All Chapters of The President's Duty Bride: Chapter 1 - Chapter 10

Nasa rooftop bar si Evelyn, nakaupo sa pinakatagong sulok ng lounge—kung saan hindi aabutin ng camera, ng tanong, o ng alaala ang katahimikang desperado niyang pinanghahawakan.May hawak siyang baso ng red wine, bahagyang natutuyo ang labi sa init ng gabi, habang ang mga mata niya’y nakatanaw sa kalmadong dagat sa ibaba. Ang hangin ay may halimuyak ng asin at lavender. Mediterranean breeze, sabi nga nila.Walang masyadong tao sa paligid. Ilang bisita lamang ang naroon—mga pares na nagbubulungan habang may hawak na cocktail, mga dayuhang natatawa sa kani-kanilang k’wento. Walang kamalay-malay na sa kabilang banda ng bar, may isang pusong patay-sindi pa rin sa sakit. No one knew she had just walked out of a five-year relationship wrecked by betrayal.“Broken hearts look good in red,” sabi ng isang boses sa kanan niya. British accent. Malamig ang tono pero may lambing na hindi mo agad mararamdaman—parang alon sa gabing kalmado, pero may dalang alon sa ilalim.Napalingon siya agad dito. I

Nakatayo si Evelyn sa harap ng maliit na gate ng lumang bahay nila sa Quezon City, hawak ang overnight bag sa balikat—pero mas mabigat pa roon ang pinapasan niya sa dibdib.Ilang linggo na siyang hindi umuuwi. Wala siyang padalang text. Walang tawag. Wala ni isang “kumusta.” At ngayong nasa harap na siya ng gate, isang lumang bakal na may kalawang sa mga sulok at bahagyang umaangat kapag hinawakan, biglang sumiksik sa dibdib niya ang tanong na kanina pa niya tinatakasan.Handa na ba talaga ako?Pero ang totoo, walang sinuman ang talagang handa sa ganitong klaseng balita.Umaga pa lang, pero may init na sa hangin. Naamoy niya ang luma at tuyong damo sa paligid ng bahay—pamilyar, pero ngayon ay parang may ibang bigat. Tumigil siya sandali, pinilit huminga nang malalim, at pinigilan ang panginginig ng mga daliri habang pilit inaayos ang pagkakabit ng strap ng kanyang bag sa balikat.Biglang bumukas ang screen door sa terrace.Lumabas ang nanay niya, suot ang lumang duster na kulay faded

Kinaumagahan, habang abala ang buong studio sa paghahanda para sa isang editorial shoot, tahimik lamang si Evelyn sa kan’yang workstation. Nakaupo siya sa editing corner, pa-check na sana ng mga raw shots mula sa isang bridal session kahapon, pero ilang minuto na ang lumipas, hindi pa rin niya magawang tumutok.Ang kamay niya, nakapatong sa mouse, pero hindi gumagalaw. Sa screen, naka-freeze ang larawan ng bride na nakangiti habang hawak ang bouquet—isang kuhang sana’y magaan lang i-edit. Pero ngayon, para bang ang bawat larawan ay isang tanong: kaya ko pa ba ’to? Kaya ko bang magpatuloy, habang may buhay na umuusbong sa tiyan ko?Sa paligid, abala ang lahat. Si Mark, ang videographer, ay nasa kabilang dulo ng studio, kausap ang isang kliyente tungkol sa prenup shoot nila sa Tagaytay. Si Lorie, ang production assistant, ay abalang tinatahi ang veil ng bride para sa styling board. At si Ava na palaging pulido at palaging composed ay pabalik-balik habang kinukumpirma ang wardrobe pieces

Malalim na ang gabi nang makarating sila sa bahay ni Cassian. Tahimik lang si Evelyn sa buong biyahe, pinapanood ang mga ilaw sa labas ng kotse habang dumaraan sila sa mga main road. Malamig ang hangin sa loob ng sasakyan, pero mas malamig pa rin ang bigat na bumabalot sa dibdib niya. Hindi dahil ayaw niya, kundi dahil hindi pa rin niya alam kung paano haharapin ang lahat.Nang huminto ang sasakyan sa harap ng isang modernong two-storey house na gawa sa glass at dark stone, sandaling hindi naka-imik si Evelyn. Hindi niya inakalang ganito kaganda ang bahay ni Cassian. Akala niya'y isang condo lang sa business district. Well, bilyonaryo nga pala ito. Muntik na niyang makalimutan.“I had it renovated a year ago,” sabi ni Cassian habang binubuksan ang passenger door. “Didn’t really think someone else would be living here.”Tumango lang siya at lumabas ng kotse, dala ang maliit na overnight bag na pinilit niyang pagkasyahin ang ilang mga damit at mga gamit niya.Pagpasok nila, agad na tum

Pagkauwi nila mula sa clinic, tahimik lang si Evelyn habang inaayos ang kalat sa center table. Mga resibo, brochure, at bag na dala nila kanina. Hindi pa rin tuluyang nawawala ang kabog sa dibdib niya. Kahit pa maaliwalas ang buong bahay, hindi pa rin niya mapigil ang pagbalik-balik ng imahe ng monitor kanina. 'Yong malabong hugis pero malinaw na nagsasabing may buhay na nagsisimulang lumaki sa loob niya.Binuksan niya ang isang bintana at hinayaan ang hangin mula sa hardin. Kailangan niya ng preskong hangin. Kailangan niyang pigilan ang sarili na magtanong ng “paano kung.” Kasi baka kapag nasimulan na niya, hindi na siya tumigil.“Evelyn,” tawag ni Cassian mula sa may hagdan. Kalalabas lang nito mula sa k’warto. Nakasuot ito ng dark blue shirt na bahagyang nakabukas ang itaas na butones at naka-tuck in sa puting slacks. Napalingon naman siya rito. “Hmm?”“I made a reservation for dinner,” sabi nito habang inaayos ang relo sa pulso. “Seven-thirty. I figured… it’s been a long day.”“D