Semua Bab กุหลาบสีน้ำเงิน : Bab 61 - Bab 70

“สวัสดีค่ะ” โฟว์ทักทายลูกค้า            “ผมมารอเบล” โฟว์เบิกตากว้างมองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ครอบครัวของโฟว์มีฐานะพอที่จะให้โฟว์มองออกว่าผู้ชายคนนี้แบรนด์เนมทั้งตัว และบุคคลิกของเขาทำให้เธอรู้สึกแปลกๆแต่ไม่อาจปฎิเสธได้ว่า ‘หล่อมาก’            “เบลออกไปก่อนหน้าที่คุณมาไม่กี่นาทีเลยค่ะ” ถ้าไม่รู้จักจริงจะไม่มีทางรู้ชื่อเล่นของนักออกแบบคนนี้แน่            “ผมนั่งรอตรงนี้”            “เอ่อ แต่ว่าหลายชั่วโมงเลยนะคะกว่าเบลจะกลับ และอีกไม่ถึงสองชั่วโมงร้านก็จะปิดแล้ว คุณไม่ได้นัดเบลไว้หรือคะ”            “นัด” โฟว์รู้สึกหวาดๆกับสายตาของเขา เธอจึงผละออกมาและแอบถ่ายภาพเขาส่งให้เบลทันที&nbs

“ค่ะ” คำตอบง่ายๆ สั้นๆ กลางไม่เข้าใจเขาเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่คนที่มีภูมิปัญญาระดับเขาที่เหนือกว่าเบลทุกๆ อย่าง เขาก็ตอบกลับสั้นๆเช่นเดียวแต่ยาวกว่าเธอแค่หนึ่งคำ            “ก็ดี” และเขาก็กวักมือเรียกเธอให้ขึ้นมาบนเตียง ตบตบ และตบที่ว่างข้างกายเขาที่ให้เธอรู้ตำแหน่งที่นอนของตัวเอง            สิ่งเดียวที่เขากับเธอเหมือนกันคือพูดน้อย พวกเธอชอบแสดงออกที่การกระทำมากกว่า พรึ่บ! อย่างตอนนี้ที่เขาดึงเธอเข้าไปกอดไว้ และทั้งเขาและเธอก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย            ปิ๊ด ปิ๊ด เสียงเตือนข้อความเข้า [อีกยี่สิบนาทีฉันกำลังจะถึง] เบลที่คว้าโทรศัพท์ของตัวเองมา เบิกตามองข้อความที่มาจากคุณแป้ง เธอไม่เข้าใจความหมายของข้อความนั้น และเมื่อมองข้างกายก็ว่างเปล่าแต่เธอได้ยินเสียงมาจากในห้องน้ำ ตอนนี้เป็นเวลาตีห้ากว่าๆ คุณกลางตื่นแล้ว เดี๋ยวนี้เขาเป็นพวกตื่นเช้ามากแบบนี้แล้วเหรอ เมื่อคืนวานที่เธอไ

คราวนี้เมื่อโฟว์ไปแล้ว เบลจึงหลับตาและด้วยความอ่อนเพลียที่มีมากกว่าความกังวล เธอจึงหลับไป เบลรู้สึกตัวอีกครั้งในเช้าตรู่ เบลสดชื่นขึ้นมากทางร่างกาย แม้จะเจ็บหัวเข่าอยู่บ้าง แต่ถ้าเทียบกับจิตใจแล้ว เธอยังไม่ค่อยโอเคนัก            …เป็นอีกวันที่เธอรอ เฮ้ยยย ครั้งนี้มันช่างแตกต่างจากครั้งที่เขาไปส่งเธอสนามบินในตอนนั้นอย่างมาก เธอไม่ต้องมีความพยายามที่จะรอคอยเขาเลย เพราะรู้ว่าเขาไม่มีทางหวลกลับมาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ เขากลับมาและเธอเป็นฝ่ายผิดต่อเขามันเลยทำให้เธอไม่สบายใจ            เบลสูดลมหายใจเข้าเรียกกำลังใจเพื่อโทรหาคุณแป้ง “ว่าไงจ่ะเบล” คุณแป้งรับสายแทบจะทันที            “สวัสดีค่ะ...” เบลเบื่อตัวเองจริงๆ ทำไมเธอไม่เตรียมเรียบเรียงคำพูดก่อนนะ “คือว่า...เอ่อ...เบล”            “เป็นอ

“เธอคงไม่ซื้อแหวนเพชรมาใส่เล่นหรอกนะ” เขาเอ่ย คุณกลางมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้เท่านั้น เขานั่งพิงพนักแยกขา แม้ไอ้เจ้าเนื้อขนาดเขื่องไม่ได้โผล่ออกมา แต่ผ้าเช็ดตัวที่แนบเนื้ออยู่ก็แสดงรูปลักษณ์ของมันให้สาววัยเจริญพันธุ์อย่างเธอร้อนผ่าวในทันที            “เบลคบซ้อนค่ะ” เบลบอกเขาตามตรง            “มีอะไรกันแล้วหรือยัง” กลางผ่อนลมหายใจอย่างอดทน เบลนั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกับเขาแต่นั่งห่างออกไป เบลบอกความจริงกับเขา “เขาขอแต่งงาน?” เบลคิดนิดหนึ่ง และพยักหน้า            ปัง! และกลางก็ทุบโต๊ะทันที คราวนี้เขาโกรธจริงๆ อื้ม และเขาก็คว้าจับคางเธอบีบจนเธอเจ็บ “ฉันให้โอกาสเธอเลือกครั้งสุดท้าย” เขามองไปที่แหวนสองวง เมื่อหนึ่งคือแหวนของพี่มอส อีกหนึ่งก็ต้องของเขา            เพชรของเขาใหญ่กว่าข

เมื่อเบลบอกว่าเธอต้องการกลับร้าน กลางยื้อเธอไว้แต่เบลดื้อมาก และเขาก็ต้องยอม “ถ้างั้นฉันไปด้วย...มีทางนี้เท่านั้นที่เธอจะออกจากที่นี่ได้” เบลมองเขา แบบนี้มันชัดเจนเกินไปมั้ย แต่เบลรู้ว่าถ้าไม่ยอม เขาทำตามที่พูดแน่ เบลหยุดคิดนิดหนึ่ง ที่ร้านอยู่ไกลจากที่ทำงานเขาตั้งเยอะ คุณกลางต้องตื่นและออกไปทำงานแต่เช้า และกว่าเขาจะกลับก็น่าจะเป็นเวลาที่พี่โฟว์กลับ ซึ่งบางครั้งพี่โฟว์ก็จะไปพบลูกค้าและไม่ได้กลับมาที่ร้านอีก พวกเขาคงจะไม่เจอกัน            “ตกลงค่ะ” เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว กลางยิ้มตอบกลับเธอ และเบลก็ไปเก็บกระเป๋าให้เขา ที่นี่มีแต่เสื้อผ้าเซตเมื่อห้าปีก่อน เธอจำได้ก็เธอดูแลทุกอย่างให้กับเขาในตอนนั้น “ให้คุณแป้งจัดของที่บ้านไปดีกว่ามั้ย” กลางเสนอเพราะเขาไม่อยากใส่เสื้อผ้าที่ตกรุ่น เบลมองบนโดยไม่ให้เขาเห็น            “ตอนนี้ดึกแล้ว คุณกลางเลือกมาสักชุดเถอะคะ เดี๋ยวเบลจะหยิบชุดนอนและพวกกางเกงชั้นใน ถุงเท้า...” เธอพูด