บทที่ 4

‘ไม่ว่าพิมพ์อยากได้อะไร ทีปก็จะหามาให้’

สุดท้ายทุกอย่างก็เกิดจากเขา เพราะเขาทำตามที่สัญญาไม่ได้ พิมมาดาเลยเลือกที่จะไปจากเขา

“ขอโทษนะพิมพ์ ขอโทษ” ถ้อยคำขอโทษพร้อมทั้งน้ำตาลูกผู้ชายยังไหลไม่หยุด ประทีปใช้กำปั้นขวาทุบลงตรงอกข้างซ้าย มันเจ็บ มันจุกอยู่ตรงนี้เหมือนมีอะไรมากดเอาไว้

“ฮือ...ขอโทษ ขอโทษ” เสียงทุ้มของผู้ชายสูงโปร่งคนหนึ่งกำลังก้มหน้าคุกเข่ากับต้นแก้ว เพียงแค่อยากให้ต้นแก้วนี้รับคำขอโทษของเขาไว้ คำขอโทษที่ผู้หญิงคนที่เขารักไม่มีวันได้ยิน

ภาคนั่งมองหน้าลูกน้องคนสนิท ผู้เป็นกูรูเมีย แต่กลับโดนเมียทิ้ง เขายังตกใจกับข่าวร้ายที่ได้รับ เมื่อผู้ช่วยหนุ่มมาขออยู่คอนโดห้องที่เขาใช้เป็นห้องเชือดเมื่อก่อน

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมมึงโดนทิ้ง” ภาคถามอย่างตกใจ เขารู้อยู่แล้วว่าคนอย่างประทีปผู้รักเมียยิ่งชีพ จะไม่มีทางทิ้งเมียก่อนแน่นอน

“เขาบอกว่าทีปดีเกินไป เข้ากันไม่ได้ครับ” ประทีปพูดพร้อมทั้งก้มหน้าก้มตาแอบเช็ดน้ำตาตัวเอง ไม่คิดว่าจะโดนทิ้งในวัยสามสิบ

“แล้วบ้านหลังนั้นมึงซื้อไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาไล่มึงออกมา” ภาครู้ว่าบ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่ประทีปซื้อในช่วงมาทำงานกับเขาตั้งแต่เมื่อหกปีที่แล้ว

“คือทีปผ่อนหมดเมื่อปีที่แล้วเลยโอนเป็นชื่อเขา อีกอย่างเราสองคนไม่ได้จดทะเบียนกัน บ้านก็เลยเป็นชื่อเขาครับ” ยิ่งพูดประทีปก็ยิ่งรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในอก

“ไอ้ทีป มึงก็ดีเกินไป ทีนี้เป็นยังไงล่ะ กูรูรู้ทุกอย่างแต่โดนเมียทิ้ง กูไม่รู้จะด่ามึงว่ายังไงดี มึงรักใครกูไม่ว่า แต่มึงอย่ารักเขาจนไม่รักตัวเองได้ไหมวะ”

ภาคโมโหเพราะความซื่อของลูกน้อง นี่คงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคน จะทำอะไรได้ในเมื่อบ้านดันเป็นชื่อเธอคนนั้นไปแล้ว จะเอาคืนก็คงยากลำบาก

“ถ้านายให้ทีปอยู่คอนโด แล้วนายคิดค่าเช่าไหมครับ คือตอนนี้ทีปเหลือเงินติดตัวไม่เท่าไหร่เองครับ” ประทีปบอกพร้อมทั้งก้มหน้าก้มตา น้ำตาคลออีกครั้ง

 

“เดี๋ยวนะมึง เงินเดือนเพิ่งออกได้สิบวันเอง เงินมึงไม่มีแล้วเหรอ” ภาคถามอย่างสงสัย ลูกน้องคนสนิทเขาได้รับเงินเดือนระดับหกหลัก ทำไมเงินหมดแล้ว

“คือทีปให้เมีย เอ่อ เมียเก่าน่ะครับ เขาถือเงินเดือนหมดเลย แล้วเขาจะให้ทีปแค่อาทิตย์ละครั้ง เธอคืนเอทีเอ็มให้ทีปแล้ว แต่เงินในบัญชีเหลือแค่หมื่นเดียว ถ้าทีปต้องจ่ายค่าเช่ากับค่ามัดจำ คงไม่พอใช้ถึงสิ้นเดือน”

“ไอ้ทีป!” ภาคตะคอกอย่างเหลืออด แต่ก็ไม่รู้จะด่าความโง่ของลูกน้องว่าอะไร เพราะมันรักเขาจนหมดใจ เรื่องนี้ภาคเข้าใจ คนอย่างประทีปทุ่มเทเรื่องความรักแค่ไหนใคร ๆ ก็รู้

“นายอย่าดุทีปเลยนะครับ แค่นี้ทีปก็เสียใจมากแล้วครับ ทีปรักเขามาก เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปีสอง และอีกไม่กี่เดือนเราก็จะแต่งงานกันแล้ว หลังจากเขาเรียนจบดอกเตอร์ เราก็จะแต่งงานกัน” ประทีปพูดไปด้วย มือก็กำแน่นไปด้วยความเสียใจ

“ถ้ากูจำไม่ผิด ป.โท กับ ป.เอกนี่มึงก็ส่งเขาเรียนไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ครับนาย” ประทีปส่งเสียแฟนสาวเรียนตั้งแต่ปริญญาโท เพราะที่บ้านของเธอบอกว่าถ้าอยากเรียนก็ต้องหาเงินเรียนเอง ตอนนั้นที่รู้ว่าแฟนสาวอยากเรียน ประทีปได้งานทำที่บริษัทนี้พอดี จึงมีกำลังพอส่งเสียแฟนสาวเรียน

“แล้วพอจะจบ ก็ถีบหัวมึงส่งเลยเนี่ยนะ” ภาคโวยวายอย่างไม่พอใจ เขาเคยเจอแฟนประทีปไม่กี่ครั้ง หน้าตาเธอก็ดูใสซื่อดี ไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้

“ช่างมันเถอะนาย ทีปคงไม่ดีพอสำหรับเขา” ประทีปทำใจได้ตั้งแต่วันนั้นแล้ว วันที่เขาได้พูดคุยกับพลอยใส คุณน้องพลอยใสถึงจะอายุน้อย แต่ความคิดความอ่านดีมากเลย

“เออ ๆ กูไม่อยากยุ่งนักหรอก เอารหัสไป มึงอยู่ที่นั่นไปก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที” ภาคให้ประทีปไปจัดการขนย้ายข้าวของเข้าคอนโดเรียบร้อยก่อน แล้วค่อยกลับมาทำงานในวันถัดไป

คอนโดของภาค

          ประทีปนั่งมองห้องพักในคอนโดที่เขาขอเจ้านายมาอยู่ ห้องสะอาดสะอ้านเพราะแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดวันเว้นวัน เฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ ครบครัน แค่หิ้วกระเป๋าขนของใช้ส่วนตัวมาก็เข้าอยู่ได้เลยจริง ๆ

          เขาหวังว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน หากแต่มันไม่ใช่ความฝัน เพราะทุกครั้งที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาก็ไร้เงาของพิมมาดา จากหนึ่งวันล่วงเลยมาจนถึงสองวัน และเข้ามาสามวันแล้ว อย่างน้อยก็ผ่านไปแล้วสองวัน กำลังอยู่ในวันที่สาม