Kabanata 4

Kung puwede lang tumakas, matagal na sanang wala si Evelyn doon.

Nakatayo siya ngayon sa harap ng isang antigong pintuan na gawa sa dark wood, ukit-ukit ang disenyo at mukhang mas mahal pa sa buong apartment na inuupahan niya sa Makati. Mula pa lang sa gate ng Alcott Family Estate, alam na niyang ibang mundo ito—tahimik, malawak, at nakababalot ng uri ng karangyaan na hindi mo basta-basta makikita. Lalo na kung galing ka sa pamilya na mas sanay sa palengke kaysa sa private dining rooms.

The estate stood like a fortress in the heart of Forbes Park—modern in architecture but cold in atmosphere, as if every tile and sculpture was there to remind her she didn’t belong. Malalaki ang bintana, pero walang liwanag ang pumapasok. Kahit hapon pa lang, pakiramdam niya gabi na sa loob.

Nag-alok si Cassian na sunduin siya gamit ang sasakyan nito, pero tumanggi siya. Gusto niyang dumating bilang sarili niya. Hindi bilang babae ng kung sino. Hindi bilang alaga. Hindi tagasunod. Gusto niyang patunayan, kahit sa sarili lang, na kaya niyang humarap.

"They’re just people," ani Cassian sa tawag kanina. "They’re not as terrifying as they sound."

Pero ngayong hawak niya ang maliit na bag at pinipilit ayusin ang spaghetti strap ng kan’yang beige na damit, ibang usapan na 'to. Parang may halimaw sa loob ng bahay na ’yon. O marahil, mas masahol pa—mga taong walang kailangan sa kan’ya. Walang dahilan para tanggapin siya.

Ilang sandali lang ay bumukas ang pinto.

Isang butler—oo, totoong may butler—ang sumalubong sa kan’ya. Tuwid ang likod, maayos ang uniporme, at may ekspresyon na tila sinanay buong buhay para huwag ipakita ang iniisip.

"Ms. Ramirez?" anito. "They're waiting for you in the dining hall."

They. Hindi Cassian. Hindi lang siya. Kundi buong pamilya.

Pakiramdam ni Evelyn ay biglang lumubog ang tiyan niya. Gusto na niyang mag-U-turn. Pero tumango siya, pilit tinatago ang kaba, at sumunod.

Habang naglalakad siya sa marmol na sahig ng mansyon, ang tunog ng takong niya ang tanging naririnig. Sa bawat hakbang, para siyang papalapit sa isang hukom. Wala man lang musika o alingawngaw ng usapan—lahat tahimik. Para bang alam ng buong bahay na may ‘dayuhan’ sa loob.

Pagdating sa formal dining room, sabay-sabay siyang tiningnan ng mga Alcotts. Parang nililitis ng isang jury. Na para bang ang bawat isa sa kanila ay may nakahandang tanong na p’wedeng sumablay ang sagot niya.

Tumayo agad si Cassian at ngumiti, banayad. "You made it."

"Barely," bulong niya, at marahang tumango sa lahat na naroon sa mesa.

Sa dulo ng mahaba at mukhang museum-level na dining table, naroon ang isang babaeng naka-pearl necklace, ang buhok ay perpektong nakaayos, at ang titig ay parang kutsilyong pino pero matalim. British elegance in its most intimidating form.

Kakaupo pa lamang niya sa tabi ni Cassian ay agad na itong nagsalita.

“So you’re the photographer,” anito, malamig at may bahid ng pagtatantiya. Para bang may hinihintay na maling sagot.

Ngumiti si Evelyn, pigil ang hiningang sinagot ito. "Yes po. Evelyn Ramirez."

Napalingon siya sa lalaking katabi ni Cassian—matangkad, blonde, matatalas ang mga guhit ng mukha kagaya kay Cassian, at halatang mas matanda. Ganoon din ang aura—parang sanay sa privilege, at hindi sanay mabigo.

"And you’re the reason little brother’s been in the headlines lately," anitong may ngising hindi niya matukoy kung biro ba o insulto.

"Edward—" babala ni Cassian.

Pero inunahan siya ni Evelyn. "It’s alright," aniya, kalmado ang tono. "I’m used to people talking about me like I’m not in the room."

Napansin niyang bahagyang gumalaw ang kilay ng matriyarka. Kung alinman—galit, gulat, o amusement—hindi niya alam. Pero may epekto.

"And what exactly are your intentions with this family, Ms. Ramirez?"

Napako ang titig ni Evelyn sa matanda. Ramdam niyang nanginginig ang mga daliri niya sa ilalim ng mesa. Parang gusto niyang humawak sa mesa, pero baka mas lalo lang siyang mahalata. Kaya’t hinigpitan niya ang hawak sa clutch na nakapatong sa kan’yang kadungan, pinilit manatiling matatag.

"I’m not here to impress anyone, Ma’am," aniya, mahinahon pero matatag ang tinig. "I came because Cassian asked me to. I’m carrying his child—not trying to carry his last name… unless that’s what he truly wants."

Tumahimik ang buong mesa. Tila may humigop ng hangin sa buong silid. Walang umimik. Kahit ang kubyertos ay natigil sa paggalaw.

Hinawakan ni Cassian ang kamay niya sa ilalim ng mesa. Banayad lang, parang lihim na pahiwatig na hindi siya nag-iisa rito. Sapat na para hindi siya bumigay.

Tiningnan siya ng ina nito, matalim, parang sinusukat ang kaluluwa niya. Pagkatapos ay lumipat kay Cassian. "You asked her to come. Have you told her what this means?"

Umigting ang panga ni Cassian. "I’ve told her enough. And I intend to tell her everything else—with or without your approval."

"Cassian—"

"Mom, I’m not asking you to like her," aniya, mababa pero matigas ang tinig. "But I’m asking you not to treat her like a threat."

Nagkatinginan ang magkakapatid. Pero walang nagsalita.

Huminga nang malalim si Evelyn. Ilang taon na siyang kumukuha ng litrato ng kasalan, ng mga pagmamahalang sinumpaan sa altar—pero ngayon, siya ang nasa gitna. At parang hindi ito pangarap.

Hindi siya prinsesa sa isang fairytale. Siya 'yong babae sa likod ng lente—ngayon, nahila sa harap, biglaang tinamaan ng flash. At wala siyang makeup artist, stylist, o script para saluhin siya.

Pagkatapos ng hapunan, si Cassian mismo ang naghatid sa kan’ya palabas.

Tahimik sila habang naglalakad. Walang nagsasalita habang bumabalik sa normal ang tibok ng puso niya. Sa labas, malamig na ang hangin, pero mas nakakahinga siya.

"Your mom hates me."

“She doesn’t know you yet,” sagot ni Cassian, hindi tumitingin sa kan’ya habang binubuksan ang pinto ng sasakyan.

“Will she ever?”

Saglit siyang tiningnan ni Cassian. Walang ngiti. Walang kahit anong nakakagaan na salita. Pero ramdam ang bigat ng sagot.

"Let’s find out."

Tumitig si Evelyn sa kan’ya. Wala itong pangakong magbabago ang lahat. Wala ring kasiguraduhan. Pero sa mga mata nito, may isang bagay siyang nakita—kumpiyansa. Hindi sa resulta, kundi sa desisyon nitong manatili. Parang sinasabi ng tingin nito: kahit saan pa humantong ito, andito ako.

At sa unang pagkakataon mula nang makita niya ang dalawang guhit sa pregnancy test, naramdaman niya mula rito na hindi siya nag-iisa.