Kabanata 2

Tatlong linggo na ang lumipas mula nang opisyal na ipakilala si Cassian Alcott bilang bagong President at CEO ng creative studio. At sa bawat araw na lumilipas, para itong isang patibong na hindi niya matakasan.

Sinusubukan din niyang iwasan ang mga tanong ng mga katrabaho, kung bakit daw siya nilapitan ng boss nila at paano sila nagkakilala. Sinabi na lamang niya'y nagkilala sila noong nagbakasyon siya sa Santorini at wala nang iba pa. Humupa rin naman ang mga tanong na siyang kinatuwa niya.

Evelyn kept her head down. Sa meetings, pinipilit niyang manatiling propesyonal. Isang maikling pagtango, matipid ang mga sagot, at halos walang eye contact. Sa emails, halos kasinglamig ng kape sa pantry ang tono niya. Pero kahit anong effort ang gawin niyang iwasan ito, nararamdaman pa rin niya ang presensya ni Cassian. Kahit hindi siya nakatingin, kahit nasa kabilang sulok ito ng silid, alam niya.

May isang uri ng bigat sa paligid kapag naroon siya. Isang tensyon na hindi maipaliwanag pero ramdam hanggang buto. Isang uri ng enerhiya na parang sinasakal siya kahit hindi naman nagsasalita ang lalaki.

What he didn’t know—what no one in that entire building knew—was that that morning, Evelyn had taken a test. Dalawa, sa totoo lang.

Dahil na rin sa kakaibang mga nararamdaman niya nitong mga nagdaang araw na nagtulak sa kan’ya na bumili ng pregnancy tests.

At parehong may dalawang linya.

Positibo.

Nanginginig ang mga kamay niya habang nakaupo siya sa cubicle ng banyo kanina. Ang lalim ng paghinga niya, parang may bagyong binabalanse sa dibdib. Sa sobrang lakas ng tibok ng puso niya, pakiramdam niya'y dinig ito ng mga tao sa labas.

She covered her mouth as silent tears fell. Hindi niya alam kung dahil sa takot, sa gulat, o sa hindi matanggap na sa isang gabing akala niya’y walang kahihinatnan—narito siya ngayon, may dinadalang lihim na hindi niya alam kung paano haharapin.

Of course she knew how it happened. Pero hindi niya inakalang magiging ganito kabigat ang kapalit ng isang gabing iyon. Isang gabing halos ayaw na niyang balikan, pero paulit-ulit na gumugulo sa kan’ya, lalo na tuwing tahimik na ang mundo at mag-isa siyang nakahiga.

Ilang linggo na ang nakalipas simula nang may mangyari sa kanila ni Cassian, pero ramdam pa rin niya ang bawat halik at bawat haplos ng mga kamay nito. Na para bang ayaw siya nitong hayaang makalimot sa gabing kanilang pinagsaluhan.

That same afternoon, nag-book siya ng appointment sa OB. Walang nakakaalam. Hindi niya sinabi kahit sa best friend niya. Evelyn understood how the industry worked—isang maling hakbang, isang chismis, and you’re out. You’re done. Lalo na kung babae ka.

At higit sa lahat, hindi niya alam kung anong gagawin niya kapag nalaman ni Cassian.

Hindi niya ito kailangan sa buhay niya. Hindi niya kailangan ng gulo, ng atensyong ayaw niyang pangarapin. At lalong hindi niya kailangan ang isang lalaking may kapangyarihan sa kanya—lalo pa’t siya rin ang ama ng batang dinadala niya.

Pero gaya ng lahat ng lihim na pilit itinatago, the truth always has a way of forcing itself out. At kadalasan, sa mga sandaling hindi ka handa.

TWO WEEKS LATER

Nagmamadaling naglalakd si Evelyn sa hallway, may dalang tablet, ilang folders, at hindi pa nakakain ng lunch. Iniiwasan niyang magtagal kahit saan. Ayaw niyang makasalubong si Cassian. Pero habang papunta siya sa editing bay, may pamilyar na boses ang tumawag mula sa likod niya.

“Miss Ramirez.”

She immediately froze. Dahan-dahan siyang lumingon dito.

Nakatayo si Cassian ilang hakbang mula sa kan’ya. Maayos ang bihis nito gaya ng dati—navy blue suit na plantsadong-plantsado. May tahimik itong awtoridad ng isang taong hindi kailangang magsalita nang malakas para sundin.

“Can we talk?” tanong nito sa kalmadong tono.

“Sir?” tanong niya, pilit pinananatiling magalang ang tono.

“In my office.”

Wala na siyang nagawa kundi ang sumunod sa boss niya. Tahimik silang pumasok sa executive office nitong may glass walls. Pagkapasok na pagkapasok nila, isinara ni Cassian ang pinto at tiningnan siya nito nang tahimik at matagal.

“You’ve been avoiding me,” aniya.

Hindi siya sumagot. Pinaglaruan niya lamang ang folder sa kamay niya, pinilit iwasan ang titig nito.

“Evelyn.” Mas malambot na ang boses nito ngayon. “Did I… do something wrong?”

“Wala po, sir,” mahina niyang sagot. “We had one night. It’s over. That’s all.”

“You don’t believe that.”

Umangat ang kan’yang paningin. Ang mga mata niya’y nagtagpo na rin sa wakas sa mga mata ng lalaki. 

“Does it matter?” bulong niya. 

And then, she saw it.

May kung anong nabasag sa paningin niya. Something raw. Something trembling.

“What is it?” tanong ni Cassian, dahan-dahang lumalapit. “Tell me.”

Umiling siya, halos pabulong ang sagot. “This is none of your business.”

Tumigil ito sa kan’yang harap, at ilang sandali, pikit-mata itog huminga nang malalim na tila may napagtanto. “You’re pregnant.”

Hindi iyon tanong. Isa iyong pahayag na alam na nito ang dalawang linggo na niyang tinatago.

Parang nahulog ang buong mundo niya sa isang iglap. Napaurong si Evelyn. Hindi niya alam kung paano nito nalaman.

Nakita ba siya nito o narinig na sumusuka sa banyo?

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ni Cassian. Lumayo ito nang bahagya at hinaplos ang sariling batok, parang biglang nabunutan ng hangin.

“Evelyn…”

“I was going to resign,” mahinang wika niya, halos hindi marinig. “I’m not asking you for anything. I don’t need money. I don’t need support. I just need to disappear.”

“No,” mariing turan ni Cassian. “No, you don’t.”

“You don’t get to tell me what I need!” singhal niya, halos mapasigaw sa pwersa ng damdamin. “You’re my boss. This was a mistake. Hindi mo alam kung gaano kahirap ito para sa akin!”

“I may not know everything,” sagot nito, mas mahinahon, “but I know I don’t want to be a stranger to my own child.”

Napatingin siya sa lalaki. Wala roon ang galit na inasahan niya. Walang paninisi. Tanging paningin na puno ng pagkalito—at isang uri ng determinasyon na hindi niya alam kung paano sasalubungin.

“You don’t have to marry me,” may pait sa boses niya nang sabihin iyon. “Hindi ‘to fairytale.”

“I know. That’s why I’m not offering a fantasy,” mahinang sagot ni Cassian habang unti-unting nilalapit ang sarili sa kan’ya. “I’m offering something real. Responsibility. Protection. Stability. I want to marry you, Evelyn.”

Tumigil ang mundo ni Evelyn nang ilang segundo sa naring.

Napasinghap siya. “What?” 

“You can’t just carry this alone. And I can’t let you walk away, not now. Not after this.” Huminga ito. “We’ll figure it out—together. I don’t care what it looks like to the rest of the world.”

Saglit na natigilan sa paghinga si Evelyn.

“And what if I say no?” tanong niya, halos wala sa sariling boses.

Mataman siyang tiningnan ni Cassian. “Then I’ll still be here. But I will ask again. Every day, if I have to.”

Tumingin siya sa lalaki. Sa lalaking minsang naging estranghero, at ngayon ay tila isa nang bahagi ng isang k’wento na ayaw niyang panindigan—pero hindi rin niya kayang takbuhan.

At sa kabila ng lahat ng takot, ng galit, ng ingay sa utak niya… may isang maliit na tinig sa puso niya na gustong maniwala.

"I can’t promise you love right away," bulong ni Cassian, halos hindi marinig. "But I can promise honesty. Effort. Respect. If that’s enough for now…"

Hindi gumalaw si Evelyn. Tinitigan lang niya ang binata, malumanay ang mga mata.

"Marry me," bulong ni Cassian at marahang inabot ang mga kamay niya. "Not because I have to… but because I won’t let you go through this alone."

Nanginginig si Evelyn, hati ang loob at unti-unting nauupos sa mga sulok ng damdaming hindi maabot ng mata. Ngunit makaraan ang ilang sandali, dahan-dahan siyang tumango rito.

"Yes,” pigil-hininga niyang sagot.