Semua Bab กลรักคุณหมอแสนร้าย: Bab 81 - Bab 90

งานเลี้ยงฉลองงานแต่งงานของลูกสาวผู้ว่าราชการจังหวัด ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ในโรงแรมหรูแห่งหนึ่งในตัวเมือง ผู้คนในงานแต่งกายกันอย่างหรูหรา ภาณุและสินีรัตน์เดินเข้ามาในงานพร้อมกับรอยยิ้มที่ถูกปั้นแต่งขึ้นมาอย่างดี ชายหนุ่มสวมบทบาทสามีที่แสนดี เขาโอบไหล่สินีรัตน์ไว้แน่น แล้วกวาดสายตาไปรอบๆ งานเพื่อตามหาหญิงสาวที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอดหลายวันทันทีที่เขากวาดสายตาไปรอบงานแล้วเห็นอิงลดาที่กำลังยืนพูดคุยกับครอบครัว ใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มอย่างมีความสุข แต่รอยยิ้มนั้นก็จางหายไปในทันทีเมื่อเขาเห็นภีมวัชที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอภาณุกำมือแน่นด้วยความหึงหวง เขาอยากจะเดินเข้าไปหาเธอในทันที แต่สินีรัตน์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็กระซิบขึ้นมา "จะทำอะไรก็รอให้นักข่าวกลับไปก่อนนะคะ"คำพูดของสินีรัตน์ทำให้ภาณุต้องสงวนท่าทีไว้ เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างขัดใจ แล้วหันไปสนใจกับเครื่องดื่มที่อยู่ตรงหน้าภรรยาสาวที่กำลังท้องกำลังจะเดินไปหยิบแก้วเครื่องดื่ม แต่ภาณุก็คว้าแก้วออกจากมือของเธออย่างรวดเร็ว "จะดื่มทำไม" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน "ไม่รู้เหรอว่าน้ำผลไม้ในงานผสมแอลกอฮอล์"สินีรัตน์มองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ แววตาที

ห้องนอนใหญ่ในบ้านพักไร่องุ่นสว่างด้วยแสงไฟอุ่นนวล อิงลดานั่งอยู่ปลายเตียงในชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาวเรียบง่าย ผมยาวถูกรวบหลวมๆ ไว้ด้านหลัง ใบหน้ายังคงมีร่องรอยความอ่อนล้าหลังจากผ่านงานเลี้ยงยาวนานมาภีมวัชเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ สวมเสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงนอนเรียบๆ เขามองเห็นภรรยานั่งเหม่ออยู่ จึงเดินเข้ามาช้าๆ แล้วหย่อนตัวนั่งข้างๆ“คิดอะไรอยู่ ทำไมทำหน้าจริงจังแบบนั้น” เสียงทุ้มเอ่ยถามเบาๆอิงลดาหันมามอง ยิ้มบาง แต่ในแววตาแฝงความกังวล “อิงแค่สังหรณ์ใจน่ะค่ะพี่ภีม”“สังหรณ์ใจเหรอ เรื่องอะไร” ภีมวัชเลิกคิ้ว หันตัวมาทางเธอเต็มๆหญิงสาวเม้มปากเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงเบา “อิงไม่เชื่อว่าภาณุจะหยุดง่ายๆ คนอย่างเขาไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เลย ไม่อย่างนั้นคงไม่ตื๊ออิงมาได้หลายเดือนหรอกค่ะ”ภีมวัชขมวดคิ้วทันที แววตาคมวาวขึ้น เขาเอื้อมมือมาจับมือเล็กๆ ของเธอไว้ บีบเบาๆ อย่างปลอบโยน“ไม่ว่าเขาจะทำอะไรอิงก็ไม่ต้องกังวล พี่อยู่ตรงนี้ พี่จะไม่ปล่อยให้เขาแตะต้องอิงได้”อิงลดามองมือที่ถูกกุมไว้ รอยยิ้มบางปรากฏขึ้น แต่สายตายังไม่คลายความกังวล“บางทีก็สงสัยค่ะ อิงไม่ได้สวยขนาดนั้น ไม่ได้พิเศษอะไรเลยด้วย ทำไมเขาถ

ในห้องนอนที่เงียบสงบ เสียงข้างนอกยังเล็ดรอดเข้ามาจางๆ แต่สินีรัตน์กลับไม่สนใจ เธอนั่งพิงหัวเตียง ชุดนอนสีอ่อนทำให้ดูอ่อนโยนขึ้นอีก ดวงตาเรียวยาวทอดมองไปที่หน้าท้องที่เริ่มนูนออกเล็กน้อย มือเรียวลูบเบาๆ อย่างแผ่วถนอม“ลูกจ๋า... ได้ยินเสียงแม่ไหม” เธอกระซิบเบาๆ เหมือนคุยกับใครสักคนที่กำลังตั้งใจฟัง แม้จะรู้ว่าอายุครรภ์ยังไม่ถึงพัฒนาการที่จะรับรู้ แต่ก็เหมือนว่าเธอไม่มีที่ระบายใดแล้ว“พ่อของลูก เขาเปลี่ยนไปมากเลยนะ รู้ไหมตอนแรกที่เรารู้จักกัน เขาไม่เคยปล่อยมือแม่เลย ไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ไหน เขาจะตามมาหา มาบอกว่ารัก มาคอยเอาใจ มาทำทุกอย่างเพื่อให้แม่ยิ้มให้เขา” ดวงตาของเธอสั่นไหว น้ำตาคลอเบ้า แต่เธอก็ฝืนยิ้มเหมือนเล่าเรื่องให้ลูกฟัง“ตอนนั้นเขาบอกว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนสำคัญเท่าแม่ เขาบอกว่าถ้าไม่ได้แต่งงานกับแม่ เขาจะอยู่ไม่ได้ แม่ก็หลงเชื่อหมดใจ เชื่อว่าผู้ชายคนนี้รักเราจริงๆ” เธอหัวเราะในลำคอเบาๆ แต่เต็มไปด้วยรอยแผลในใจ“แต่พอเวลาผ่านไป เขาก็เริ่มเปลี่ยน จากที่เคยกลับบ้านตรงเวลา ก็เริ่มกลับดึก จากที่เคยโทรหาตลอดวันก็เริ่มเงียบหาย แม่ก็รู้หรอกนะว่ามีคนอื่น แต่แม่ก็ยังหลอกตัวเองว่าสุดท้ายเขาจะก

“พี่ภีม อิงบอกว่าไม่เอาไงคะ” เสียงใสประท้วงไม่หยุด แต่ปลายหูแดงซ่านบ่งบอกความเขินชัดเจนภีมวัชกดร่างบางให้นั่งลงตรงเบาะหลัง ก่อนจะตามมาประชิดตัว ใบหน้าคมโน้มลงจนลมหายใจอุ่นรินรดแก้มเธอ“ไม่เอา แต่หน้าแดงไปหมดแล้วนะเมียพี่” เขาเอ่ยกระซิบ ขยับนิ้วเกลี่ยแก้มที่ร้อนผ่าวอย่างเอ็นดู“พี่ภีมชอบแกล้งอิง” อิงลดาหลบตา พยายามผลักอกเขาเขายิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม ดวงตาคมทอดมองด้วยแววรักลึกซึ้ง “ก็เพราะพี่รักอิงไง ถึงอยากอยู่ใกล้ อยากกอด อยากหอม อยากทำให้อิงรู้ว่าพี่หวงขนาดไหน”คำพูดตรงไปตรงมานั้นทำให้อิงลดาสะท้าน หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้อง มือเล็กที่เคยผลักอกเขาไว้กลับค่อยๆ คลายแรงลงภีมวัชสบโอกาสกอดรัดเอวบางเข้ามาแนบอก แล้วประทับจูบลงบนหน้าผากเบาๆ ก่อนเลื่อนริมฝีปากลงมาซับที่แก้มและริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล“อื้อ...” อิงลดาหลับตาแน่น เสียงครางแผ่วเล็ดลอดจากลำคอ ร่างกายอ่อนยวบในอ้อมแขนสามีเขายิ้มเมื่อเห็นเธอไม่ผลักไสอีกต่อไป กระซิบเสียงแหบพร่าใกล้ริมฝีปากเธอ“เห็นไหม...อิงก็ใจตรงกับพี่”อิงลดาลืมตาขึ้นมองเขา ดวงตาคู่สวยส

ภีมวัชนั่งพิงหัวเตียง มองภรรยาที่กำลังจัดผ้าห่มอย่างใจลอย ก่อนถอนหายใจออกมาเสียงดัง“เฮ้อ...”อิงลดาหันไปขมวดคิ้ว “เฮ้อทำไมคะพี่ภีม”“พรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว พี่ยังไม่อยากกลับเลย” น้ำเสียงเขาหนักแน่นแต่แฝงความงอแงอยู่ในทีอิงลดาวางผ้าห่มลงแล้วนั่งข้างๆ “ไม่อยากกลับก็ต้องกลับค่ะ งานพี่รออยู่ อิงเองก็มีงานเหมือนกัน” “แต่กลับไปก็เจอเมียเอาแต่ทำงาน พี่เองก็งานเยอะ ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลย แบบนี้จะมีประโยชน์อะไรที่กลับ” ภีมวัชหันมาสบตา “กลับบ้านมาก็เจอกันอยู่ดีค่ะพี่ภีม” อิงลดาหัวเราะเบาๆ“ไม่เหมือนกันหรอก” เขาขยับเข้าใกล้ จ้องหน้าเธอเหมือนจะจับผิด“ห่างกันก็ดีออก จะได้ไม่เบื่อกันง่ายๆ” อิงลดายักคิ้วกวนๆภีมวัชขมวดคิ้วทันที “พูดอะไรแบบนั้น อิงคิดว่าพี่จะเบื่ออิงเหรอ”อิงลดายักไหล่ “ก็เผื่อไว้ไงคะ” “จำไว้นะ อิง...พี่ไม่มีวันเบื่ออิง ไม่ว่าผ่านไปกี่ปี พี่ก็ยังจะรักอิงเหมือนเดิ