Semua Bab มาเฟียจ้าวชีวิต: Bab 111 - Bab 120

“ฉันก็พอจะรู้จักเพื่อนฉันคนนี้เหมือนกัน...ตั้งแต่เล็กจนโตที่เราสองคนรู้จักกัน ฉันไม่เคยเห็นยายน้ำสนใจหรือถึงขั้นรักผู้ชายคนไหนมาก่อน...ถ้าคุณสองคนรักกัน...แล้วทำไมยายน้ำต้องหนีคุณมาด้วย...หรือว่า!...”            “……..” อดัมไม่ได้ตอบอะไร เงียบและมองคนตรงหน้า            “หรือว่า...คุณไม่เคยบอกยายน้ำว่าคุณรักเธอใช่มั้ย?” อดัมฟังข้อสันนิษฐานของอมิตาด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย “คุณมันบ้า!!!...คุณสามารถบอกคนทั้งโลกได้ว่าคุณรักเธอ...แต่คนที่สำคัญและควรได้ยินมันคุณกลับไม่พูด...ตอนนี้ฉันไม่แปลกใจเลยถ้าเพื่อนของฉันจะไปจากคุณ...ผู้ชายอาจจะคิดว่าการกระทำมันสำคัญกว่าคำพูด...เรื่องนั้นฉันก็เห็นด้วยนะคะ...แต่ผู้หญิงอย่างยายน้ำไม่มีทางคิดอะไรเองในแง่ของการเข้าข้างตัวเองเด็ดขาด...ฉันจะบอกคุณเลยว่าปัญหาทุกอย่างมันจะจบลงเพียงแค่คุณบอกความรู้สึกในใจของคุณให้เพื่อนฉันฟัง...”      

เมื่อเธอได้รองเท้าตามต้องการและมันเป็นรองเท้าผ้าใบเพื่อสะดวกต่อการเดินทางต่อไป แต่ก่อนที่เธอจะไปไหนต่อ กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้อง หมดเวลาที่จะมาอ่อนแอและทำร้ายตัวเองแล้วน้ำฟ้าคิดกับตัวเองแบบนี้ น้ำฟ้าออกจากห้างฯอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปสองชั่วโมง โดยที่เธอสะพายเป้พร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่และของใช้จำเป็นสำหรับการเดินทางออกจากกรุงเทพฯ            “ไปสายใต้คะ...” น้ำฟ้าบอกจุดหมายปลายทางกับแท็กซี่อีกคันหลังจากที่เธอโบกได้แล้ว เมื่อเข้ามาในรถแท็กซี่น้ำฟ้าปิดเครื่องโทรศัพท์โดยทันที เย็นมากแล้วตอนนี้น้ำฟ้าที่นั่งอยู่ในรถทัวร์ที่เตรียมจะออกและจุดหมายปลายทางคือจังหวัดภูเก็ต มันเสี่ยงมากที่เธอกำลังจะกลับไปยังสถานที่ที่เธอได้เจอกับเขาครั้งแรก แต่ก็นั่นแหละอดัมต้องไม่คิดแน่ๆว่าเธอจะไปหลบซ่อนเขาอยู่ที่นั่น และแน่นอนการหนีคราวนี้ไม่มีการกระทำที่งี่เง่าและโง่ที่สุดซ้ำสองแน่ๆ เธอตั้งใจจะหลบและอยู่เงียบๆสักพัก และถึงตอนนั้นเธอจะติดต่อกับ           พี่บดินทร์และหาทางออกว่าจะเอายังไงต่

น้ำฟ้าที่เข้ามาในห้องนอนของอดัม เธอยืนมองเตียงนอนที่อดัม   ล่วงล้ำบังคับมาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ ภาพความทรงจำที่ผ่านมาหลั่งไหลคืนกลับมาทั้งหมดโดยที่ไม่มีครั้งไหนและเวลาไหนที่เธอจะลืมได้เลยทุกช่วงระหว่างเขากับเธอ และทุกอย่างก็จบลงแล้วระหว่างเขากับเธอ น้ำฟ้าพยายามจะปฎิเสธเสียงในหัวและเสียงของหัวใจว่าที่เธอเลือกที่นี่แท้จริงแล้วเพียงเพราะเธอคิดว่า อดัมไม่มีทางหาเธอเจอ หรือว่าเธออยากกลับมายังสถานที่เป็นจุดเริ่มต้นของเธอกับเขากันแน่            “ไม่ ไม่ เราต้องทำได้สิ” น้ำฟ้าสะบัดศีรษะไปมา อย่างต้องการเตือนสติของตัวเอง และเธอก็เดินไปยังตู้เสื้อผ้า เมื่อเปิดออกก็มีเสื้อผ้าของผู้ชายที่แขวนเรียงรายไว้สามสี่ชุด น้ำฟ้าขยับเสื้อผ้าของอดัมไปอยู่ด้านใดด้านหนึ่งของตู้และหยิบเสื้อผ้าที่ซื้อมาใหม่สามสี่ชุดของตัวเองออกมาจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบและเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย น้ำฟ้าหยิบบิกีนี่ที่ซื้อมาและเดินเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อเวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงน้ำฟ้าออกมาจากห้องน้ำที่ตัวเองสวมใส่บิกินี่แบบทูพีท และก่อนออกจากห

“รอตรงนี้...เดี๋ยวพี่เข้าไปเอาผ้าคลุมไหล่มาให้” น้ำฟ้าพยักหน้า อดัมกลับเข้าไปไม่นานก็ออกมาพร้อมกับสิ่งที่เข้าไปหยิบมา            “สวยจังคะ” น้ำฟ้าเบี่ยงตัวให้อดัมคลุมไหล่ให้ ด้วยผ้าเนื้อบางที่มีลวดลายเป็นดวงอาทิตย์            “ของแม่พี่นะ” อดัมยิ้มพร้อมกับประคองเอวเล็กและออกเดินไปตามผืนทรายขาว พร้อมกับบริเวณโดยรอบเกิดแสงสว่างจากโคมไฟเล็กๆที่เรียงรายห่างกันตามจุดต่างๆ            “สวยจังเลยนะคะ”            “อื้ม!...ทุกคืนโคมไฟพวกนี้จะสว่างขึ้นจากพลังงานของแบ็ตเตอร์รี่โดยจะชาร์ทเก็บในตอนกลางวันจากแผงโซล่าเซลล์...” น้ำฟ้าที่เงียบและฟังสิ่งที่อดัมพูดและอธิบายแม้แต่บ้านหลังนี้ กว่าพ่อเขาจะสร้างเสร็จก็ใช้เวลานานหลายปี และน้ำฟ้าแอบยิ้มเพราะในตอนแรกเขาพูดภาษาไทยกับเธอ แต่จู่ๆเขาก็เปลี่

อดัมยังไม่ยอมให้ลิ้นเล็กออกจากโพรงปากของตัวเอง ในขณะที่มือหนาไล่ลงต่ำแกะปมผ้าที่พันรอบเอวเล็กนั้น และมือใหญ่สอดเข้าไปใต้บิกีนี่ตัวจิ๋วสีน้ำเงินลูบไล้บีบเคล้นสะโพกเล็กพร้อมกับกดให้แนบชิดเบียดกับท่อนความแข็งแรงที่ฉายชัดถึงความต้องการอย่างเต็มที่            น้ำฟ้าสะดุ้งเล็กน้อยกับสัมผัสด้านล่างถึงแม้ต่างก็มีอาภรณ์เป็นปราการขวางกั้นแต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความแข็งแรงนั้นที่แสดงตนอย่างชัดเจน            “พี่....ต้องการ...นาวา...เหลือเกิน” เสียงที่แหบพร่าของอดัมดังออกมา เมื่อริมฝีปากผละออกเล็กน้อย น้ำฟ้าหลบตาอย่างเอียงอายเล็กน้อยกับประโยคที่ตรงไปตรงมาของอดัม             “ได้โปรด.....” เสียงที่แหบพร่าอย่างเว้าวอนของอดัมดังอีกครั้ง น้ำฟ้าขยับตัวอย่างช้าๆพร้อมกับอดัมก็ขยับพร้อมกับเธอเช่นกัน ดวงตาทั้งสองต่างจ้องมองกันและกันโดยที่ต่างฝ่ายต่างให้ดวงตาของตัวเองเป็นตัวนำสื่อให้อี