The President's Duty Bride

Bumubuhos ang malakas na ulan sa windshield habang nakaupo si Evelyn sa loob ng kotse, nanginginig ang mga daliri sa mahigpit na pagkakahawak sa manibela.

Ilang minuto na siyang naroon, hindi makagalaw, habang pinagmamasdan ang malamlam na ilaw sa ikaapat na palapag ng condominium. Alam niyang hindi siya dapat narito. Alam niyang ang ganitong mga sandali ay para lamang sa pelikula—'yong tipong tanga ang babae, nagmamasid mula sa dilim, at umaasang mali ang kutob niya.

Pero hindi na siya umaasa.

Hindi na ito kutob.

Kanina lang, habang naghihintay siya sa café kung saan sila dapat magkikita ng boyfriend niyang si Adrian, dumaan sa screen ng phone niya ang isang mensaheng hindi sinasadya—isang screenshot na ipinasa ng kaibigang hindi nakatiis. Nasa larawan si Adrian. Wala siyang suot na shirt. At yakap siya ng isang babaeng pamilyar ang ngiti. Isa sa mga junior consultant sa kompanya nila—si Dana.

Hindi niya alam kung paano siya nakalabas ng café. Hindi niya na rin natandaan kung paano niya naitakbo ang sarili niya sa kotse papunta sa tinitirhan ng lalaki na, sa buong akala niya, ay kasama niyang bumubuo ng kinabukasan. Ang alam lang niya, ngayong nasa harap na siya ng katotohanan, bumabaliktad ang sikmura niya sa sakit.

Nang maramdaman niyang muli ang sakit sa lalamunan, parang sasabog ang dibdib niya, ibinulsa niya ang phone at huminga nang malalim. Tapos ay bumaba ng kotse. Hindi na niya binigyang-pansin ang malakas na buhos ng ulan. Wala na siyang pakialam.

Tahimik ang buong hallway, pero maingay ang dibdib niyang tila sasabog sa pagitan ng galit, takot, at awa sa sarili. Isang halimuyak ng bagong luto at tawa ang sumalubong sa kan’ya habang naglalakad siya sa hallway. At nang marating niya ang pamilyar na pinto ni Adrian—na dati’y pumipintig sa damdamin niya ng saya—hindi na siya kumatok. Binuksan niya ito gamit ang lumang susi na hindi pa pala niya naibabalik.

Sa loob ng silid, hindi niya agad nakita ang kabuuan ng eksena. Ang una niyang napansin ay ang mga boses nito—mababang tawa, pamilyar, at mapang-akit. Tapos ang dalawang basong may alak sa lamesa. Isang platitong kakagamit lang. At mga damit na nakakalat sa sofa.

At sa mismong sala ay naroon sila. Si Adrian na walang pang-itaas. Si Dana na nakasuot ng oversized shirt na hindi kan’ya.

Sumikdo ang sikmura ni Evelyn sa mga nakikita—pinipigilan ang huminga.

"Evelyn?" halos mabulol sa gulat si Adrian. “What—what are you doing here?”

Hindi siya agad sumagot. Hindi dahil wala siyang sasabihin—kundi dahil alam niyang sa oras na bumukas ang bibig niya, wala na siyang mababawi. Kaya tumingin muna siya sa paligid. Sa wine glasses. Sa strawberries na may kagat na. Sa scented candle sa mesa na siya mismo ang nagregalo.

“Wow,” mahinang sabi niya, halos pabulong. “May bago na palang tumira dito.”

“Eve, hindi ‘to—” Sinubukan siyang lapitan ni Adrian, pero umatras siya.

“’Wag kang lalapit,” aniya, mababa ang tono pero matalim. “Sagutin mo muna ‘ko, Adrian. Gaano na katagal ‘to?”

Si Dana na bahagyang nakatago sa likod ng sopa ang nagsalita. “Evelyn, this is really not the way to—”

“Shut up.” Walang sigaw, pero ang bigat ng boses ni Evelyn ay sapat para patigilin ang kahit sinong may konsensya. “You don’t get to talk right now.”

Tumitig siya kay Adrian nang matagal. “I’m asking you. Ilang buwan na?”

Napakamot si Adrian sa ulo, kitang-kita sa mukha niya ang anyo ng isang lalaking nakagawa ng pagkakasala. “I-I don’t know what to say.”

“Say the truth,” sagot niya agad. “At least now. Kahit ngayong wala nang natira.”

Ngunit wala ni isa sa kanila ang nagsalita.

Napailing si Evelyn at bumuga ng hangin. “Akala ko, busy ka sa meetings. Akala ko, sinusubukan mo lang abutin ‘yong promotion mo. Pero habang ako, nilalaban ‘to mag-isa… ikaw pala, nilalabanan ako.”

“Eve, I never meant to hurt you—”

“Pero sinaktan mo ako. Paulit-ulit. At hindi mo lang ako basta ‘sinaktan’—you humiliated me.” Unti-unting tumulo ang luha niya sa kan’yang pisngi. “You made me feel like I was too much. Too emotional. Too needy. ‘Yon pala… may iba ka nang pinupunuan habang ako, binabakante mo.”

Lumabas si Dana mula sa likod ng sofa, nakakrus ang mga braso sa dibdib. “Look, Evelyn, we didn’t plan this. It just… happened.”

“No. No,” sabat niya, natatawa pero nanginginig pa rin ang boses. “Hindi lang basta ‘nangyari.’ Hindi ‘yan aksidente. Hindi kayo nadapa at naghalikan. Hindi kayo sinapian ng multo at sabay natulog.”

“Eve—”

“It took choices. Deliberate ones. T-in-ext mo siya. Sinundo mo siya. Nilutuan mo ng dinner. Pinauwi mo ako ng maaga para magkasama kayo. That’s not something that just happens, Adrian!”

Natahimik ulit si Adrian. Hindi ito makatingin sa kan’ya.

Humakbang papalapit si Evelyn kay Adrian. “Do you love her?”

Lumingon si Adrian kay Dana, pagkatapos ay kay Evelyn. “I… I don’t know.”

"’Wag mo akong gawing tanga, Adrian! Ano’ng hindi mo alam?" bumulwak sa tinig niya ang sakit na pilit niyang nilulunok. "Limang taon. Limang taong ikaw lang ang minahal ko. Tapos ito lang pala ang isusukli mo sa ‘kin?"

Halos mapatawa siya sa kirot na bumabalot sa puso niya. “Five years. Limang taon na akala ko, tayo. At ‘yan lang ang kaya mong isagot?”

“I’m sorry,” bulong ng lalaki.

Pinagmasdan niya ito, unti-unting umiiling na parang hindi makapaniwala. “Alam mo, Adrian? Hindi ako galit dahil may iba ka. Galit ako kasi sinayang mo ako. Sinayang mo lahat ng binigay ko. Lahat ng tiwala. Lahat ng paniniwala.”

Umiling siya. “At ikaw…” Tumingin siya kay Dana. “I trusted you. I welcomed you sa team. Tinuruan kita. Tinulungan kita. At ang sukli mo sa ‘kin? Isang patalim sa likod.”

Bubuka pa lang sana ng bibig si Dana nang biglang sumabat si Evelyn. “Huwag mo akong paandaran ng moral compass mo ngayon. You knew about me. You knew. Pero ginawa mo pa rin. At sa totoo lang? Mas masahol ka kaysa sa kan’ya. Dahil wala kang utang na loob, wala ka pang puso.”

Wala nang ibang nasabi ang dalawa. Pareho itong umiwas ng tingin sa kan’ya.

Mabigat ang katawan ni Evelyn habang pinupulot ang scarf na naiwan niya sa may sofa. Tumigil siya bago tuluyang lumabas.

“Huwag kayong mag-alala. Hindi ko kayo aagawan ng peace of mind. Hindi ako kagaya niyo.”

“Evelyn, please—” Sinubukan pa siyang pigilan ni Adrian.

“I’m done. Tapos na ‘to. Tapos na ako.”

At tulad ng pag-alis ng ilaw sa unit nang isinara niya ang pinto, para bang may humugot sa puso niyang dati’y puno ng pag-ibig.

Hindi siya umiyak sa hallway. Hindi rin sa elevator. Pero pagpasok sa kotse, doon na sumabog ang luha niya. Ang mga hikbing bumabalot sa loob ng kan’yang sasakyan. Ang ingay ng damdaming sinubukang itago habang nasa loob ng impiyerno.

At sa katahimikang iyon, pinindot niya ang search bar ng cellphone niya. Hinanap ang pinakaunang available na flight.

“One-way ticket. Kahit saan. Basta malayo rito.”

At isang araw bago ang kan’yang ika-dalawampu’t walong kaarawan, si Evelyn Ramirez ay lumipad palayo. Palayo sa lahat ng sakit. Palayo sa lahat ng traydor.