All Chapters of My New Boss is the Man I Had a One Night Stand With!: Chapter 111 - Chapter 120

XimenaSinubukan kong huwag ipahalata ang gulat ko kahit parang kumakabog na ang dibdib ko. Tumayo ako, diretso ang likod at kunwari composed. “Maupo na muna kayo, Sir Azael,” aya ni Mama, kalmado ang boses pero ramdam kong nagsisimula na siyang makahalata.“Hindi na, Ma,” mabilis kong tugon. Matigas ang tono, halos pabulong pero mabigat. “Sa labas na lang po kami ni Sir mag-uusap.”Napansin ko ang paraan ng tingin niya sa akin, matalas, na kung nakakamatay lang ay baka tumimbuwang na ako. Halatang hindi niya nagustuhan ang aking sinabi, lalo pa nang mapansin kong tumingin siya sa direksyon ni Adrian na nakikipagkulitan na ulit kay Nicolas. Kita ko ang bahagyang pag-igting ng panga niya.“Ikaw ang bahala,” sagot na lang ni Mama, halatang hindi komportable pero piniling huwag nang makisawsaw. Binalingan niya na lang ang dalawang makulit na lalaki. “Nicolas, Adrian, halika na at kumain.”Ngumiti si Adrian, tumango, at agad na inaya si Nicolas na sobrang kulit pa rin at sige lang sa kwent

Ximena“Ano ba ang ginagawa mo?” singhal ko habang kinuha ko ang kamay niya para tignan. “Nasisiraan ka na ba? Injured ka na nga, tapos ginawang parang show-off ‘to?”Nag-angat ako ng tingin at nakita kong tahimik lang din siyang nakatingin sa akin. Hinayaan niyang magtagal ang hawak ko sa kamay niya, na para bang matagal na niyang hindi nararamdaman. Ang galit niya ay tuluyan ng nawala at napalitan na ng lungkot. "Hindi ka ba nasasaktan?" tanong ko. Hindi man halatang nag-aalala ay sincere naman.“Mas nasasaktan ako sa kaalamang masaya ka habang nandyan ang lalaking ‘yon,” tugon niya sa mababang tono pero narinig ko ang bahagya niyang pagpiyok, indikasyon ng pagpipigil niyang maiyak. “Parang… parang binabalewala mo ako.”Umiling ako, naroon pa rin ang sama ng tingin. Kasabay non ay may kinikimkim akong init sa dibdib na hindi ko nga maipangalan. “Iba ang sinasabi ng ginagawa mo, Azael. ‘Wag mo akong paasahin sa isang bagay na alam mong—” naputol ang salita ko, puro galit pero may pag-

Azael Kabadong-kabado talaga ako, as in hindi ko maikakaila. Para akong may kung anong bato sa dibdib na ayaw gumaan. Nilakasan ko lang ang loob ko na dalhin siya dito, and yes, aminin ko na, sinamahan ko pa ng konting pananakot. Alam kong mali, pero paano kung hindi ko gawin? Sabihin na nilang sinamantala ko ang damdamin niya para sa akin, pero wala na akong pakialam. I’ll do everything, kahit gaano ka-desperate pakinggan, basta huwag lang siyang mawala sa akin. Ang sakit isipin na nandoon sa bahay nila si Adrian, at mas lalong masakit ng makita kong parang ang dali nilang magkasundo ni Nicolas. No, hindi pwede ‘yon. Dapat kaming mag-brother-in-law ang close, hindi sila. Ayokong may pumapasok sa espasyo ko na dapat akin lang. Tahimik akong kumakain, pero sa totoo lang, wala akong malasahan. Ganoon din si Estella, parang may invisible wall sa pagitan namin. Bago pa kami pumunta rito, nag-text na ako kay Simon para tumawag dito sa bahay at magpaluto ng hapunan. Hindi ko kasi kayang i

Azael “Kung ano-ano ang sinasabi mo. Pero hindi mo alam na iba ang lumalabas sa bibig mo kaysa sa inaakto mo. Mahal mo ako, pero hindi mo ako kayang pagkatiwalaan. Hindi mo magawang maging honest sa akin.” Dama ko na hindi galit lang, kundi mabigat na disappointment. Ramdam ko ang bawat titik na tumatapik sa puso ko na parang ginigising ako sa pagkakahimbing. Tahimik ako saglit. Alam kong tama siya; alam kong may pagkukulang ako sa kanya. Naiintindihan ko ang himutok niya. Gusto ko ring maging lubos na tapat siya sa akin; ayaw kong may itinatago. Pero may hangganan ang bawat lihim, hindi lahat pwedeng ihagis nang basta-basta, lalo na kung may panganib na pwedeng magdulot ng mas malaking gulo. “Baby,” panimula ko, boses na medyo mas mababa kaysa dati. Humihigpit ako ng konti sa hawak niya, pero hindi masyadong umaalpas. “Believe me, I love you so much. Hindi ko maipapangako na hindi na kita masasaktan kailanman, kasi tao tayo at nagkakamali. Pero please, know na hindi ko gustong sak

Ximena“Sigurado ka ba na hindi ka papasok ngayon?” tanong ko habang nakakunot ang noo. Nasa dining table kami, nag-aagahan kahit late na kasi halos alas nueve na kami bumangon. Ang chill ng umaga kahit na nga naging mainit ang pag-uusap namin kagabi.“I already told Simon na sabihing nasa out of town ako,” casual niyang sagot, parang wala lang.Napataas agad ang kilay ko at napa-iling. “Ikaw ang boss, tapos kailangan mo pang magpalusot? Seriously? Parang ang weird lang.” Kita sa boses ko na may halong tampo at inis.Alam ko na agad kung sino ang dahilan, si Natasha na naman. Iniiwas ni Azael na malaman ng babae ang bawat kilos niya.“Baby, ‘wag ka nang magtampo,” sagot niya sabay abot ng kamay ko sa ilalim ng mesa. “Tsaka, come on, ayaw mo ba nun? Buong araw tayong magkasama ngayon.” Ngumisi pa siya nang parang batang nakalusot sa kalokohan.“Loko ka talaga,” sagot ko sabay irap, pero ramdam kong may kilig pa rin. Kinuha ko ang tasty bread, pinilas, tapos isinubo sa kanya na parang pi