Semua Bab กลรักคุณหมอแสนร้าย: Bab 101 - Bab 110

คืนนั้น ณัชชากลับไปถึงบ้าน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรายชื่อเพื่อนร่วมงานบนหน้าจอ สายตาหยุดอยู่ที่ชื่อหมอธนินทร์อยู่นาน ปลายนิ้วเลื่อนอยู่บนปุ่มโทรออก แต่ก็ลังเล ไม่กดสักที“นี่ฉันกำลังจะทำอะไรอยู่กันแน่” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงเบาๆความอ่อนแอที่เกิดในใจทำให้เธอหวั่นไหวเพียงคำพูดของนุสรา แล้วอาจจะคิดเองเออเอง วันถัดมา ในช่วงพักกลางวัน ณัชชาเดินลงไปโรงอาหารเผอิญเจอธนินทร์นั่งอยู่ที่มุมโต๊ะ กำลังนั่งเล่นมือถือไปพลาง กินอาหารง่ายๆ ไปพลาง เขาเงยหน้ามาเจอเธอพอดี“หมอนัท จะนั่งด้วยกันไหม” เขาถามเมื่อเงยหน้าเจอเธอพอดีณัชชาชะงักเล็กน้อย ใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครนอกจากภีมวัชมาก่อน เธอเม้มปากแน่น ก่อนพยักหน้าเบาๆ แล้วนั่งลงตรงข้าม“วันนี้มีขนมจีนแกงเขียวหวานไก่ด้วยนะ“”ฉันสั่งข้าวผัดไว้แล้วน่ะ เดี๋ยวเดินไปเอา“ เธอตอบเสียงเรียบ ในใจเต้นแรงที่อีกฝ่ายรู้ว่าเธอชอบกินอะไรหมอนุสราที่เดินผ่านมาเห็นพอดี จึงอมยิ้มเงียบๆ แล้วเดินมานั่งด้วยแล้วอมยิ้มแซวเล็กน้อยจนณัชชารู้สึกว่าเธออาจไม

หลายสัปดาห์ผ่านไป ชีวิตของภีมวัชกับอิงลดาค่อยๆ เข้าที่เข้าทางมากขึ้น ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความมั่นคง ทุกเช้าที่เขาออกไปทำงาน เธอก็มักยืนส่งอยู่หน้าบ้าน รอยยิ้มเล็กๆ ของเธอกลายเป็นพลังใจสำคัญที่ทำให้หมอหนุ่มกลับไปทำงานด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลายมากกว่าเมื่อก่อนด้านในโรงพยาบาล บรรยากาศก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่นกัน ภีมวัชสังเกตได้ว่า ณัชชาไม่ทำตัวล้ำเส้นอีกแล้ว เธอกลับมาเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี และให้เกียรติเขาเหมือนเช่นอดีตที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เจอกันก็ทักทาย พูดคุยเรื่องงานอย่างมืออาชีพ ไม่มีแววอึดอัดอีกต่อไปแต่สิ่งที่เขาสังเกตได้ชัดยิ่งกว่านั้น คือความสนิทสนมระหว่างณัชชากับหมอธนินทร์ ชายหนุ่มเฝ้ามองด้วยสายตาเงียบๆ หลายครั้งที่พวกเขาไปกินข้าวด้วยกันหลังเลิกงาน หรือเดินคุยหัวเราะเบาๆ ระหว่างไปคอนเซาต์ผู้ป่วย เขาเห็นแววตาของธนินทร์เวลามองณัชชาแววตาที่เขาเข้าใจดีในฐานะผู้ชายด้วยกัน“ปกติหมอธนินทร์จะชอบพูดใส่หมอนัทอยู่บ่อยๆ เหมือนชอบแกล้งตอนนี้เหมือนว่าจะต่างไป พวกหมอผู้ชายก็เป็นเหมือนกันหมดเลยนะคะ เวลาแอบชอบใคร” พยาบาลสาวหัวเราะน้อยๆ

ริมฝีปากของภีมวัชแตะลงบนหน้าผากของภรรยาเบาๆ ราวกับกลัวเธอจะสลายไปหากสัมผัสแรงกว่านี้ จากนั้นเลื่อนไปแตะแก้ม ลูบไล้ด้วยสัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยนอิงลดาหลับตาลง ปล่อยให้หัวใจเต้นแรงในอก เมื่อริมฝีปากของเขาเคลื่อนมาหยุดที่ริมฝีปากของเธอจูบครั้งแรกนั้นอ่อนหวาน แผ่วเบา เหมือนเพียงการสัมผัสผิวกาย แต่กลับสั่นสะเทือนลึกลงไปถึงหัวใจ หญิงสาวเผลอขยับริมฝีปากตอบกลับไปเล็กน้อย ทำให้เขายกยิ้มด้วยความพอใจ“จูบพี่บ้างสิครับ” เสียงทุ้มกระซิบแผ่วข้างหู มือหนาไล้ไปตามแผ่นหลังบาง อิงลดาเบิกตาขึ้นเล็กน้อย แก้มแดงจัดอย่างห้ามไม่อยู่“อิงทำไม่เป็นหรอกค่ะ”ภีมวัชหัวเราะเบาๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน“ไม่ต้องกลัว พี่จะสอนเอง”เขาคลายริมฝีปากออกเล็กน้อย แล้วโน้มหน้าลงมาอีกครั้ง คราวนี้จูบของเขาอ่อนโยนกว่าเดิม เขาชี้นำเธอทีละนิด ด้วยการขยับช้าๆ กดแผ่วๆ ก่อนถอนออกแล้วกดกลับเข้าไปใหม่ อิงลดาเริ่มลองทำตามอย่างเงอะงะ แต่พยายามเต็มที่ ริมฝีปากที่สั่นระริกก็ค่อยๆ เรียนรู้ที่จะปรนเปรอเขาอย่างที่เขาสอน“ใช่แบบนั้นดีมาก

เวทีหาเสียงตั้งอยู่กลางลานกว้างในตัวจังหวัด ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาอย่างคึกคัก ธงสีสดกับป้ายหาเสียงขนาดใหญ่ถูกปักเรียงราย เสียงเครื่องขยายเสียงดังลั่น พ่นถ้อยคำเชิญชวนให้ประชาชนเลือกผู้สมัครหมายเลขของภาณุชายหนุ่มยืนยิ้มอย่างมั่นใจในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนพับขึ้น พร้อมสายสะพายแสดงหมายเลขของตน เขาโบกมือทักทายผู้คนที่กรูกันเข้ามา บางคนยื่นมือมาเช็กแฮนด์ บางคนโอบไหล่ถ่ายรูป เขาตอบรับทุกการทักทายด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นและจริงใจข้างกายเขามีสินีรัตน์ที่กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ สวมชุดกระโปรงยาวสีสุภาพ เดินเคียงไปด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานที่แต่งแต้มไว้บนใบหน้า หญิงสาวยิ้มทักทายผู้คน พยักหน้ารับคำอวยพรเรื่องทายาทที่กำลังจะเกิดขึ้น บางครั้งยังมีผู้หญิงสูงวัยเข้ามากุมมือเธอ พร้อมเอ่ยแสดงความชื่นชมที่เธอดูเป็นภรรยาที่ดีของผู้สมัครหนุ่ม“คุณภาณุนี่โชคดีจริงๆ ที่มีภรรยาน่ารักแบบนี้นะคะ” เสียงคนแก่ผู้หนึ่งพูดขึ้นด้วยแววตาชื่นชมสินีรัตน์ตอบด้วยรอยยิ้ม แต่หัวใจกลับหนักอึ้ง เหมือนยิ้มบนใบหน้าไม่อาจส่งต่อไปถึงดวงตาได้จริงๆเธอเหลือบตามองสามีที่ยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าเขาเปล่

เช้าวันจันทร์ ภีมวัชจับมืออิงลดาเดินเข้ามาในห้องตรวจ เขาพาภรรยามาตรวจสุขภาพตามที่สัญญาไว้เมื่อวันก่อนบนเก้าอี้ข้างเตียงตรวจ อิงลดานั่งตัวตรง สีหน้ามีความกังวลปนเขินนิดๆ ในขณะที่สามีนั่งข้างๆ มือไม่ปล่อยจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว“ไม่ต้องเกร็งนะครับคุณอิงลดา” นายแพทย์เจนภพยิ้มอ่อนโยน พลางตรวจเช็กผลเลือดและอาการเบื้องต้น“ผลออกมาแล้วนะครับ…”อิงลดาใจเต้นแรง หันไปมองหน้าสามี ภีมวัชเองก็นิ่งเงียบ แต่แววตาเขาเต็มไปด้วยความลุ้นราวกับจะเต้นแรงยิ่งกว่าเธอเสียอีก“ยินดีด้วยนะครับ ตอนนี้คุณตั้งครรภ์ได้ประมาณสามสัปดาห์แล้ว” หมอเจนภพเงยหน้าขึ้น สบตาคนไข้พร้อมรอยยิ้มอบอุ่น“อะไรนะคะ” อิงลดาอุทานเบาๆ ดวงตาเบิกกว้าง หันขวับไปทางภีมวัชเพียงเสี้ยววินาทีต่อมา ศัลยแพทย์หนุ่มก็ดึงร่างภรรยาเข้ามากอดแน่น ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มกว้างจนแทบหุบไม่ได้ เขาเอ่ยเสียงสั่นด้วยความดีใจ“จริงเหรอครับหมอ ผมจะได้เป็นพ่อแล้วจริงๆ ใช่ไหม”หมอเจนภพหัวเราะเบาๆ “ใช่ครับอาจารย์ ยืนยันได้เลย&rdqu