All Chapters of The Ceo's Gentle Offer (Tagalog) : Chapter 1 - Chapter 10

Ethan Alexander Reyes Point of View"Bro, kung gusto mong ma-reset ang utak mo, mag-tequila ka. Huwag mong pigilan." Mike raised his shot glass at me with that teasing grin of his, then downed the drink like water.I barely touched mine.The bar was dim, bathed in warm golden lights—quiet inside, compared to the busy streets outside. It was already 10 PM when we arrived at one of the most expensive bars in the city. People were laughing, drinking, letting the night take over. But me? My mind was somewhere else.Still stuck on one person.Still stuck on her."You're unusually quiet tonight," Mike said, leaning back in our corner booth. “Hindi ikaw ’to.”I let out a dry laugh and finally drank half the shot.“Mira,” I muttered. “Mira Dela Cruz.”Mike raised an eyebrow. "Who's she? Hindi si Anna? Or that girl from Marketing?"I shook my head. “No. She’s different. I met her – no, actually, I insulted her yesterday. Sa park.”“She has this fire in her eyes, bro,” I said, sipping again.

Mira Dela Cruz’s Point of ViewNang magsalita siya ay mas nakilala ko ang pamilyar na boses, siya nga. Hindi ako makagalaw. Gusto kong tumayo, lumabas, sumigaw at magtanong kung anong ginagawa niya rito, pero ang obvious naman na parte siya ng kumpanya na ito dahil nandito sya sa harap ko. Inayos ko ang upo ko at nagpapakakalma, habang ang lalaking pinaghinalaan kong stalker, manyakis at creepy ‘ay biglang naging parte ng panel? Wow, ang small world naman.’ “I am Ethan Alexander Reyes, the Ceo of ERX Solutions.” Napakurap na lang ako sa sinabi niya, okay so CEO pala sya. Halata naman sa kaniyang tindig na may posisyon sya at syempre isa sya sa mga panel sa interview walang duda hindi nga siya isang ordinary stranger lang. Tumango ako bilang sagot sa pagkakilala niya kahit ang utak ko ay parang gumugulong sa bilis ng takbo.Hindi ako sigurado kung ano ‘to—fate ba ‘to? O karma? Kung karma ‘to dahil sa mga nasabi kong hindi maganda sa kaniya ay hindi naman ata pwede, baka siya ang k

Mira’s POV Buong gabi ko inulit-ulit basahin ang acceptance email, kalahating kumbinsido na baka nagkamali lang sila o isa itong malaking prank, pero totoo nga at magsisimula na agad ako bukas. Ayos, thank you lord. At bago ko pa ma-off ang aking phone ay biglang lumitaw ang sunod-sunod na notification ng Messenger. Mula nang naparito ako sa Manila, hindi ko binubuksan ang app na 'to. Ayoko na muna makipag-communicate sa pamilya ko dahil sobrang need ko ng peace of mind para maghanap ng trabaho. Pero ngayon, dahil tanggap na ako, siguro oras na para mag-reply at kamustahin sila. Pagbukas ko pa lang, bumungad sa akin ang daan-daang mensahe. Puro galing sa pamilya ko. Unang tiningnan ko ang messages ni Tita Brenda, ‘yung tumulong sa akin sa high school. ‘Mira, kamusta ka na? May ipapagawa sana ako sa bahay, baka pwedeng humingi ng konting tulong? Balita ko nakahanap ka na ng trabaho sa Manila. Padala ka naman dito.’ Ang sabi ko lang naman ay maghahanap pa lang ako ng trabaho at n

Mira’s POVNapatitig siya sa tseke, pero hindi niya ito agad kinuha. Sa halip, lumapit siya sa akin, ang tingin niya ay biglang naging seryoso.“Wait. Hey. Don’t you dare reject me again this time.” “Anong ibig mong sabihin niyan?” matigas kong tanong, pero ramdam kong lumalalim na ang hininga ko. Nag-aalangan ako kung dapat ba akong matakot o magalit pa lalo. Pinindot ko rin ang 37th button para ka makabalik na ako ulit sa magiging trabaho ko. “Hindi mo ba nararamdaman? I don’t just play around. I don't just throw offers at people for fun.”Humakbang siya palapit, pero hindi ko inatrasan. “Hindi mo pa ba naiintindihan? I want you here. In this company. Close to me.”“Kung gusto mo akong manatili dito, then let me work in peace,” matapang na sagot ko at hindi pinuputol ang matalim niyang tingin. “Kung gusto mong makatrabaho ako, respetuhin mo ako bilang empleyado, hindi bilang—kung anuman ang iniisip mong papel na dapat kong gampanan sa personal mong interest.”Tumawa siya ng mahina.

Mira’s POVPagbukas ng elevator sa 37th floor, halos mag-jogging na ako sa pagmamadali. Hindi dahil sa late na ako kundi dahil kay Ethan. Hindi ko sinipot ang dinner invitation niya kagabi, at hindi ko rin sinagot ang email niya. Alam kong hindi niya basta palalampasin ‘yon. At bilang CEO siya, anytime, pwede siyang lumitaw sa harap ko, at pwede niyang gawin ang gusto niya at para naman hindi masira ang araw ko at hindi ako makaramdam ng pambabastos niya ay ako na ang iiwas. “Diyos ko naman,” bulong ko habang tumatakbo-takbo ng konti, pilit tinatakpan ang mukha ko ng notebook. Kahit alam kong may CCTV cameras, para bang instinct ko na lang na magtago. Dali-dali akong tumakbo patungo sana sa conference room pero sa pagmamadali ko—Pak! Ang sakit ng braso ko, napa daing na lamang ako. Nabundol ko ang isang matangkad na lalaki rito sa hallway. Muntik na akong nahilata sa sahig dahil sa tigas ng katawan niya at buti na lang mabilis siyang kumilos at nasalo ako bago pa ako tuluyang suma