Semua Bab ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 6 ปะทะคารม ตอนต้น คนเฝ้าประตูเหงื่อเย็นแตกท่วมแผ่นหลัง ฮูหยินน้อยเชียนเสวี่ยหนิงขึ้นชื่อเรื่องความร้ายกาจมาแต่ไหนแต่ไร สิ่งที่นางเพิ่งกล่าวออกมา คงจะไม่ใช่เพียงแค่ข่มขู่แน่นอน แต่หากพวกเขาปล่อยนางออกไป ก็จะมีความผิดฐานขัดคำสั่งเหรินซื่อจื่อ นายเหนือหัวที่พวกเขาขึ้นตรง ชีวิตบ่าวไพร่อย่างพวกเขาช่างแขวนอยู่บนเส้นด้ายจริงๆ “ฮูหยินน้อย โปรดเห็นใจด้วยเถิดขอรับ พวกข้าน้อยมิอาจขัดคำสั่งของนายท่านได้จริงๆ มิฉะนั้นพวกข้าน้อยคงโดนนายท่านเล่นงานเป็นแน่” สีหน้าของคนเฝ้าประตู ดูอย่างไรก็เหมือนหมาน้อย ที่กำลังส่งสายตาวิงวอนตอนขอกระดูกไก่ในมือ เสวี่ยหนิงเห็นแล้วใจอ่อนยวบ เกือบยกมือขึ้นมาลูบหัวพวกเขาอย่างลืมตัว… ทว่านางมาเพื่อเก็บคะแนนโหวตเรื่องความร้ายกาจ ไม่เคารพกตัญญูต่อพ่อแม่สามีสำหรับยกเป็นข้ออ้าง ในการใช้กฎเจ็ดขับ* หรือแปดขับอะไรนั่นแหละ เพื่อขับไล่ตัวนางออกจากจวนอันตงป๋อแห่งนี้ เมื่อตั้งใจมาเก็บคะแนน ก็ต้องได้คะแนนกลับไป! เสวี่ยหนิงรีบสวมบทนางร้ายอย่างในละคร เปลี่ยนมาเท้ายืนสะเอว ถลึงตา เบะปาก ตวาดเสียงดังฟังดูก้าวร้าวใส่คนเฝ้าประตู “พวกเจ้ากล้าขวางทางข้าอย่างนั้นรึ! ดี! ในเ

บทที่ 7 อย่าไปขัดจังหวะสตรีปีนกำแพง ตอนต้น “ราชสีห์ยามล่ากระต่ายยังต้องทุ่มสุดตัว ข้าจะหย่าสามีทั้งทีย่อมต้องทุ่มสุดตัวเช่นกัน พวกเราขุดได้!” พูดจบก็สับจอบลงดินเป็นคนแรก ฉับ! ฉับ! ฉับ! โชคดีที่เชียนเสวี่ยหนิงเป็นคนสุขภาพดีไม่มีโรคประจำตัว การออกแรงขุดช่องสุนัขลอดจึงไม่ใช่เรื่องหนักหนาสาหัสสำหรับนาง “ย้ากก อุ๊บ!” ซูฮวาโดนซูลี่เอามืออุดปากไม่ให้ส่งเสียงเรียกแรง “เจ้าจะแหกปากทำไม เดี๋ยวมีคนมาเห็นพอดี รีบๆ ช่วยกันขุดเร็วเข้า” ผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม ช่องสุนัขลอดก็เป็นรูปเป็นร่าง เสวี่ยหนิงที่เหงื่อโทรมกาย ยืนยิ้มมองผลงานของตนด้วยความภูมิใจ ก่อนหันไปหาสาวใช้ที่ยืนหอบแฮ่กลิ้นห้อย ใช้ด้ามเสียมพยุงร่างกายอยู่ข้างๆ “ซูฮวา เจ้าลองมุดออกไปก่อนเลย” ถ้าก้นติดแสดงว่าความกว้างยังไม่ได้มาตรฐาน “ห๊ะ! ทำไมถึงต้องเป็นบ่าวด้วยล่ะเจ้าคะ” ซูฮวาหน้าเหวอ หันมามองนายหญิงตาโตเพราะตกใจ “เพราะเจ้าก้นใหญ่สุดอย่างไรเล่า หากก้นเจ้าติด ข้ากับนายหญิงยังช่วยดันเจ้าได้ เข้าใจรึยัง” ซูลี่ช่วยอธิบายเหตุผลแทนนายหญิง ซูฮวาหน้าง้ำงอ อมลมแก้มป่องเพราะเคืองที่ซูลี่บอกว่านางก้นใหญ่ “เจ้านั่นแหละก้นใหญ่กว่าข้า ทำม

บทที่ 8 จระเข้ฟาดผัว ตอนต้น แผนการขนสินเดิมผ่านช่องสุนัขลอดเป็นไปอย่างราบรื่น ซูลี่รับหน้าที่ขนของออกไปเก็บไว้ยังร้านขายธูปเทียน มีบางวันที่เสวี่ยหนิงมุดออกไปดูบ้านที่กำลังก่อสร้างด้วยตัวตนเองเช่นกัน ส่วนเครื่องประดับก็ถูกเปลี่ยนเป็นเงิน และนำไปฝากไว้ยังร้านแลกเงินของสกุลเผิง ซึ่งเป็นหนึ่งในกิจการของครอบครัวเผิงกั๋วกง หนังสือหย่าทุกฉบับที่เสวี่ยหนิงส่งไปให้เหรินหมิงถูกเขาทำลายทิ้งทั้งหมด แต่ถึงกระนั้นเสวี่ยหนิงก็ยังเขียนส่งไปให้ทุกสองวันอยู่ดี ให้มันรู้กันไปว่าเหรินหมิงจะอดทนได้อีกสักกี่น้ำ นางถือคติ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ถึงแม้กรณีนี้อาจจะดูไม่เข้ากันก็ตามทีเถอะ! “นายหญิงเจ้าคะ บ่าวให้พานข่ายไปรับพู่กันที่ท่านสั่งทำเป็นพิเศษมาจากร้านจิ้นปู้ให้แล้วนะเจ้าคะ” ซูลี่ยื่นกล่องไม้ให้นายหญิง ด้านในคือพู่กันซึ่งมีรูปแบบของหัวแปรงแตกต่างกันไปหลายขนาด ตรงตามที่เสวี่ยหนิงสั่งทำทุกประการ หญิงสาวชอบวาดภาพเป็นงานอดิเรก จึงตั้งใจไว้ว่า เมื่อไหร่ที่บ้านสไตล์โพรวองซ์ของนางสร้างเสร็จ ก็จะเริ่มต้นวาดภาพเพื่อนำมาแขวนประดับ หรือวาดลงบนผนังโดยตรง “ขอบใจมากซูลี่” หญิงสาวละมือจากภาพที่กำลังวาดด

บทที่ 9 เป็นข้าที่ขอหย่าสามี ไม่ใช่สามีหย่าข้า ตอนต้น “ฮูหยินน้อย เกิดอะไรขึ้นขอรับ!” พ่อบ้านเหอหน้าตาตื่นเมื่อได้เห็นสภาพของเสวี่ยหนิง แม้แต่องครักษ์ไต้ที่ปกติหน้านิ่งตลอดเวลายังสีหน้าเปลี่ยน ซูฮวาร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่าเจ้านายหน้าบวม ที่มุมปากมีเลือดไหล ผมเผ้ายุ่งเหยิง นั่งกอดซูลี่สะอื้นไห้ปานขาดใจอยู่บนพื้น “นายหญิงงงง ฮือออ เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ” หญิงสาวสามคนกอดกันร้องไห้อยู่บนพื้น สภาพน่าเวทนาเป็นที่สุด เสียงสะอื้นของพวกนางบีบคั้นหัวใจพ่อบ้านเหอและองครักษ์ไต้จนปวดหนึบ ถึงเชียนเสวี่ยหนิงจะร้ายกาจ แต่นางก็เป็นเพียงหญิงสาวบอบบาง ถูกเลี้ยงดูมาประหนึ่งไข่มุกกลางฝ่ามือของบุพการี ไม่มีแม้แต่แรงจะมัดไก่ โดนทำร้ายร่างกายแบบนี้มีหรือสภาพจิตใจจะรับได้ หากให้เดาผู้ที่ทำให้ฮูหยินน้อยมีสภาพนี้คงเป็น… บุรุษทั้งสองมองไปยังเหรินหมิง ที่เพิ่งหยัดตัวขึ้นมานั่งด้วยอาการสับสน ยกมือซ้ายกุมต้นคอส่งเสียงครางแผ่ว “อาาา” องครักษ์ไต้สีหน้าไม่ดีนัก รีบรุดมาหานายของตนที่กำลังนั่งสะบัดหัวไล่ความมึนงง “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อ ขอรับ จำได้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น” “ฮึก อยู่ดีๆ นายท่านก็บุกมาที่นี่ จา

บทที่ 10 ภาพทรนงกลางหิมะของเชียนเสวี่ยหนิง ตอนต้น แผนการหย่าสามีเพื่อหนีตายของเสวี่ยหนิงสัมฤทธิ์ผลตามที่ต้องการ ร่างบางหันมายอบกายขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่าฝางอย่างนอบน้อม และในขณะที่กำลังจะก้าวออกไปจากโถงพักผ่อน เสียงของเหรินหมิงก็ดังขึ้นเสียก่อน “เดี๋ยวก่อนเชียนเสวี่ยหนิง” ร่างสูงสาวเท้ามาหานางอย่างร้อนรน เวลานี้ขอบตาของชายหนุ่มแดงเรื่อ เขามองใบหน้าของอดีตภรรยาที่ตนรังเกียจด้วยแววตาสำนึกผิด เอ่ยปากพูดในสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคนออกมา “เสวี่ยหนิง ที่ผ่านมาข้าไม่ดีเอง ข้าทำร้ายเจ้าทั้งกายและใจ ข้า ขอโทษด้วย” (0.0!) ทุกคนต่างพากันตกตะลึงไม่เว้นแม้ตัวของเสวี่ยหนิง ในเมื่อบัดนี้นางเป็นอิสระแล้ว ก็สมควรเล่นบทคนดีทิ้งท้ายเสียหน่อย ดีมาดีกลับ ร้ายมาร้ายกลับเจ้าค่ะ “เรื่องมันผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านไปเถิดเจ้าค่ะเหรินซื่อจื่อ ข้าเองก็สร้างความลำบากใจให้ท่านไม่น้อย ข้าต้องขอโทษด้วยเช่นเดียวกัน พวกเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว” นางไม่อยากฟื้นฝอยหาตะเข็บกับเขา การที่เหรินหมิงยอมเอ่ยปากขอโทษแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
 “แต่ข้าทำร้ายเจ้า ข้า…” เหรินหมิงต้องการพูดบางสิ่งต่อ หากแต่ถูกรอยยิ้ม