Semua Bab ผู้ร้ายที่รัก: Bab 21 - Bab 30

“ผู้กำกับ”ดวงตาของเขาลุกวาว“ตำรวจเหรอ เธอเป็นสายให้กับทางการเหรอ”“บ้า” เธออุทานลั่น มองชายหนุ่มด้วยสายตาเหยียดหยาม “ดูหนังมากไปแล้ว ฉันหมายถึงผู้กำกับหนังโฆษณาต่างหาก เมื่อฉันบอกคุณไปแล้ว คุณก็ควรจะบอกฉันบ้างว่าจับตัวฉันมาทำไม”ชายหนุ่มจับลูกกรงไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง เธอผงะเล็กน้อย“อย่ามาคิดจะหลอกคนอย่างฉัน ฉันถามอีกแค่ครั้งเดียวว่าใครเป็นคนส่งเธอมา”ฟ้าอำไพถอนหายใจระอา เธอไม่เข้าใจจริงๆ เธอไม่ได้พูดภาษาคนหรอกหรือ?“ใครส่งฉันมา พูดเรื่องอะไรเนี่ย คุณอยากให้ใครส่งฉันมาอย่างนั้นหรือ ฉันไม่เข้าใจ อะไรของคุณ”เขาเม้มริมฝีปากแน่น“อย่ามาทำเป็นไขสือหน่อยเลย บอกมาว่าใครส่งเธอมาฆ่าฉัน”“ฆ่าคุณ!” เธอตะโกนจนคอแทบแตก ดวงตาลุกวาว ก่อนจะหัวเราะลั่นจนก้องไปทั้งห้อง เสียงของเธอทำให้โสตประสาทของก้องภพมีปัญหา เหมือนมันจะดูดเอาเสียงหัวเราะของเธอเข้ามาไว้จนหมดสิ้น มันอัดแน่นไปหมด “ฉันนี่นะ จะมาฆ่าคุณ ตลก”และเธอก็ยังคงตลกขบขัน หัวเราะจนท้องคดท้องแข็ง เขาประมวลผลจากการกระทำของเธอว่าเป็นการลบหลู่เจ้าพ่อ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เขาตวัดสายตากร้าวไปตักเตือนลูกน้องที่กำลังหัวเราะตามเธอ จนมันหุบปาก เขาหันกลับ

ก้องภพอุ้มเธอมาถึงหน้าโถงประตูบ้าน ขณะที่เขาออกคำสั่งให้ลูกน้องเลื่อนประตูรถคันเดิมออก พลันรถกระบะคันหนึ่งขับเข้ามาจอด เขาหันไปมอง ด้วยความสงสัย ใครบังอาจเข้ามาในบ้านพักส่วนตัว แล้วสายตาของเขาก็ต้องตกตะลึง“ไอ้เหยี่ยว”ไพรัลย์มองเพื่อนรักผ่านกระจกหน้าของรถกระบะ เขามาที่นี่เพียงผู้เดียวเท่านั้น หญิงสาวตัดสินใจแยกทางกับเขา เธอขี่มอเตอร์ไซค์คันนั้นเพื่อไปยังโรงพักที่ใกล้ที่สุด ทั้งที่เขาก็เตือนเธอแล้วว่าตำรวจจะไม่รับแจ้งความ เพราะเพื่อนของเจ้าหล่อนหายไปยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง“กล้ามากนะ”สายตาของก้องภพพูดเช่นนั้น เขามองเห็นมัน เขาเปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินตรงไป ลูกน้องของก้องภพเตรียมปืนยกส่อง ป้องกันเจ้านายอย่างเต็มที่ แต่เจ้านายของพวกเขากลับบอกให้ทุกคนเอาปืนลง ความคิดของก้องภพบอกว่าควรเป็นเขา ที่จัดการกับเพื่อนผู้ทรยศเมื่อสองหนุ่มเผชิญหน้ากัน สายตาสองคู่ต่อสู้กันอย่างไม่ลดละ จนหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเจ้าพ่อหนุ่มลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอยังคงยิ้มหัวอย่างคนไร้สติ เธอยื่นนิ้วมือมาจิ้มที่ใบหน้าของไพรัลย์“คุ้นจัง ทำไมมันคุ้นอย่างนี้นะ ใครนะ”ชายหนุ่มหลุบสายตาลงมองหญิงสาวเล็กน้อยเท่านั้น“แ

“คุณซื้อปืนรึยัง”เขาหัวเราะน้อยๆ เดินห่างจากเธอไป เพื่อจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบ เธอเห็นว่าเขาไม่ค่อยจะสูบบุหรี่สักเท่าไหร่ เว้นแต่บางครั้งที่ดูคร่ำเครียด ส่วนถุงยางอนามัย เธอแอบตรวจดูหลายครั้งแล้ว เธอแอบสบายใจที่มันยังอยู่ครบทุกกล่อง“คุณเป็นห่วงแก้วกัลยา พี่ชายตัวแสบของผม หรือว่าเป็นห่วงผม”สามข้อนี้ เธออยากจะบอกว่ามันถูกทุกข้อ โดยเฉพาะข้อหลังสุด“ทั้งสามคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันเลย เพราฉะนั้น ฉันจึงไม่คิดจะสิ้นเปลืองความห่วงใยโดยใช่เหตุ เพียงแต่ ฉันกำลังสงสัยว่า คุณไม่เคยไปหาแก้วกัลยาจริงหรือเปล่า”ในเมื่อเขาออกจากบ้านไปแทบทุกวัน ถ้าไม่ได้ไปหาแก้วกัลยาแล้วเขาหายไปไหน...แน่นอน มันเป็นเรื่องที่เขาปิดบังเธอ และสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันบอกเธอด้วย ไม่ใช่เรื่องที่แอบไปตามเฝ้ามองอดีตคู่หมั้นเพียงครั้งเดียวนั้น เขาใช้เวลาที่หายไป เพื่อการสร้างฐานะ“เธอไม่เคยพบผม”สิ่งที่เธอสงสัยไม่ผิด เธอยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มด้วยความรวดเร็วจนต้องพ่นออกมาเพราะความร้อน ชายหนุ่มรีบเดินมาดูอาการเธอ เขาหาน้ำให้เธอดื่มล้างปากทันที“จะรีบกินไปถึงไหน ไม่มีใครแย่งไปหรอกน่า”ทำไมจะไม่มี เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาอนาทร ทั้

“ฝนกำลังจะตก การเดินทางคงจะลำบากมาก” พิเภกที่นั่งอยู่ข้างๆ คนขับพูดขึ้น หมอนี่เป็นแฮกเกอร์มือซน เพราะดันแฮกเข้าไปในฐานข้อมูลสำคัญทางทหาร จึงต้องเอามันสมองเข้าไปฝังอยู่ในคุกตั้งหลายปี เขาเก่งกาจในด้านเทคโนโลยียิ่งกว่าใคร หากจะเรียกเขาว่าพ่อมดแห่งเลขฐานสองก็คงไม่ผิดนัก“ทำไมเวลาเราจะลงมือทำงาน ฝนจะต้องตกทุกที”คนที่นั่งข้างเขาเปรยขึ้นอย่างขำขัน เขาคือพนา พ่อครัวคนเก่งที่ใช้มีดได้อย่างไร้เทียมทานและการปรุงอาหารได้ทุกชนิดทุกชาติในโลกใบนี้ ตอนนี้เขามีตำแหน่งเป็นเลขาของหัวหน้าทีมสุดหล่อ ผู้ที่ชำนาญทั้งการใช้อาวุธ ชำนาญทั้งการวางแผนและชำนาญการตามล่า“ฟ้าไม่เป็นใจเลย”พนาเปรยเชิงบ่นต่อไป ไพรัลย์หันมองนอกรถ ฝนตกลงมาเป็นสาย ราวกับม่านปลิวไหวในสายลมแรง ดวงตาคมกริบครุ่นคิดบางอย่าง แก้วตาดำคู่นี้มีบางสิ่งซ่อนอยู่เสมอ เรื่องที่เขาต้องคิดถึงทุกครั้ง...ไม่ใช่เพียงแค่วันที่เขาได้รับอิสรภาพ แต่มันเป็นวันที่เขารู้สึกถึงความงี่เง่าของตัวเอง“ไม่ต้องแคร์สวรรค์หรือนรกขุมไหนทั้งนั้น” ไพรัลย์หยิบปืนขึ้นมาแล้วลูบเบาๆ “เพราะพระเจ้าอยู่ในมือเรา...เราจะเป็นผู้กำหนดโชคชะตาอีกครั้ง...นัดเดียว”ชายหนุ่มเล็งปืนไปที่

ชายหนุ่มแต่งชุดสูทสีดำ เดินเข้าไปในโบสถ์แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นโบสถ์เล็กๆ ที่ตั้งอยู่บนเกาะแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างไกลจากชายฝั่งหลายร้อยไมล์“หลวงพ่อครับ” เขายืนอยู่ตรงช่องเล็กๆ ที่เดิม ที่เขาเคยยืนมาจนนับครั้งไม่ถ้วน ในรอบหลายเดือนมานี้ “ผมรู้ว่ามันน่าเบื่อ แต่หลวงพ่อก็ไม่อาจปฏิเสธหน้าที่ได้นี่ครับ”ผู้ซึ่งถูกเรียกขาน ส่งสัญญาณให้รู้ด้วยการกระแอมว่าฟังอยู่“เราก็ไม่ต่างกัน ที่ไม่อาจปฏิเสธหน้าที่ได้”เขาถอนหายใจ ยิ้มมุมปากนิด ก่อนจะก้มศีรษะเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ แล้วเขาก็หันหลังเดินจากมา ชายหนุ่มผู้สง่างาม เดินมาตามทางเดินที่ทอดยาว ที่ผ่ากลางห้องโถงใหญ่ เขาหันหลังให้กับภาพตรงสุดปลายทางนั้นอีกครั้งในวันนี้ รูปปั้นพระเยซูคริสต์ ที่ถูกกางเขนตรึง แต่ก็ยังสง่าและงดงามเสมอไพรัลย์กลับมาที่รถซึ่งจอดรออยู่ เขาขับมันด้วยตัวเอง แล่นรอบเกาะบนถนนสายขรุขระเพื่อกลับไปยังรีสอร์ตหรูหราที่ตั้งตระหง่าน อวดความงดงามอยู่ตรงบริเวณหน้าเกาะ ที่นั่นมีชายหาดเล็กๆ ให้สาวสวยได้วิ่งเล่นเสียงหัวเราะของแก้วกัลยาดังมาถึงเขาทีเดียว เมื่อเขาก้าวลงจากรถ เขากางแขนออกทั้งสองข้าง เพื่อรอรับร่างสวยในชุดบิกินี่สุดเซ็กซี่ที่ว