Semua Bab กลรักคุณหมอแสนร้าย: Bab 111 - Bab 120

อิงลดาพยายามเบี่ยงหน้าหนีเมื่อสามีก้มลงใกล้ แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ปลายจมูกโดนแก้มเธอเบาๆ จนเจ้าตัวสะดุ้ง“พี่ภีม!” เธอเรียกชื่อเขาเสียงเขิน หน้าแดงจัด “อย่ามาแกล้งนะคะ”“ไม่ได้แกล้งครับ ผมจริงจังมาก” เขาหัวเราะในลำคอ สายตาคมกริบฉายแววเอ็นดู “จริงจังอะไรคะ” เธอถามทั้งที่พยายามดันอกเขาออก แต่แรงไม่สู้คนตัวใหญ่ภีมวัชยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “จริงจังว่าจะจูบเมีย…ทุกวัน วันละร้อยครั้ง” พูดจบเขาก็ก้มลงจูบที่มุมปากเธอเบาๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะถอนออกมา ยกคิ้วล้อเลียน ”หนึ่ง”“พี่ภีม” อิงลดาทั้งอายทั้งขำ เธอยกมือปิดปากเขาไว้ แต่เขากลับก้มลงจูบที่ฝ่ามือเธอแทน“สอง” เขานับต่อหญิงสาวหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “พี่ภีมนี่เอาแต่ใจที่สุดเลย”“ก็พี่เป็นสามีที่รักเมียที่สุดเหมือนกัน” เขาตอบพลางโน้มตัวลงจนใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียงลมหายใจ “ขออีกสักครั้งนะครับ”หญ

ก่อนเลือกตั้ง ภาณุยังคงยืนบนเวทีหาเสียง ยกมือขึ้นพูดกับประชาชนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาไม่รู้เลยว่า ในเวลาเดียวกัน ภรรยาที่เคยยืนอยู่ข้างกายกำลังหันหลังเดินออกจากชีวิตเขาไปอย่างเงียบๆเขากลับมาถึงบ้านในตอนเย็น เห็นว่าสินีรัตน์นั่งกินข้าวร่วมกับครอบครัวก็เดินไปนั่งข้างเธอ“วันนี้เป็นไงบ้าง” สส.วัยกลางคนถามเสียงเรียบ“ดีครับ คนให้การต้อนรับดี ผมคิดว่าชนะได้ไม่ยาก หากครั้งนี้ได้เป็นนายกเล็ก ผมว่าปูทางไปสู่เขตได้ไม่ยาก” เขาตอบอย่างมั่นใจ“อืม ก็ดี แต่อย่าลืมว่ายิ่งอยู่สูงตกลงมาก็ยิ่งเจ็บ อะไรที่ทำให้เสียชื่อก็ต้องหลีกเลี่ยง เกมการเมืองไม่ใช่เรื่องเล่นๆ หากอำนาจยังไม่มั่นคง ก็อย่าย่ามใจ” เขาหมายจะเตือนลูกชายถึงเรื่องอิงลดา ข่าวการแต่งงานของเธออาจทำให้ลูกชายลงมือทำอะไรที่ขาดสติจนกระทบต่อการเลือกตั้ง“ครับพ่อ ผมเข้าใจแล้ว” เขาลดยิ้มลงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปถามไถ่ภรรยาที่นั่งเงียบ“วันนี้เป็นไงบ้าง”“ก็ดีค่ะ”“พรุ่งนี้ต้องไปซาวนด์ดูเพศลูกใช่ไหม” เขาถามเธอด้

ที่หน่วยเลือกตั้ง บรรยากาศคึกคักเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งชาวบ้าน หน่วยงานอาสาสมัคร และเจ้าหน้าที่ประจำหน่วย ทุกคนทยอยมาต่อคิวใช้สิทธิ์กันอย่างเป็นระเบียบทันทีที่รถคันใหญ่ของไร่ชามาถึง สายตาหลายคู่ก็หันมามอง รวมถึงลูกน้องของภาณุสองสามคนที่แฝงตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชนเช่นกัน พวกเขาตั้งใจจะหาโอกาสเข้าหาอิงลดาเพื่อชิงตัวเธอไปก่อนงานแต่งงาน แต่เมื่อเห็นว่าพ่อเลี้ยงพินิจเดินนำหน้าหลานสาว พร้อมขบวนคนงานที่รายล้อมคุ้มกันทั้งซ้ายขวา ความคิดนั้นก็แทบดับลงทันที“วันนี้อย่าให้มีใครมายุ่งกับหลานฉัน” พ่อเลี้ยงพินิจเอ่ยเสียงเรียบ แต่ทุกคนรอบกายเข้าใจความหมาย คนงานแต่ละคนยืนกระจายตัวเป็นแนวอย่างเป็นธรรมชาติ คอยกันไม่ให้ใครแปลกหน้ามาใกล้เกินไปอิงลดาก้าวตามปู่เข้าสู่แถวลงทะเบียน ใช้สิทธิ์ตามขั้นตอนโดยมีคนงานเข้าแถวต่อจากเธออย่างใกล้ชิด สีหน้าของเธอสงบมั่นคง แม้จะรู้ดีว่ามีคนจับตามองอยู่ เธอเดินไปยังคูหากากบาทด้วยหัวใจที่มั่นคงเมื่อออกจากคูหา เธอหย่อนบัตรลงในกล่องแล้วเดินกลับไปยืนข้างปู่กับย่า พ่อเลี้ยงพินิจพยักหน้าพอใจ มองดูเหล่าคนงานในไร่ใบ้สิทธิ์จนครบ แล้วยิ้มมองหลา

ภีมวัชลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากสนามบินพร้อมกับดาริกา มารดาที่แต่งกายเรียบร้อยในชุดผ้าไหมดูภูมิฐาน รถของไร่ชามารอรับอยู่แล้ว บรรยากาศแม้จะเป็นเพียงการเดินทางตามปกติ แต่ในหัวใจของเขากลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและเฝ้ารอ เพราะเขารู้ดีว่าอีกไม่กี่วันข้างหน้า ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปตลอดกาลบนรถ ดาริกาหันไปถามลูกชายด้วยรอยยิ้ม “ไหนบอกจะนั่งรถตู้มา เปลี่ยนเป็นนั่งเครื่องแบบนี้ แม่รู้ทันหรอกนะว่าคิดถึงเมีย“”ตามนั้นครับ“ เขาไม่ปฏิเสธ”ตื่นเต้นไหมลูก จะได้เป็นเจ้าบ่าวจริงๆ แล้วนะ”ภีมวัชหัวเราะเบาๆ “ก็…ตื่นเต้นครับแม่ แต่ก็ดีใจมากกว่าครับ ที่ในที่สุดก็จะได้เริ่มต้นชีวิตครอบครัวจริงๆ เสียที”มารดาพยักหน้า สีหน้าอบอุ่นอย่างภาคภูมิใจ “แม่ดีใจนะที่ลูกรักหนูอิง เธอทั้งเรียบร้อย ทั้งเข้มแข็ง แถมยังเป็นคนมีน้ำใจ ไม่แปลกใจเลยที่พ่อแม่ของเธอจะเลี้ยงดูออกมาได้ดีขนาดนี้”ภีมวัชยิ้มกว้าง “ผมก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากครับแม่”ไม่นาน รถตู้ก็มาถึงไร่ชาปุ่นเกษแก้ว ที่ด้านหน้าเต็มไปด้วยบรร

ค่ำคืนก่อนวันแต่งงาน ภีมวัชนอนหงายมองเพดานอยู่ในห้องพักเขาพลิกตัวไปมาอยู่หลายรอบวันนี้หนักกว่าเมื่อวาน เมื่อเขาต้องย้ายมานอนที่ไร่องุ่นแทนเพราะแยกเจ้าบ่าวเจ้าสาวตามที่ย่ากำไบและยายวิไลปรึกษากันแม้รู้ว่าต้องตื่นแต่เช้า แต่ก็ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้เสียที มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดหน้าจอแล้วส่งข้อความไปหาคนที่เขาคิดถึงที่สุดภีมวัช: “นอนหรือยังครับ เจ้าสาวของผม”ไม่ถึงครึ่งนาที หน้าจอก็สว่างขึ้นด้วยข้อความตอบกลับอิงลดา: “ยังค่ะ อิงตื่นเต้น เลยนั่งนับของชำร่วย”ภีมวัชหัวเราะออกมาเบาๆ เขาพิมพ์ตอบแทบจะทันทีภีมวัช: “ให้คนอื่นทำก็ได้ ทำไมต้องทำเอง”อิงลดา: “ก็อยากให้มันออกมาดีที่สุดค่ะ ถึงจะเป็นเรื่องเล็ก แต่ก็สำคัญ”เขามองข้อความนั้นแล้วใจอ่อนยวบ ความตั้งใจและความละเอียดของเธอทำให้เขารู้สึกโชคดีเหลือเกินที่ได้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นคู่ชีวิตภีมวัช: “อยากกอดจัง”อิงลดา: “อดทนอีกวันนะคะ”ภีมวัช: “พี่หลับไม่ลงเลย คิดถึงอิงจนใจจะขาด”  ฝั่งของอิงลดา เธอนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าร้อนผ่าวกับข้อความ