บทที่ 105

อย่างไรหานหมิงรุ่ยก็เป็นแม่ทัพระดับสูงในกองทัพ

ผ่านศึกในสนามรบมานับไม่ถ้วน และฝีมือก็แข็งแกร่งมาก

แต่กลับถูกหลิวฉ่วงชกใส่คางโดยไม่ทันตั้งตัว

ต่อให้แข็งแกร่งเพียงใดก็รับไม่ไหว สายตาพร่ามัว ร่างล้มฟุบกับพื้นจนลุกไม่ขึ้นทันที

“พอได้แล้ว!”

เฉาชวนรีบพุ่งออกไป ขวางหลิวฉ่วงที่จะลงมือซ้ำเอาไว้

รวมรบด้วยกันมานานหลายปี เขารู้ดีว่าหมัดของชายฉกรรจ์ตรงหน้าหนักเพียงใด

ซ่งติ้งเซิง เว่ยกว่างซวิน และคนอื่นต่างก็ตกใจ รีบเข้าไปตรวจดูอาการของหานหมิงรุ่ยทันที

เมื่อเห็นว่าเขาแค่หมดสติ ยังไม่ถึงกับตาย ทุกคนจึงจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

และรีบพากันประคองเขาลุกขึ้น

ท่ามกลางความวุ่นวาย ฉินหมิงกลับมองดูภาพนี้อย่างอารมณ์ดี

เมื่อเห็นหลิวฉ่วงถูกเฉาชวนและทหารคนอื่นจับตัวไว้แล้ว เขาจึงจะเดินเข้าไปอย่างใจเย็น

“เหล่าหลิว ช่วยบอกพวกเราหน่อยได้หรือไหมว่า เมื่อครู่เจ้าถูกผีอะไรสิง ถึงได้ยืมเงินให้เขา?”

ดวงตาของหลิวฉ่วงแดงก่ำ ความขมขื่นจากการเสียเงินสะท้อนอยู่ในใจ ความรู้สึกคับข้องใจก็ผุดขึ้น

แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่นานก็เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว

จึงรีบหันไปกล่าวกับฉินหมิง

“ท่านอ๋อง พวกเขาล้วนเป็นคนของท่าน