All Chapters of มาเฟียจ้าวชีวิต: Chapter 121 - Chapter 130

อดัมไม่รอช้าสานต่อสัมผัสนั้นโดยทันที น้ำฟ้าหอบหายใจแรงขึ้นพร้อมกับเสียงครางที่ดังออกมายามที่ลิ้นและฟันนั้นโลมเลียสลับกันไปมา อดัมดูดกลืนกินธารน้ำที่หลั่งไหลออกมายามที่ความรู้สึกเสียวซ่านเกิดขึ้นตลอดเวลา อดัมยังคงอ้อยอิ่งดื่มด่ำกับดอกกุหลาบแดงนั้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง......            “พ...พี่บลู....” น้ำฟ้าร้องครางเรียกอดัมอย่างโหยหา เมื่อเธอรู้ว่าจะอดทนต่อความรู้สึกนี้ได้อีกไม่นานแล้ว  อดัมเข้าใจความหมายของเสียงนั้นเป็นอย่างดี ลิ้นหนาโลมเลียเก็บกวาดธารน้ำอีกครั้งก่อนที่จะผละออกมาพร้อมกับยกขาเรียวเล็กขยับจัดท่าให้กับน้ำฟ้า เมื่อเขากำลังจับแก่นกายของตัวเองเข้าสู่ตัวเธออีกครั้งของค่ำคืนนี้ และทุกอย่างดำเนินอย่างต่อเนื่องโดยที่ไม่ทำให้ทั้งอดัมและน้ำฟ้าต้องผิดหวังเมื่ออดัมอัดแน่นเข้าสู่กายสาวด้วยพลังและเรี่ยวแรงที่ระดับเจ้าพ่อมาเฟียอย่างเขาไม่มีทีท่าจะลดลงเลยถึงแม้จะผ่านศึกรักสัมพันธ์สวาทกับเธอมาถึงสองคราแล้ว และเมื่อเวลาผ่านไปอย่างที่เขาและเธออิ่มเอิบกับความรู้สึกที่เสียวซ่านจนสุขล้น อดัมก็ปลดปล่อยธารน้ำของตั

“รู้สึกยังไง...” อดัมถามน้ำฟ้าที่ตัวตนของเขาอยู่ในตัวเธอและเรียวขาเล็กก็โอบรอบเอวเขาไว้โดยที่เขาและเธออยู่กลางแอ่งน้ำของธารน้ำตก โดยที่อดัมยืนในระดับความลึกที่เขาสามารถประคองตัวเองกับน้ำฟ้าไว้ โดยระดับน้ำที่สูงเพียงแค่หน้าอกเขา            “อะไร?...รู้สึกอะไร?”            “ที่เล่นน้ำไปพร้อมกับที่เราหลอมรวมเป็นของกันและกัน...” น้ำฟ้าไม่ตอบแต่กวักน้ำใส่หน้าอดัมแทนคำตอบของคำถามที่เขาถาม             “แกล้งพี่เหรอ....” อดัมพูดพร้อมกับขยับสะโพกให้ตัวตนของตัวเองเสียดสีขยับเข้าออกในตัวน้ำฟ้าอย่างจงใจ            “อ้า!....” น้ำฟ้าถึงกับต้องปล่อยเสียงครางของตัวเองออกมา และเมื่อคิดว่าอดัมจะหยุดเพียงการขับเคลื่อนเพียงครั้งเดียว น้ำฟ้าคิดผิดเมื่ออดัมขยับต่ออีกสองสามครั้งและเขาก็

“นาวาจะขัดข้องมั้ย...ถ้าคืนพรุ่งนี้เราเดินทางกลับอเมริกาเลย ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย”            “ค่ะ...”            “ค่ะ ค่ะ ค่ะ...พูดคำอื่นไม่เป็นเหรอไง...” คนความอดทนต่ำอย่าง  อดัมเริ่มที่จะไม่พอใจและทนไม่ได้กับอาการไม่รู้ร้อนรู้หนาวของน้ำฟ้า            “แล้วอยากให้ตอบว่าไงละคะ....บอกว่าไม่ไปได้มั้ย...ถ้าพูดได้และทำได้ฉันก็จะบอกออกไป....” น้ำฟ้าพูดตอกกลับอดัมด้วยเสียงที่ดังมากขึ้น            “อย่ามาย้อนพี่นะ!....” น้ำฟ้าถอนหายใจและพยายามบอกตัวเองว่าให้ใจเย็นๆกับคำพูดของคนตรงหน้า            “นาวารู้จักหน้าที่ของตัวเองดีค่ะ...” น้ำฟ้าย้ำบอกและแสดงให้อดัมรู้ว่าเธอไม่ได้ลืมสิ่งที่ตัวเองต้องทำกับเงินหกสิ

“ถ้าตอบได้ก็จะตอบค่ะ”            “พี่เคยถามนาวาว่า...ทำไมถึงเลือกที่จะหนีออกจากบ้านไปที่เกาะ ‘รุ่งอรุโณทัย’...แต่คราวนี้เรื่องที่พี่จะถามก็คือว่า...ทำไมนาวาต้องคิดทำร้ายตัวเอง?” อดัมตัดสินใจถามออกไปในที่สุด เพราะทุกเรื่องที่เขาสืบรู้มาไม่มีเรื่องไหนที่จะเข้าข่ายที่จะทำให้น้ำฟ้าคิดฆ่าตัวตายได้เลย            “เอ่อ!...ทำไมจู่ๆพี่ถึงอยากรู้ขึ้นมาละคะ...” น้ำฟ้าถามกลับอย่างอึกอัก เพราะเธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เลย            “ไม่ใช่จู่ๆถึงอยากรู้...พี่สงสัยมาโดยตลอดและยิ่งเราใช้เวลาอยู่ด้วยกัน...มันทำให้พี่ต้องรู้”            “แต่เรื่องมันผ่านไปนานแล้วนะคะ...นาวาไม่อยากนึกถึงมันค่ะ...อย่าบังคับให้นาวาต้องพูดเลยนะคะ...นาวาขอร้อง..” อดัมขบกรามแน่นด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็ไ

“ฝีมือเราสองคน...น่าจะถูกกว่านะ” อดัมกระซิบตอบ และมอง    ร่องรอยบนผิวกายของน้ำฟ้า ทำให้เขาก็เริ่มรู้สึกว่าเมื่อคืนนี้ตัวเองน่าจะหนักมือกับร่างบางมากไปก็ตอนนี้ เพราะรอยช้ำตามร่างกายของน้ำฟ้าเริ่มมองเห็นชัดมากขึ้นและที่ชัดและมากก็น่าจะเป็นที่สะโพก            “….ไม่จริง!...ทำไมนาวาถึงจำอะไรไม่ได้เลย” น้ำฟ้าหันมาปฎิเสธ            “…ประโยคหลัง...สามารถทำให้พี่ ‘ตกใจ’ ได้เหมือนกันนะ...” อดัมตอบกลับด้วยเสียงที่ราบเรียบแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว            “ปล่อยเลยนะ!” น้ำฟ้าพูดพร้อมกับบิดตัวออกจากอ้อมกอดของอดัม            “อาบน้ำด้วยกัน” อดัมพูดพร้อมกับดันร่างบางให้เข้าไปในตู้อาบน้ำ