Semua Bab มาเฟียจ้าวชีวิต: Bab 91 - Bab 100

 เพียงเสี้ยวนาทีปากหยักไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆ สัมผัสกับเรียวคอเล็ก ริมฝีปากจุมพิตดูดเนื้อผิวบริเวณนั้นเสียงดังที่มาพร้อมกับรอยแดงที่ปรากฎขึ้นทุกการสัมผัส แขนเล็กโอบกอดร่างหนาไว้เมื่ออดัมขยับให้น้ำฟ้าค่อยๆนอนลงบนเตียงนุ่ม โดยที่ริมฝีปากหยักไม่ผละออกจากผิวเนื้อตรงหน้า เสียงครางและหอบหายใจของน้ำฟ้าถี่แรงขึ้น ขนอ่อนตามร่างกายต่างกันตั้งชันทั่วทุกอณูขุมขน ไม่แพ้กับเสียงจูบดูดผิวขาวที่อดัมตั้งใจเป็นอย่างมากกับภารกิจนี้            อ้าร์สสส... น้ำฟ้าครางออกมามากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อปากหยักไล่ต่ำลงมาพานพบกับยอดเกสรดอกไม้ตูมที่ชูชันเย้ายวนอย่างจงใจ ซึ่งอดัมตั้งใจให้ทุกอย่างไปอย่างช้าๆ เขาไม่อยากจบการสัมผัสเธอคนนี้เร็วนัก แต่ถึงแม้ว่าจะจบมันก็คงไม่ใช่หนังตอนเดียวจบ เพราะเขาต้องเรียกร้องและกักตุนไว้อย่างเต็มที่            ใบหน้าของเขายังคงอยู่จุดเดิมที่ความเต่งตึงนั้น สลับครอบครองยอดชูชันนั้น เสียงหายใจของทั้งคู่ยังคงดังไปทั่วบริเวณ มือเล็กเข้าจับเส้นผมที่หยักโศกและกดให้เขาแ

อดัมเม้มปากแน่นอย่างพยายามสะกดอารมณ์ของตัวเอง นี่เธอ!ห่างกับเขาเพียงแค่ไม่กี่วันเธอก็.....อดัมไม่อยากคิด และการที่อยู่กับเขามันทรมานมากขนาดที่เธอต้องหนีเขามาเลยยังงั้นเหรอ นี่อย่าบอกนะว่าเธอเห็นไอ้!อังเดรดีกว่าเขาไปเสียแล้ว อดัมต้องกักกั้นอารมณ์ที่กำลังคุกกรุ่น มากขึ้น  กรามแกร่งขบกันแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนแต่ทุกอย่างนั้นอดัมเลือกที่จะเก็บมันไว้ก่อน ในตอนนี้......            “แล้วพี่ละ?” อดัมกลืนคำถามที่เขาคิดก่อนหน้านี้ทั้งหมด โดยที่มือเขาข้างที่ถือฝักบัวนั้นกำแน่น ถ้าฝักบัวมันมีปากมันคงร้องโอดโอยออกมาแล้ว            “พี่บลู...ก็...มีความสุขต่อไป...กับคนที่พี่ต้องการ” น้ำฟ้าตอบกลับด้วยเสียงที่แผ่วเบายามที่เธอตอบออกไปนั้น ทำไมเธอถึงเจ็บหน้าอกและเหมือนหายใจไม่ออก            “ใช่!...มันก็ต้องเป็นอย่างนั้น” น้ำฟ้ากัดริมฝีปากล่างของ

“โอ้ววววว..../...กรี๊ดดดดด...” สองเสียงดังพร้อมกันเมื่ออดัมทำให้เตียงนอนในห้องแห่งนี้กลายเป็นดินแดนสวรรค์ เมื่อร่างใหญ่ปลดปล่อยเข้า สู่กายสาวอีกครั้ง และต่อจากนั้นทุกอย่างก็ยังคงดำเนินไปตามความต้องการของอดัมที่เขาได้บอกกับหญิงสาวแล้วว่า “คืนนี้พี่จะไม่ให้นาวาได้นอนเลย” จนเวลาล่วงเลยมาเช้ามืดของอีกวัน            “พักผ่อนนะครับ...นาวาของพี่บลู” อดัมสวมกอดหญิงสาวที่หลับลงทันที เมื่ออดัมชำเลืองไปมองนาฬิกาเวลาตีสี่ของวันใหม่ รอยยิ้มผุดขึ้นพร้อมกับที่เขาดึงผ้าห่มมาคลุมกายเขาและเธอพร้อมหลับตาลง เพราะเขาเองก็ต้องนอนเอาแรงสักหน่อย เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงแผนของเขาที่วางไว้ก็จะดำเนินไปอย่างที่มันต้องเป็น             “คุณน้ำฟ้ายังไม่ลงมาเหรอ?”  อังเดรเอ่ยถามบอนนี่ เมื่อเขามาที่โต๊ะอาหารของมื้อเช้า แปลก! อังเดรคิดเพราะถึงแม้น้ำฟ้าจะถูกจับมาอยู่ที่นี่สองวันแล้ว เธอไม่เคยผิดเวลาของมื้อเช้าเลย แต่เช้าวันนี้เกิดอ

น้ำฟ้าที่นอนไม่ได้สติค่อยๆ  ลืมตาขึ้น เมื่อเธอเริ่มได้สติ เธอก็เห็น บอนนี่ที่กำลังนวดมือให้เธออยู่            “คุณน้ำฟ้าเป็นไงบ้างคะ”            “เกิดอะไรขึ้นค่ะ...”            “คุณเป็นลมนะคะ” น้ำฟ้าที่เงียบและทบทวนเรื่องราว มันไม่ใช่ฝัน            “บอนนี่...มันเป็นเรื่องจริงเหรอที่เขาบอกว่าน้ำ...น้ำเป็น...เป็นผู้หญิงขายบริการ” น้ำฟ้าที่สติคืนกลับ เสียงของอดัมที่บอกกับเจ้าหน้าที่ “คุณอย่าบอกนะว่าผู้หญิงที่คุณจัดให้ผมเมื่อคืนเธอ...คือ...”            “คุณน้ำฟ้าทานอะไรสักหน่อยนะคะ...อย่าคิดถึงมันเลย...คุณกำลังจะได้กลับบ้านนะคะ” บอนนี่ที่พูดพร้อมกับหยิบชามซุปมาเตรียมพร้อมที่จะป้อนให้กับหญิงสาวตรงหน้า

“ข้อเสนออะไร?”            “เรื่องแรก...นี้คือแคชเชียร์เช็คมูลค่าห้าสิบล้านบาท” เจอาร์รับเช็คมาจากทนายและยื่นส่งให้กับนายบวร            “เพื่ออะไร?” นายบวรก้มมองดูแผ่นกระดาษที่เจอาร์ยื่นส่งให้            “เป็นค่าเลี้ยงดูตลอดยี่สิบปีของคุณน้ำฟ้า...” นายบวรมองหน้าชายตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ            “คุณเอาตัวลูกสาวผมไป...”            “จุ๊ จุ๊...คุณพูดไม่ถูกเลยนะครับ” เจอาร์พูดประโยคที่ทำให้นายบวรไม่เข้าใจ            “หมายความว่าไง...ไม่ถูกตรงไหน”            “ทั้