Semua Bab มาเฟียจ้าวชีวิต: Bab 131 - Bab 140

“สาวน้อย!...นี้เธออย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว...ไอ้! อดัมนั่นมันเป็นใคร”            “คุณหมายความว่าไง...”            “นี่เหรอผู้หญิงของมัน....” เสียงชายอีกคนที่ดังออกมาจากอีกห้อง ขัดคำพูดของอังเดรก่อนที่จะได้พูดต่อ อังเดรและน้ำฟ้าหันไปทางเสียงนั้นพร้อมกัน            “แกอย่ายุ่ง...” อังเดรหันไปตอกกลับผู้ชายคนนั้น            “คุณอังเดร...แต่ผมอยากเอาคืนมัน...ไอ้!อดัม...มันทำผมไว้แสบมาก” ราฟาเอลตอบกลับอังเดร            “ถ้าแกแตะต้องผู้หญิงคนนี้...ฉันจะฆ่าแก” อังเดรหันไปตอกกลับด้วยเสียงและใบหน้าที่เหี้ยมเกรียม อังเดรพูดพร้อมกับดึงแขนน้ำฟ้าให้ขึ้นไปชั้นสองของบ้าน     

“เจ้าอยู่ที่นี่”            “ทำไมครับพ่อ” อดัมถามกลับอย่างไม่เข้าใจ เพราะตอนนี้เขาแทบจะไม่สมาธิและสติที่จะคิดอะไรได้เลย เขาอยากจะไปหาน้ำฟ้าให้เร็วที่สุด            “เจ้าต้องอยู่ที่นี่และเล่นไปตามแผนของพวกมัน”            “ผมไม่เข้าใจ”            “มันจะต้องติดต่อมาอีกไม่นานนี้...เพราะจุดประสงค์หลักของพวกมันคือต้องการแก้แค้นพ่อ...แต่พวกมันไม่ต้องการที่จะฆ่าพ่อ...แต่ต้องการให้พ่อเจ็บปวดที่ต้องเสียคนที่รักไป”            “เรื่องนั้นผมรู้...แต่ผมไม่อาจเสียเธอหรือใครไปได้ทั้งนั้น”            “แต่เรื่องที่เรายังไม่รู้ก็คือว่า...ผู้หญิงของลูกเธอ

เมื่ออดัมที่ถึงแม้จะถูกยิงแต่ก็ยังมีสติ อดัมมองเห็นราฟาเอลอยู่แล้ว เพราะรู้ว่าราฟาเอลต้องจัดการกับเขาแน่ อาวุธที่อดัมดึงออกมาจากเสื้อน้ำฟ้ามันคือมีดเล็กสำหรับปลอกผลไม้ ตอนนี้มันไปปักอยู่ที่มือของราฟาเอลข้างที่กำลังจะเหนี่ยวไกมาทางพวกเขา ราฟาเอลปล่อยปืนหลุดจากมือทันที            “หมอบอยู่ตรงนี้” อดัมบอกน้ำฟ้าส่วนตัวเขาก็ขยับอย่างรวดเร็วไปทางราฟาเอลเพื่อที่จะแย่งปืน ในช่วงชุลมุน            ราฟาเอลที่เห็นว่าอดัมใกล้ถึงตัวก็คว้าปืนที่หลุดมือไปหลังจากที่ดึงมีดออกจากมือของตัวเอง “ควับ!” ถึงแม้ราฟาเอลจะคว้าปืนได้ก่อนที่อดัมจะมาถึง แต่ก็ถูกอดัมเตะเข้าที่มืออีกครั้งปืนก็กระเด็นจากมือราฟาเอลไปไกล และก็เกิดการต่อสู้กันระหว่างอดัมกับราฟาเอลที่แม้จะเสียปืนไป แต่ก็มีมีดที่อดัมปามาอยู่ในมือ            ทางด้านของอังเดรและพวกก็ยิงตอบโต้กับกลุ่มด้านนอก น้ำฟ้าที่ยังนอนอยู่ที่เดิมเธอมองหาที่เป

“เดี๋ยวนะคะ!...ฉันว่าต้องมีเเรื่องเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว...” มิกิพยายามจะตั้งสติกับเหตุการณ์ตรงหน้า            “ฉันไม่เข้าใจคะ” น้ำฟ้าเอ่ยออกไปกับคำพูดของมิกิ            “คุณลุกขึ้นก่อน...แล้วเราค่อยๆพูดค่อยๆจากันนะคะ...เพราะตอนนี้มิกิก็เริ่มไม่เข้าใจเหมือนกันแล้วค่ะ” น้ำฟ้าพยักหน้าและยอมลุกขึ้นยืนที่มีมิกิช่วยพยุงให้เธอลุกขึ้นและทั้งสองก็ไปนั่งที่เก้าอี้โซฟาใกล้ๆนั้น โดยที่ทั้งสองสาวไม่รู้ตัวเลยว่า คนไข้ที่ทั้งสองคิดว่ายังไม่ได้สตินั้น รู้สึกตัวมาได้สักพักแล้วแต่อดัมเลือกที่จะนิ่งและฟังสองสาวคุยกัน เพราะอดัมที่ได้ยินคำพูดของ    น้ำฟ้าก็ทำให้ตัวเขาไม่เข้าใจเช่นกัน            “เอาละค่ะ...คุณน้ำฟ้าทำใจให้สบายนะคะ...อย่าลืมว่าคุณกำลังตั้งครรภ์อยู่...” มิกิย้ำเตือนอย่างเป็นห่วง น้ำฟ้าพยักหน้าพร้อมกับรับทิชชู่ที่มิกิส่งให้มาเช็ดคราบน้ำตา

“นาวาก็รู้ว่าไม่มีใครสั่งพี่ได้”            “ถามจริง!...คิดจริง!...ว่าที่นาวาพูดเป็นคำสั่งเหรอ”            “ถ้าไม่เกรงใจหมอว่าต้องเย็บแผลใหม่...จะจับกดให้ครางทั้งคืนเลย...”            “คนบ้า!...หื่นได้ตลอดเลยนะ” อดัมยิ้มให้กับคนตรงหน้า เพราะตอนนี้เธอจะรู้มั้ยนะว่าเธอได้กลายมาเป็นจ้าวชีวิตเขาไปเสียแล้วจริงๆตามคำของมิกิ ทำให้อดัมคิดถึง....            “…สุดท้ายมิกิก็มีบุญพอที่จะได้เห็น จ้าวชีวิตมาเฟียอย่างอดัม”            “ก็คงจริง!...ยังไม่ได้ขอโทษเรื่องที่เบี้ยวงานสำคัญของมิกิเลย...ขอโทษนะ” มิกิยิ้มให้กับอดัม            “มิกิเข้า