Semua Bab กลรักคุณหมอแสนร้าย: Bab 71 - Bab 80

ขณะที่ภาณุกำลังนั่งจมอยู่กับความโกรธ ลูกน้องเขาก็กำลังนำซิมโทรศัพท์ใส่มือถือสำรองอีกเครื่องให้แทนโทรศัพท์เครื่องเดิมที่ถุกปาจนแตกกระจาย ทันทีที่เปิดเครื่อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ภาณุหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ขึ้นมาดู แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะเป็นเบอร์ของ สส.สุรเดชผู้เป็นบิดา“ครับพ่อ” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด“แกอยู่ไหนภาณุ” สส.สุรเดชถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม“อยู่บริษัทครับ”“วันนี้แกต้องพาสินีรัตน์ไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาล” คำสั่งของบิดาทำให้ภาณุถึงกับอ้าปากค้าง“ทำไมผมต้องไปด้วย”“เพราะมันจำเป็น ช่วงนี้เรากำลังมีประเด็นทางการเมือง แกต้องสร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้คนเห็นว่าแกเป็นสามีที่ดีและเป็นพ่อที่ดีของลูก” สส.สุรเดชขึ้นเสียงภาณุกำมือแน่นด้วยความโกรธ “แต่พ่อครับ...”“ไม่มีแต่!” สส.สุรเดชพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด“ถ้าแกไม่ทำตามที่พ่อสั่ง...พ่อจะตัดแกออกจากกองมรดก”คำขู่เดิมๆของบิดาทำให้ภาณุต้องยอมจำนน เขาถอนหายใจออกมาอย่างขัดใจ แล้ววางสายโทรศัพท์ลงหลังจากวางสาย สส.สุรเดชก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ลูกชายจะคิดได้ว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นั้นมันบ้าแค่ไ

ภีมวัชขับรถพาอิงลดามายังสนามบิน เขาตัดสินใจจองตั๋วเครื่องบินแทนการขับรถไปเอง เพราะอยากประหยัดเวลาในการเดินทาง และอยากใช้เวลาอยู่กับเธอให้ได้นานที่สุด“พี่ภีมขับรถไปก็ได้นะคะ หยุดตั้งหลายวัน” อิงลดาเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังเดินเข้าไปในอาคารผู้โดยสารภีมวัชยิ้มเล็กน้อย “นั่งเครื่องบินเร็วกว่าตั้งเยอะ เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานๆ” เขาพูดพร้อมกับโอบไหล่เธอไว้ชคำพูดของเขาทำให้อิงลดายิ้มอย่างเขินอาย เธอไม่ได้ขัดอะไรเขาอีก และปล่อยให้เขานำทางเธอไปยังประตูขึ้นเครื่องในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินอยู่ โทรศัพท์มือถือของภีมวัชก็สั่นขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาดูแล้วก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะเป็นเบอร์ของณัชชา เขาไม่อยากมีเรื่องวุ่นวายใจในขณะที่กำลังจะไปพักผ่อนกับภรรยา จึงตัดสินใจปิดเครื่องขณะเดียวกัน ณัชชาที่กำลังรอสายอยู่รู้สึกไม่พอใจที่แพทย์หนุ่มตัดสายไป เธอวางแผนไว้แล้วว่าจะโทรหาเขา เพื่อเรียกเขากลับมาผ่าตัดเคสด่วนที่เธอสร้างขึ้นมาเพื่อที่จะขัดขวางการพักร้อนนี้ทันทีที่ได้ยินเสียงสัญญาณว่าโทรศัพท์ของภีมวัชถูกปิดเครื่องไปแล้ว เธอได้แต่กำโทรศัพท์ในมือแน่นด้วยความไม่พอใจ“ภีมคุณปิดเครื่องใส่ฉันเหรอ” เธอพึมพำก

ภีมวัชมองสบตาอิงลดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาจูบหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยนก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตต่อ“วันนั้นเป็นพี่กำลังจะไปสอบที่มหาวิทยาลัย แล้วพี่ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งร้องไห้ผ่านหน้าพี่ไป เธออุ้มลูกหมาตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งที่โดนรถชน เนื้อตัวของเธอเต็มไปด้วยเลือดของมัน”อิงลดาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอจำเรื่องนั้นได้ดี“พี่ไม่รู้ว่าทำไม แต่พี่รู้สึกว่าอยากจะเข้าไปช่วย อยากจะเข้าไปปลอบใจอิง แต่พี่ก็ใจไม่กล้าพอที่จะทำแบบนั้น” ภีมวัชพูดต่อ“แล้วพี่ก็เจออิงบ่อยขึ้น พี่เจออิงที่ห้องสมุดเกือบทุกวันเลย พี่เห็นอิงนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว พี่อยากจะเข้าไปทัก อยากจะเข้าไปทำความรู้จัก แต่พี่ก็มัวแต่ลังเล เพราะไม่มั่นใจว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับอิงกันแน่ จนกระทั่งพี่เรียนหนักขึ้นก็เลยไม่มีโอกาสเจออิงอีก ถึงได้รู้ว่าตัวเองพลาดมากไปแค่ไหน”อิงลดาฟังเรื่องราวของภีมวัชด้วยความรู้สึกที่ตื้นตัน เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเฝ้ามองเธอมาตลอดตั้งแต่ตอนนั้น“ทำไมพี่ภีมไม่บอกอิง ทำไมถึงไม่บอกว่าแอบรักอิงมาตลอด” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือภีมวัชยิ้มเล็กน้อย “พี่อยากให้เราได้เริ่มต้นก

อิงลดาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว ผมที่ยังคงเปียกอยู่ถูกรวบขึ้นอย่างหลวมๆ เธอนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วหยิบไดร์เป่าผมมา ภีมวัชที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงก็วางหนังสือลง แล้วเดินมาช่วยภรรยาเป่าผม เธออมยิ้มมองเขาที่มาเอาใจเธอจนผมเธอเริ่มแห้งเขาก็เก็บไดร์เป่าผมแล้วมองเธอที่นุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว“เดี๋ยวนี้กล้าพันผ้าผืนเดียวต่อหน้าพี่แล้วเหรอ จงใจยั่วพี่ไหม”“หลังจากเมื่อคืนนี้ อิงไม่อายแล้วค่ะ อีกอย่างอิงรู้ว่ายังไงคืนนี้พี่ภีมก็คงไม่ให้อิงใส่อะไรนอนอยู่แล้ว” เธอพูดจาท้าทายปนยั่วยวนเขาหน่อยๆ“รู้งาน... งั้นนอนเลยนะ” เขาพูดเสียงพร่าอิงลดายังไม่ทันได้ตอบ ภีมวัชก็ดันร่างของเธอไปที่เตียงแล้วถอดชุดนอนของเขาออกอย่างรวดเร็ว แล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างของเธอไว้ จัดการถอดผ้าเช็ดตัวที่พันรอบกายของเธอออกอย่างช้าๆใบหน้าของอิงลดาแดงก่ำด้วยความเขินอาย เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร ภีมวัชก็ประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่มหญิงสาวหลับตาลงอย่างเคลิบเคลิ้ม เธอรับรู้ได้ถึงรสชาต

ภีมวัชที่กำลังนั่งดื่มชาอยู่บนระเบียงถึงกับสีหน้าเปลี่ยนไป เมื่ออารีย์และพิทักษ์เล่าเรื่องที่ภาณุมาอาละวาดที่หน้าไร่ให้ฟัง เขากำแก้วชาในมือแน่นด้วยความโมโห“ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนโรคจิตได้ขนาดนี้ ทำไมถึงตามตื๊อไม่เลิกสักที” ภีมวัชพูดเสียงลอดไรฟัน อิงลดาที่นั่งอยู่ข้างๆ รีบยื่นมือมาจับมือของเขาไว้แน่น“ใจเย็นๆ นะคะพี่ภีม อย่าเอาตัวไปแลกกับคนแบบนั้นเลยค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนในขณะนั้น ยายวิไลที่เพิ่งเดินออกมาจากในบ้านก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “ยายมีบัตรเชิญไปงานเลี้ยงแต่งงานของลูกสาวผู้ว่าอยู่พอดี”ทุกคนหันไปมองคุณยายด้วยความสงสัย“ก็ให้พิทักษ์กับอารีย์พาหนูอิงกับหมอภีมไปเปิดตัวในงานเลี้ยงเลยก็แล้วกัน ให้คนทั้งจังหวัดรู้ไปเลยว่าหนูอิงมีสามีแล้ว” คุณยายพูดพร้อมกับส่งบัตรเชิญให้พิทักษ์“แล้วถ้าภาณุยังจะตามตื๊ออีก อย่างน้อยก็ไม่มีใครกล้ากล่าวหาหนูอิงให้เสียชื่อเสียงอีกต่อไป เพราะคนของเราก็มีสามีแล้ว”ทุกคนบนระเบียงต่างก็เห็นด้วยกับคำแนะนำของคุณยาย โดยเฉพาะภีมวัชที่ถึ