa akin pabalik ng Pilipinas.Hindi ko talaga maintindihan kung bakit kailangang maiwan ni Azael. Oo, nagpaliwanag siya, mahaba pa nga, with matching serious face pero, pero ewan ko ba, parang may kulang sa paliwanag niya. O baka ako lang ‘tong hindi makuntento.Kanina habang kasama ko pa siya, nakahawak ako sa braso niya at mahigpit ang kapit ko. “Azael, sure ka ba na kailangan mong maiwan? Hindi ba puwedeng i-assign mo na lang yan sa ibang staff mo?” halos pakiusap ko.Humigpit din ang hawak niya sa kamay ko bago siya ngumiti ng tipid. “Baby, I told you… importante ‘to. Hindi ko alam kung kailan matatapos. Ayoko namang ma-stuck ka rito kakahintay.”Nakalimutan na yata niya na ninenerbyos pa ako. Na hindi ako sanay maglakbay ng mag-isa.“Pero…”

XimenaLaking pasasalamat ko kay Justin. Siya lang talaga ang hindi bumitaw noong mga oras na halos mabaliw na ako sa pag-aalala. Siya ang tumulong na pakalmahin ako, at oo, naging literal na sandalan ko siya sa biyahe pauwi. Habang nakasandal ako sa balikat niya, naririnig ko ang mahinahon niyang paghinga, at doon ko lang naramdaman ang kaunting peace of mind. Para bang sinasabi ng presensya niya na, “Relax, I got you.”“Ximena, you have to eat” bulong niya noong oras ng pagkain. Napapikit lang ako at umiling.“I don't feel like eating,” tugon ko.Pero matiyaga pa rin siya. “The flight is long, you need to eat something or you'll feel weak.”Kaya kahit papaano, tikim lang talaga ang ginawa ko sa tray ng pagkain na nasa harap ko. Wala pa rin akong ganang kumain, pero dahil sa paraan ng pagsuyo niya, hindi ko rin kayang tuluyang tanggihan.Hindi na rin siya bumalik sa sariling upuan niya. Imbes na iwanan ako, pinili niyang manatili sa tabi ko hanggang sa makalapag ang eroplano sa NAIA.

Ximena“Rona, okay ka lang ba?” nag-aalala kong tanong matapos ko siyang lapitan dahil napansin ko na naman ang report na pinasa niya na maraming mali. Napapakamot na lang ako sa ulo, hindi pwedeng lagi na lang ganito. Kung hindi ako laging naka-check, baka matagal na kaming nadisgrasya sa trabaho.Bigla siyang napa-irap sa sarili at napahawak sa sentido. “I’m really sorry, Mena. Wala talaga ako sa hulog ngayon.”Tinitigan ko siya nang mabuti. Kita ko sa mga mata niya na mabigat ang dinadala. Yung family issues pa rin sigurado ako. Pero sa isip ko, sana man lang kapag nasa office, makaya niyang i-set aside muna ‘yon. Alam kong hindi madali, pero trabaho pa rin ‘to.“Rona, listen…” nilapit ko pa ang upuan ko sa kanya. “Kung tingin mo nahihirapan ka na talaga, you can take a break. Mag-leave ka muna, magbakasyon kahit ilang araw.”Umiling siya agad. “Hindi ko magagawa ‘yon, Mena. Hindi naman tayo anak mayaman para basta-basta na lang magpahinga. Sayang ang sweldo.”Napabuntong-hininga na

Ximena“Simon, make sure na maayos lahat ng contracts. The meeting is done. And Ximena, follow me to my office.”Nagkatinginan pa kami ni Sir Simon bago kami sabay na tumayo. Kita ko sa mata niya ang tanong na, “Okay ka lang ba?” pero hindi ko na pinansin. Kinuha ko na lang ang dala kong notebook kung saan nakasulat ang minutes, inayos ang ballpen na parang iyon na lang ang natitirang sandata ko, at sumunod kay Azael palabas ng conference room.Habang naglalakad kami, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang ko. Para akong may nakatali sa paa. Hindi mawala sa isip ko ang tono niya kanina. Mabigat, parang utos, parang wala akong choice. Masama ang loob ko. Naiinis ako. Galit ako sa inasta niya sa akin na para bang ako pa ang may obligasyon sa lahat ng ibinunton niyang responsibilidad.Ano bang tingin niya sa akin? Porke’t boss siya, pwede na niyang gawin lahat ng gusto niya?Pagod na nga ako sa dami ng dagdag na trabaho mula nang mawala si Rona, tapos heto siya, parang wala lang. Dinadagdag