Semua Bab มาเฟียจ้าวชีวิต: Bab 71 - Bab 80

“นาวา...ได้โปรดรับพี่...เข้าไปไหลเวียนในร่างกาย...เป็นส่วนหนึ่งของนาวาด้วย” เสียงที่แหบพร่าเอ่ยออกมาอีกครั้งและครั้งนี้กำลังทำให้ความอดกลั้นของเขาเข้าสู่จุดปลายทาง            “อ้าร์ส...ปาก” อดัมพูดพร้อมกับนิ้วมือเปิดปากชมพูระเรื่ย และกดไหล่ให้เธอคุกเข่าลงและมือข้างนั้นเข้าเกาะกุมแท่งร้อนและนำไปจ่อที่ปากชมพูเข้ม และเขาค่อยๆนำความใหญ่โตนั้นเข้าไปในโพรงปากแทนที่นิ้วของเขาก่อนหน้า            น้ำฟ้าหลับตาและตั้งรับความใหญ่โตที่ถูกดันเข้ามาทีละน้อยอย่างช้าๆในช่องปากเธอและแน่นอนมันเข้ามาได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ เธอก็เหมือนจะสำลักและหายใจไม่ออกจากความอึดอัดนั้น มือเล็กจับแน่นที่ขาท่อนบนของคนตัวโต เพราะเธอรู้สึกตัวเองกำลังจะหงายหลังล้มลงไปได้ถ้าเธอไม่มีหลักยึด และสะโพกของคนตัวโตเริ่มขยับอย่างช้าๆเพื่อให้ความใหญ่โตในโพรงปากเธอขยับเข้าออกเสียดสีรัดแน่น พร้อมกับมือใหญ่ประคองจับที่ศีรษะเล็กนั้น        &n

“เรื่องนี้...ผมคิดว่า...ควรให้น้องสาวผมเป็นคนตัดสินใจ” บดินทร์แสดงความคิดเห็น และเรียกความสนใจที่ค่อนข้างตื่นเต้นให้กับน้ำฟ้าอย่างมาก            “เอ่อ!..../...ผมว่าคุณเป็นพี่ชายของเธออย่าสร้างความลำบากใจให้เธอเลยครับ...ให้เธออยู่กับผมจะดีกว่า เพราะคุณเองยังต้องพักรักษาตัวอีกนาน...ช่วงนี้ให้เธออยู่กับผมเป็นหนทางที่ดีที่สุด...เพราะนอกจากคุณแล้วก็มีเพียงผมเท่านั้นที่เธอคุ้นเคยและวางใจได้” น้ำฟ้าที่กำลังอึกอักไม่รู้จะตอบอย่างไรดี อดัมก็พูดแทรกพร้อมกับให้เหตุผลยืดยาวอย่างที่คนอย่างอดัมไม่เคยและจำเป็นต้องทำเลย ถ้าคนที่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่จะให้ทำไง ในเมื่อคนตรงหน้าไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร และอีกคนที่เหมือนจะรู้บ้างแต่ก็ยังไม่ทั้งหมด            “แต่น้องผมต้องเรียนให้จบ” บดินทร์ให้เหตุผลเพิ่มเติม            “เรื่องนั้นผมจะเป็นคนดูแลและจัดการเองครับ” อดัมตอบกลับโดย

“หยุดก่อน!” น้ำฟ้าตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงหนึ่งหลังจากผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ที่เธอนั่งอยู่ตรงนี้            “เราจับสัญญาณได้บริเวณแถวนี้ครับ” อีกเสียงดังขึ้น น้ำฟ้ากอดเข่าเข้าหาตัวเองทันที            “คุณนาวา!” น้ำฟ้าเงยหน้าทันทีและหันไปทางตะแกรงเธอก็เห็นเป็นเจอาร์ และเขากำลังดึงตะแกรงออกและบอกให้เธอออกมา            “คุณเจอาร์...ฮือ ฮืออออ” น้ำฟ้าเอ่ยเรียกชื่อเจอาร์และปล่อยโฮออกมา  สองมือเข้ากอบกุมใบหน้าและปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา ต่อหน้าชายฉกรรจ์อีกห้าหกคนที่มองเธอเป็นตาเดียวกัน            “คุณนาวาบาดเจ็บเหรอเปล่าครับ” เจอาร์ถามกลับทันทีที่เห็นหญิงสาวตรงหน้ามีคราบเลือดติดอยู่หลายจุดและที่เห็นชัดคือตรงใบหูข้างที่เธอใส่ต่างหูของเจ้านายเขา และแน่นอนเพราะต่างหู

และหญิงสาวคนนี้ก็คือคนที่อดัมเข้าไปขวางจากกระสุนที่เป็นสาเหตุให้เขาได้รับบาดเจ็บในตอนนั้น เธอคือบุตรบุญธรรมของครอบนี้ที่หายไป หญิงสาวคนนั้นจำอดัมได้จึงขอตอบแทนเขา และพาเขามารักษาตัวและหลบซ่อนในบ้าน และเป็นโชคดีอีกอย่างที่บุตรชายของครอบครัวนี้เป็นนักศึกษาแพทย์ปีห้า อดัมจึงให้เป็นผู้ผ่าเอากระสุนออกจากร่างกายเขาในบ้านหลังนั้น และก่อนที่อดัมจะสลบไป “มิกิอยู่เฉยๆ...รอฉันฟื้น” และหลังจากนั้นอดัมก็สลบไปสองวันเต็มๆ จากการเสียเลือดและการอักเสบไข้ขึ้นสูงไม่ได้สติไปสองวันเต็มๆ เขาอยู่ภายใต้การดูแลเป็นอย่างดีของครอบครัวหญิงสาวที่เขาเคยช่วยไว้            หลังจากที่อดัมฟื้นขึ้นอีกครั้ง เขาก็ยังไม่ให้มิกิติดต่อเจอาร์ทันที เพราะเขาต้องมั่นใจว่าพวกที่ตามล่าไม่อยู่แถวนี้แล้ว เพราะถ้าพวกนั้นรู้ว่าครอบครัวนี้ช่วยเหลือเขาไว้ อาจทำให้ครอบครัวนี้ได้รับอันตรายได้ อดัมรอเฝ้าสังเกตการณ์จนแน่ใจว่าพวกมันถอดใจไปแล้ว เขาจึงให้มิกิติดต่อเจอาร์และวางแผนอย่างรัดกุม เพราะเขาเกรงว่าอาจจะมีการแฝงตัวของพวกที่ตามล่าเขาอยู่ เพราะดูจากการทำงานของคน

“พ่อ!...แม่!” อดัมเอ่ยเรียกผู้เข้ามาใหม่อย่างแผ่วเบา            “ใช่จ๊ะ พ่อกับแม่เอง...พี่บลู!...” หนูนาตอบกลับ ถึงเสียงของอดัมจะเบาแต่ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ได้ยินทุกคน รวมถึงเจอาร์ที่ตามเข้ามาและยืนอยู่ด้านหลังผู้มาใหม่ทั้งสอง สบตากับอดัมพร้อมส่ายศีรษะไปมา เป็นการบอกอดัมว่าเขาเองก็ไม่รู้มาก่อนว่าทั้งสองจะมาในวันนี้            “สวัสดีครับ!...” อดัมกล่าวทักทาย เมื่อดึงสติกลับเข้าร่างได้ น้ำฟ้าที่ลุกยืนอยู่ข้างเตียงข้างอดัม เธอได้แต่เงียบและมองคนโน้นคนนี้สลับไปมา อย่างไม่เข้าใจและทำตัวไม่ถูก แต่จากเสียงของอดัมน้ำฟ้าก็รู้ว่าผู้มาใหม่ทั้งสองเป็นใคร            “พี่บลู!...เกิดเรื่องขนาดนี้ทำไมไม่บอกพ่อกับแม่สักคำ...” หนูนาเป็นคนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม และแฝงความเคืองคนตรงหน้าอย่างชัดเจน