Kabanata 1

Nasa rooftop bar si Evelyn, nakaupo sa pinakatagong sulok ng lounge—kung saan hindi aabutin ng camera, ng tanong, o ng alaala ang katahimikang desperado niyang pinanghahawakan.

May hawak siyang baso ng red wine, bahagyang natutuyo ang labi sa init ng gabi, habang ang mga mata niya’y nakatanaw sa kalmadong dagat sa ibaba. Ang hangin ay may halimuyak ng asin at lavender. Mediterranean breeze, sabi nga nila.

Walang masyadong tao sa paligid. Ilang bisita lamang ang naroon—mga pares na nagbubulungan habang may hawak na cocktail, mga dayuhang natatawa sa kani-kanilang k’wento. Walang kamalay-malay na sa kabilang banda ng bar, may isang pusong patay-sindi pa rin sa sakit. No one knew she had just walked out of a five-year relationship wrecked by betrayal.

“Broken hearts look good in red,” sabi ng isang boses sa kanan niya. British accent. Malamig ang tono pero may lambing na hindi mo agad mararamdaman—parang alon sa gabing kalmado, pero may dalang alon sa ilalim.

Napalingon siya agad dito. Isang lalaki—matangkad, sun-kissed skin, mapusyaw na mata na tila kayang basahin kung ano man ang itinatago ng gabi. May suot siyang dark blue shirt na bahagyang nakabukas sa dibdib, at may kumpiyansa sa sarili na hindi kayang bilhin ng pera.

“Excuse me?” taas-kilay niyang sagot, may halong aliw sa kan’yang tono. Hindi siya sanay na kinakausap ng estranghero. Pero may kung anong sayaw ng interes sa mga mata ng lalaking ito.

Ngumiti ito sa kan’ya. Tamang ngiti lang—hindi bastos, hindi sobrang charming, pero sapat para mag-init ang balat niya.

“Your wine. And the look on your face. Both say you're trying very hard not to feel anything tonight.”

Napairap siya ng bahagya, pero hindi tuluyang nakaiwas sa titig nito.  “You’re good at guessing, huh?”

“Not a hunch,” sagot ng lalaki habang umuupo sa bakanteng upuan sa tabi niya. “Just… experience.” Tumigil siya sandali, saka iniabot ang kamay. “Cassian.”

“Evelyn,” sagot niya, tinanggap ang kamay nito kahit naramdaman niya agad ang init ng palad nito.

Akala niya’y bibitawan agad nito ang kan’yang kamay, ngunit nanatili itong nakahawak ng ilang segundo pa. And she should’ve pulled away too. Pero hindi niya nagawa. Parang sinadya ng gabi ang pagkakaabot nilang iyon.

And then they talked. About nothing. About everything.

Sa bawat tanong niya, may balik na tanong ito. Pero hindi interrogative—parang curious lang. Walang halong panghuhusga.

“Why are you here alone?”

“What do you do back home?”

“Do you believe in second chances?”

Simple lang ang mga tanong, pero ang tingin nito sa kan’ya ay tila mas malalim kaysa sa lahat ng sagot. At sa bawat saglit ng katahimikan, para bang may sariling wika silang naiintindihan. Parang matagal na silang magkausap, kahit ilang minuto pa lang ang lumilipas.

At sa hindi maipaliwanag na paraan, dumulas ang oras. Drinks turned to laughter. Laughter turned to silence. Then suddenly, silence turned into an elevator ride that led to Room 708.

She didn’t remember who leaned in first. Sino ang unang lumapit. Basta ang naaalala niya, mainit ang halik. Mabigat ang bawat haplos. Walang kasiguraduhan, pero punong-puno ng tapat na pagnanasang makalimot.

It was not gentle. But it was not rushed. Every touch was like a secret they agreed not to speak of in daylight.

“You sure?” tanong nito, ang tinig ay halos pabulong.

Tumango lamang siya. “I don’t want to think. I don’t want to explain. I just—can we just… be here?”

Tumango si Cassian. Walang salita. Walang pangako. Pero ramdam niya sa bawat kilos nito na may paggalang. May kabiglaan din. Para bang kahit siya, hindi inasahang mangyayari ito.

Nang magdikit ang mga labi nila, hindi iyon paghahanap ng hinaharap, kundi pagtakas mula sa nakaraan.

Mainit ang palad ni Cassian sa bewang niya, malamig ang hangin na dumadaloy mula sa balkonahe, at ang puso niya—bagamat lasog pa—ay tumibok ssa ibang paraan.

Tuluyan silang bumagsak sa kama. May ilang halakhak. May ilang bulong. Pero higit sa lahat, may katahimikan. Ang klaseng katahimikan na hindi nakakailang. ‘Yong tila ba pareho silang nagkasundo na: wala tayong dapat patunayan. Wala tayong dapat panghawakan. Basta ngayon, sapat na ‘to.

Cassian’s hands explored her like a map he had every intention of getting lost in—his touch was tender in some places and firm in others. He kissed her collarbone, her shoulder, the hollow between her ribs. Every press of his lips pulled a sound from her—it was soft, involuntary sighs that she didn’t try to hold back.

Umangat ang katawan niya sa bawat pagdampi ng labi ni Cassian, habang dahan-dahan itong bumaba—halos sambahin ang balat niya. Bumuka ang mga hita ni Evelyn nang kusa, at nang pumatong si Cassian sa pagitan ng mga ito, parehong humigpit ang kanilang paghinga.

Nang tuluyan siyang mapasok ni Cassian, wala siyang pagtutol—kundi ang matalas na ginhawang matagal nang pinigilan.

Napasinghap si Evelyn sa bawat pagpasok ng alaga nito sa kan’ya. Mahigpit ang pagkakayakap niya rito, na para bang kapag binitiwan niya, mawawala ito.

Dahan-dahan silang gumalaw—walang pagmamadali, walang laro. Tanging dalawang kaluluwang nagkakilala sa gitna ng pagkawasak.

Pumikit nang mariin si Evelyn habang pinapayagan ang bawat sensasyong pawiin ang lahat—ang pagtataksil, ang mga kasinungalingan, ang matagal na panahong nagpapanggap siyang buo. Sa ilalim ng bawat haplos ni Cassian, tila isa-isang nabubura ang sakit.

Cassian whispered something she didn’t quite catch—her name maybe, o marahil isang pagkamangha. At habang lumalalim ang bawat pag-indayog, naramdaman niyang pinupuno siya nito—ng init, ng bigat, ng presensiyang mas totoo pa kaysa alinmang pangakong ibinigay sa kan’ya noon.

Gumalaw ang mga kamay niya pababa sa likod nito, kumakapit, humihigpit, lalo na nang magsimulang umapaw ang tensyon sa katawan niya—sunod-sunod na alon, hangganh sa siya’y manginig sa ilalim ng binata.

Nang marating niya ang rurok, dumating ito tulad ng hampas ng alon sa batuhan—tahimik, biglaan, hindi mapigil. Ilang saglit lang, sumunod din si Cassian at bumagsak sa kan’yang katawan na bahagyang nanginginig. Nakabaon pa rin ang alaga nito sa kan’ya, mahigpit ang yakap na para bang si Evelyn ang tanging sandigan sa gitna ng unos na ni hindi nila mabigyang pangalan.

That night, Evelyn forgot who she was. She forgot she had ever been betrayed. At sa bisig ng lalaking hindi niya kilala, natutong muling huminga ang puso niya kahit sandali lang.

KINABUKASAN, gumising si Evelyn na nakabalot ng kumot ang katawan, magulo ang buhok, at nanlalambot ang katawan. Cassian wasn’t beside her anymore.

Dahan-dahan siyang umupo at kinusot ng marahan ang mga matang tila ayaw pang bumukas. The sheets beside her were cold.

Habang nililibot ang tingin sa paligid, napansin niyang wala man lang iniwang note, wala ring text, at mas lalong walang iniwang clue kung sino ba talaga si Cassian.

Parang kathang-isip lang ang lahat. A fleeting dream that came right when she needed it.

BUMALIK siya sa Pilipinas dalawang araw matapos iyon. Tulala, pero muling sinusubukang buuin ang sarili. Work, coffee, deadlines, and edit revisions. Balik sa reyalidad.

Pero gabi-gabi, bumabalik sa isip niya ang mga matang ‘yon. The man with the accent. The way he said her name like it was a song. Cassian.

At tuwing naiisip niya ito, may kasabay na buntong-hiningang hindi niya alam kung gusto niyang pigilan o palayain.

Isang umaga sa studio, late siya dumating mula sa isang sunrise shoot. May dala siyang camera bag, amoy-araw pa ang buhok, at tuloy-tuloy na pumasok sa editing room habang ina-adjust ang headset.

Nasa kalagitnaan siya ng pakikinig sa voiceover draft nang may tumawag mula sa kabilang floor.

“Team, gather sa main hall. CEO introduction in five.”

Napailing si Evelyn. Hindi siya mahilig sa mga formalities. Lalo na kung hindi naman siya personal na makikialam sa management. Pero sumunod na rin siya—dala ang clipboard, naka-headset pa rin, habang iniisip kung matatapos ba niya ang dalawang pending revisions niya bago lunch.

Pagdating niya sa main hall, nandoon na ang buong creative team. Tahimik ang paligid. Lahat nakatayo, nakaayos. Editors, producers, art directors. May mga camera pa nga na naka-standby.

She stood at the far left, near the back. Wala sa mood.

“Everyone,” sabi ng operations head, “please welcome the new President and CEO of our international branch—Mr. Cassian Alcott.”

At tumigil ang mundo ni Evelyn.

Nakita niya itong naglakad papasok. Nakasuot ng plantsadong navy blue suit, may maliit na ngti sa labi. At nang tumingin ito sa direksiyon niya—sa mismong direksiyon niya—hindi siya nagkakamali.

Ang lalaking kasama niya sa isang gabi ng paglimot... siya rin palang may-ari ng kompanyang pinagtatrabahuhan niya.

Half-British, half-Filipino. That face. That mouth. Those eyes.

At sa pagitan ng kaba at pagkagulat, may unti-unting sumisiksik na inis sa puso niya. Bakit hindi niya sinabi? Was it a game?

“Miss Ramirez,” sambit ni Cassian na hindi niya namalayang nakalapit na pala sa kan’ya.

Abot-abot ang kabang kan’yang nararamdaman dahil pinagtitinginan sila ng mga taong naroon, ang iba’y nagbubulungan pa.

“It’s good to see you again.”

Ngumiti siya. Plastic. Pilit. “Pleasure’s mine… sir.”

Sa gilid ng labi ni Cassian, may munting ngiti na tila alam ang sikreto ng gabi. A hint of mischief in his eyes.

Pero sa puso ni Evelyn, hindi biro ang gulo. Dahil kung isang gabi lang ‘yon para sa kan’ya—bakit hanggang ngayon, hindi pa rin siya nakakatulog nang hindi iniisip ang mga mata ng lalaking ‘yon?