One Night Stand With My Domineering Billionaire Boss のすべてのチャプター: チャプター 151 - チャプター 160

“Ma’am!” tumatakbong salubong sa akin ni Giselle. Nanlalaki pa ang kanyang mga mata na para bang nakakita siya ng multo. “Saan po kayo nagpunta? Bakit ngayon lang po kayo? Alam niyo po ba na sobrang nag-alala ako sa inyo?” puno ng pag-aalala ang mukha niyang sabi sa akin.Napabuntong hininga lang naman ako at pagkatapos ay naglakad patungo sa sofa at umupo. Umupo din siya sa harap ko. Hindi pa rin nagbago ang kanyang ekspresyon, puno pa rin ng pag-aalala ang mukha. “Alam niyo po na anong oras na umalis si Sir Angelo kagabi dahil hinihintay niya kayong umuwi?” muli niyang sabi sa akin at napapikit lang ako ng mariin.Naisip ko rin naman kagabi si Angelo, panigurado nga talagang hahanapin niya ako dahil bigla na lang akong nawala at ni hindi ko man lang nagawang magpaalam sa kaniya. Bigla tuloy akong nakaramdam ng matinding guilt. Alam kong nag-aalala lang din siya sa akin.“Ganun ba.” iyon lang nagawa kong isagot sa dinami-dami ng sinabi niya sa akin.“Saan po ba kayo nagpunta?” muli n

HABANG nagmamaneho ako ng sasakyan ay hindi lang ang mga kamay ko ang nanginginig kundi ang buo kong katawan. Hindi ko akalain na iyon ang balitang sasalubong sa akin. My father was in the hospital!Ito ang unang beses na nanginig ako ng ganito sa labis na takot. Oo, galit ako sa Daddy ko. Masama ang loob ko sa kaniya dahil lang mas kinakampihan niya sina Lea at ang aking stepmother pero… anak niya pa rin ako at hindi ko maiwasang hindi mag-alala.Ilang sandali pa ay nalasahan ko na ang mainit at maalat na likido mula sa mga mata ko. Napakagat labi ako. Hindi ko namalayang umiiyak na pala ako. Ang aking dibdib ay parang naninikip at halos hindi ako makahinga. Kanina nang marinig ko iyon ay hindi na ako nagdalawang isip pa na sumakay sa kotse ko para magpunta sa ospital at ang sabi pa nga sa akin ni Eros ay ipagda-drive na niya ako pero tumanggi ako. Sinabi ko na ako na lang pero ngayon ay halos manlabo na ang aking mga mata dahil sa pag-iyak pero kahit na ganun ay pinatatag ko ang ak

“Who is that girl?” nakakunot ang noong tanong sa akin ni Vera nang pumasok siya sa loob ng aking opisina. Sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko. Ngumiti ako sa kaniya ng bahagya at pagkatapos ay sumagot. “She’s the daughter of my Ninong na pumanaw noong nakaraang linggo.” Mas lalo namang nagsalubong ang mga kilay niya. “Anong ginagawa niya rito? May kailangan ba siya sayo?” tanong niya sa aking muli.“Nagpapatulong lang siya sa ilang mga bagay sa kumpanya na iniwan sa kaniya ng Daddy niya. Hindi pa kasi siya ganun ka-pamilyar sa pamamalakad ng kumpanya.” pagsisinungaling ko.“E bakit sayo pa? Hindi ba pwedeng sa iba na lang?” tanong nitong muli sa akin.“Iyon nga din ang sabi ko, baka si Jeydon na lang ang uutusan ko pumunta sa kaniya.” sabi ko na lang at pagkatapos ay nilapitan siya. “Ano, tara na?” tanong ko sa kaniya.Agad naman siyang ngumiti sa akin at tuumango. “Yeah let’s go. Can’t wait to see your family again!” masayang bulalas niya.Ngumiti lang naman ako sa kaniya at pa

BUMAGSAK ang mga balikat ni Angelo sa kanyang narinig. Hindi niya inaasahan na iyon ang magiging sagot sa kaniya ni Mikaela pero anong magagawa niya? Alam niya sa sarili niya na hindi kayang madiktahan ang puso kahit na ano pa ang gawin niya kaya sa huli ay tumango siya.“I’m sorry…” paghingi niya ng paumanhin.“You don’t have to be sorry, Angelo. Wala kang kasalanan.” sabi naman nito kaagad sa kaniya.Ilang segundong katahimikan ang namagitan sa kanilang dalawa. Bumalik siya sa kanyang kinauupuan. “Anong plano mo ngayon?” tanong niya rito. Kahit na tinanggihan siya nito ay gusto niya pa ring alamin kung ano ang magiging plano nito. Gusto niya pa ring masiguro na magiging maayos ito.Bumuntong hininga muna ito at pagkatapos ay sumagot. “Plano kong pumunta sa ibang bansa para doon na muna tumira.” sagot nito sa kaniya na ikinatango-tango niya lang naman.“Mukhang buo na talaga ang loob mo.” sabi niyang muli.Ngumiti naman ito ng malungkot at pagkatapos ay nagkibit balikat. “Wala akong

“Pwede bang sumama ka muna sa akin?” tanong sa akin ni Angelo. Nasa bahay na naman siya. Ngayong gabi na ang flight ko patungo sa California. Doon ko napili munang manatili, doon ko planong magsimula ulit.“Saan tayo pupunta?” tanong ko sa kaniya. “Ilang oras na lang ay flight ko na.” sabi ko sa kaniya kung saan ay sumulyap pa ako sa aking kamay dahil naroon ang aking relo.Bahagya naman siyang ngumiti sa akin. “Just want to be with you before you go…” sabi niya sa akin habang nakatitig sa aking mga mata. There was something in his eyes, pain is it?Pero dahil hindi naman ako ganun kagaling para magbasa ng emosyon ng mga tao ay hindi ko alam kung ano ito. Hindi ko alam kung ano ang emosyong nakapaloob sa mga mata niya ng mga oras na iyon.Ilang sandali akong natahimik. Iniisip kung sasama ba ako sa kaniya o hindi, tinatantiya ko kasi ang oras ng flight ko dahil baka mahuli ako. Pero sa huli ay wala akong nagawa kundi ang mapabuntong hininga na lang. Matagal-tagal din kaming hindi magki