Semua Bab ผู้ร้ายที่รัก: Bab 11 - Bab 20

รถกระบะของเจ้าหล่อนทั้งเก่าและแก่ เรี่ยวแรงอาจจะเทียบได้กับหญิงชราในวัยแปดสิบ หรือมากกว่านั้นก็ได้ หญิงสาวไม่ถือที่ถูกชายหนุ่มที่นั่งมาด้วยกันวิจารณ์สนุกปากเช่นนั้น ให้เขาได้ระบายออกบ้างหลังจากที่ต้องทนเก็บกดมานับทศวรรษ เมื่อรถขับเคลื่อนไต่ถนนที่ลาดชันผ่านเนินเขาลูกใหญ่ที่มีแต่ความแห้งแล้งของหญ้าคา รถของเธอก็ดับตัวเองสนิท“อย่าอารมณ์เสีย” เขาพูดขึ้นก่อนที่เธอจะอาละวาดเพียงแค่วินาทีเดียว“ผมว่าแถวนี้ก็ไม่เลวนัก” เขาบอกแค่นั้น แล้วกระโดดลงจากรถ เดินฝ่าแนวหญ้าสีเหลืองทองและกลุ่มก้อนหินขนาดใหญ่ที่ตั้งระเกะระกะ จนไปหยุดที่หน้าผา เบื้องล่างนั้น เกลียวคลื่นม้วนกระโจน เข้าทำศึกกับโขดหินโสโครกอย่างไม่ปราณี เขาไม่ได้ก้มมองลงไป เพียงแต่มองตรงไปข้างหน้า ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาลที่นำหัวใจเขาไปหญิงสาวทิ้งรถเอาไว้ริมถนน เดินตามชายหนุ่มผู้สูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต หากเขาคิดจะฆ่าตัวตาย เขาควรจะรู้ว่าเขายังมีมันสมองและร่างกายที่แข็งแรงพอที่จะต่อสู้กับวันข้างหน้า“แถวนี้มันรกและน่ากลัวมาก” เจ้าหล่อนไม่พูดเปล่า ก้มมองลงไปยังเบื้องล่าง ก็ให้รู้สึกเสียวไส้ “นี่ถ้ารถตกลงไปคงแหลก”ชายหนุ่มฟังเสียงลมอย่

“ป้องกันตัวไง” เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงปกติ ไร้ความหวาดกลัวใดๆ “คุณไม่รู้เหรอว่าที่ผมเข้าไป ผมฆ่าใครตาย ถ้าคนที่บ้านนั้นรู้ว่าผมออกมาแล้ว พวกเขาคงจะเตรียมมือปืนไว้รอต้อนรับผมแน่ พวกเขาไม่เก็บผมไว้หรอก สำหรับพวกเขาแล้ว ผมควรจะตายไปตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน”ได้ฟัง หญิงสาวถึงกับนิ่งงัน เธอทั้งตกใจและหวาดกลัวระคนกัน เธอไม่คิดฝันเลยว่า วันหนึ่ง เธอจะได้เข้ามารับฟังเรื่องพวกนี้“คุณน่ะ อยู่ห่างๆ ผมไว้ก็ดีนะ เดี๋ยวโดนลูกหลงขึ้นมา ผมไม่รับผิดชอบนะ”“แล้วมีใครรู้เรื่องที่คุณถูกปล่อยตัวรึยังคะ”“นอกจากคุณ ก็คงมีพ่อของคุณอีกคน”ซึ่งเขาตายไปแล้ว เธอยกมือขึ้นลูบหน้าอก พยายามหายใจให้เป็นปกติ“ที่แท้ คนที่จะฆ่าคุณคือโจทย์เก่าของคุณนี่เอง” เธอรู้แล้วว่าทำไมบิดาของเธอจึงให้เธอมารับเขา เพราะอย่างนี้นี่เอง “แล้วคุณจะทำอย่างไรต่อไปคะ อยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ ก็คงไม่มีความสุขหรอก”“ใครบอกว่าผมจะอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ ล่ะ” นิ้วชี้เขากระดิกเคาะพวงมาลัยรถ ราวกับอารมณ์ดีจัด “ผมจะอยู่อย่างพยัคฆ์ ที่เต็มไปด้วยอำนาจและบารมีต่างหาก”“เอามาจากไหนคะ” เธอถามพาซื่อ เธอคิดว่าเขาอาจจะเพี้ยน “คุณจะเอาอำนาจกับบารมีมาจากไหน”เขายิ้ม

“เธอว่าฉันหน้าตาแย่มากไหม” อยู่ๆ เจ้าหล่อนก็ถามขึ้น “แล้วก็...แก่มากไหม”มัสยาขมวดคิ้วจนเกิดร่อง มองเพื่อนรักด้วยความงง“แกจะให้ฉันตอบตามความเป็นจริงหรือว่าโกหก”“โกหก”“ไม่แย่ ไม่แก่ ก็พอไปวัดไปวาได้”ฟ้าอำไพทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เพราะรับไม่ได้จริงๆ“แสดงว่าฉันทั้งน่าเกลียดและก็แก่จริงๆ ด้วย”“ไร้สาระ” ต่อว่าแล้วมัสยาก็ส่ายหน้าเวทนาใส่เพื่อนรัก ก่อนจะหันไปมองรอบๆ ตัว ซึ่งเป็นกองถ่ายทำภาพยนตร์โฆษณาจากกรุงเทพฯ พวกเขาปักหลักกันที่บริเวณริมถนนเส้นสวยที่ทอดตัวสู่ทิวเขาตระหง่านเบื้องหน้า สองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ออกดอกสีเหลืองอร่าม ชูช่อเย้ยตะวันและสายลมที่พัดมาด้วยความรุนแรง หากเพียงแค่ไหวขั้วเจ้าดอกเหลือได้เท่านั้น“ทำไม ฉันถึงไม่โชคดีเหมือนกับยัยบุญจิราบ้างนะ” มัสยาหมายถึงนางเอกหนังโฆษณาที่กำลังนั่งเชิดหน้าให้ช่างไล้เฉดสีบนแก้มอยู่ เจ้าหล่อนผู้นั้นแม้ไม่ได้มีชื่อเสียงมากมาย แต่เธอก็โดดเด่นน่าสนใจ เธอมีงานดีๆ เข้ามาให้แสดงฝีมือเสมอ จนถึงตอนนี้ มีคลื่นลูกใหม่เข้ามาเป็นตัวเลือกมากมาย แต่เธอก็ยังถูกเลือกและอยู่ในวงการได้อย่างสง่างาม“ขนาดมีข่าวลือว่าเป็นคนเหวี่ยง เอาแต่ใจตัวเอง ก็ยั

“บอกแล้วไงว่าฉันหลงทางมา!” เธอตะโกนใส่หน้าเขาจนเขาผงะไป “จะบ้ารึไง แค่นี้ก็จะฆ่าแกงกันด้วยเหรอ บ้าไปกันหมดแล้ว”“เธอกล้ามากนะ ได้ อยากถูกทรมานก็ได้” เขาเก็บปืนเธอไป บอกให้ลูกน้องนำเธอเข้าไปในรถตู้คันใหญ่ เธอตกใจแทบสิ้นสติ “พายัยนี่กลับไปที่บ้านพักตากอากาศบนเขา ฉันจะเป็นคนง้างปากยัยนี่เอง”“เฮ้ย จะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะโว้ย ไม่อย่างนั้น ฉันจะแจ้งตำรวจจับพวกแกแน่ ไอ้พวกบ้า”ชายหนุ่มจ้องมองไปยังเบื้องหน้า น้ำที่สงบนิ่งไหวเพราะลมที่เริ่มแรงขึ้น แรงขึ้น เขายังคงได้ยินเสียงของนักฆ่าสาวที่ตะโกนด่าทอสาปแช่งอย่างไม่น่าฟัง ก่อนทุกอย่างจะจบลงเมื่อร่างนั้นถูกยัดเข้าไปในรถตู้ ก้องภพหันไปมองมอเตอร์ไซค์ของเธออีกครั้ง ก่อนจะผละจาก เดินขึ้นรถตู้ไปอีกคน และยื่นคำสั่งสุดท้ายให้ลูกน้องได้ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด“หาอะไรก็ได้ ปิดปากยัยนี่ที หนวกหู”ฟ้าอำไพถูกปิดปากด้วยแอปเปิ้ลลูกโต ดวงตาเหลือกโปน หัวใจแทบจะหยุดเต้น คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะต้องมาตกอยู่ในน้ำมือของคนชั่วร้ายพวกนี้ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคนพวกนี้โกรธแค้นเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่รถแล่นไปเรื่อยๆ ผ่านแม้กระทั่งที่ตั้งของกองถ่าย เธอได้แต่หันไปมองด้วยสายตาเ

ชายหนุ่มไม่มีวันได้ยินเสียงของเธอ ตอนนี้เขากำลังฟังเสียงของตัวเอง สายตาของเขาไม่เคยหยุดสังเกตสิ่งรอบกาย จับตา เฝ้ามองหาบางอย่างที่อาจนำไปสู่การพบเจอตัวเธอ เขาเร่งเครื่องยนต์ของรถกระบะคันเก่าด้วยความเร็วที่อาจมีปัญหาตำรวจทางหลวง แต่เขาไม่เคยหวาดกลัวกับรอยยิ้มที่ไม่เป็นมิตรเหล่านั้นการขับขี่เร็วจนกลัวว่าอนาคตจะหาไม่ ทำให้คนนั่งข้างๆ รู้สึกพะวงถึงข้อนี้ เธอรู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมา ทุกครั้งที่เขาเลี้ยวหรือเปลี่ยนเส้นทาง หัวใจของเธอพะอึดพะอม จนต้องก้มมองมือที่ประสานกันบนหน้าตักของตัวเอง“คุณจะรีบไปไหนคะ”“ตามหาเพื่อนคุณ”“ถ้าเธอยืนอยู่ตรงข้างทาง เราอาจจะพลาดเพราะมองไม่เห็นเธอ”“สายตาของผมดีกว่าเหยี่ยวอีก” หมอนี่ยอตัวเองจนชินปาก เธอรู้มาจากเพื่อนของเธอเอง “คุณไม่ต้องกังวล เดี๋ยวเราก็เจอเธอ”แต่เธอกังวล สีหน้ากลัดกลุ้มใจอย่างเห็นได้ชัด“อยู่ไหนนะ นี่ก็ใกล้จะมืดค่ำแล้วด้วย” เจ้าหล่อนวัดจากดวงตะวัน ไม่ใช่นาฬิกา เธอไม่ได้มีสวมใส่ “หวังว่ายัยฟ้าคงไม่ตกอยู่ในอันตรายหรอกนะ”“เธอมีศัตรูไหม”เธอนิ่งคิด แล้วสรุปโดยไม่ต้องคิด“ยัยฟ้าไม่เคยคิดจะเป็นศัตรูใคร แต่ถ้าใครอยากจะเป็นศัตรูกับยัยฟ้า ฉันพอจะรู