Semua Bab ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน: Bab 41 - Bab 48

ถ้อยคำของเสวี่ยหนิงทำโม่หรานหน้ากระตุก รีบเฉไฉเบี่ยงหัวข้อสนทนาอย่างไว หันมาสนใจเป้าหมายที่แท้จริงของตนต่อ “พี่ชายหยาง ท่านช่างแรงดีจริงๆ แค่เห็นท่าเลื่อยไม้ก็ใจสั่นแล้ว… เอ๊ย หมายถึงน่าชื่นชมเจ้าค่ะ” องครักษ์เงาของเว่ยลี่หยางแทบตกจากต้นไม้ หญิงสาวนามโม่หรานเกี้ยวพานจวิ้นอ๋องโดยไม่สนใจหญิงสาวอีกคน ที่เกือบจะกลายร่างเป็นแม่เสือสาวเข้าไปทุกที ต้องขอชื่นชมในความหน้าหนาของนางจริงๆ “โอ้ ขนาดนั้นเชียวรึ” เสวี่ยหนิงเลิกคิ้วอุทานเสียงสูง ก้าวมาหาคนตัวโตด้วยรอยยิ้มเย็นเยียบ “พี่ชายหยางเจ้าคะ แม่นางโม่ใจสั่นเพราะพี่ชายเจ้าค่ะ ทำอย่างไรดี หืม?” “ทำอย่างไรก็ได้อย่างที่นายหญิงต้องการ ในเมื่อข้า…เป็นคนของท่านนี่ขอรับ” เว่ยลี่หยางรีบฉวยโอกาส กล่าวย้ำคำจำกัดความที่นางในดวงใจใช้เรียกเขาก่อนหน้านี้ จากนั้นจึงแกล้งกระแอมไอ ส่งสัญญาณให้องครักษ์ของตน ในเสี้ยวลมหายใจนั้นจู่ๆ ก็มีลมสายหนึ่งพัดวูบผ่าน กิ่งไม้เหนือหัวแม่ค้าคิ้วสาหร่ายวากาเมะได้ร่วงโครมลงมาทับลงบนเล็บขบของโม่หรานเข้าอย่างจัง โม่หรานกรี๊ดลั่นกระโดดโหยง “กรี๊ดดด เล็บขบข้า!!!” ความเจ็บปลาบที่ได้รับ แล่นขึ้นไปถึงรากฟัน! เว่ยลี่หยางแสร้งทำห

ในขณะที่เสวี่ยหนิงกำลังสับสนกับความคิด ทางด้านเว่ยลี่หยางที่เดินตามพ่อบ้านไปเงียบๆ และเมื่อถึงหน้าห้องสำหรับใช้เปลี่ยนเสื้อผ้า พลั่ก! ตุ๊บ!! จู่ๆพ่อบ้านจวนโม่ก็หลับกลางอากาศโดยไม่รู้ตัว …โม่หรานกำลังรอพ่อหยางหยางหุ่นล่ำบึ้กอยู่ภายในห้องอย่างใจจดใจจ่อ กลิ่นกำยานลอยอวลอยู่ในอากาศ ผ้าม่านโปร่งบางพัดไหวตามสายลมแผ่ว แสงสลัวนวลตาจากโคมดวงเล็กที่มีก็เหมือนไม่มี ตกกระทบเรือนร่างของหญิงสาวผู้ที่อยู่ในห้อง โม่หรานเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนตั่ง เสื้อคลายออกนิดๆ ผมหลุดรุ่ย หน้าร้อนผ่าวเพราะดื่มไปหลายจอกเพื่อความเนียน เสียงบานประตูเปิดออก ร่างสูงกำยำเดินเข้ามาในแสงสลัว “ท่าน…” โม่หราน ยิ้มเอียงอาย ลุกขึ้นแล้วโผเข้าหาอีกฝ่ายทันที “ข้าร้อนเหลือเกินเจ้าค่ะ ช่วยข้าที ช่วยข้าด้วย” เสียงหวานเร้าอารมณ์เกินห้ามใจ มือไม้ปัดป่ายไปทั่วแผ่นอกกว้างของชายหนุ่ม ผ่างงง!! ประตูห้องถูกผลักเปิดกะทันหัน พร้อมด้วยเสียงชาวบ้านหลายคนตะโกนเสียงดังตามบทที่นัดกันไว้ “เกิดอะไรขึ้น!?” “ข้าได้ยินเสียงแปลกๆ ในห้องนี้!” และภาพที่เห็นคือ… โม่หรานในสภาพเสื้อหลุดไหล่ หน้าแดงระเรื่อกำลังคลุกวงในกับชายหนุ่มล่ำบึ้ก “

เว่ยลี่หยางหูแดง พยักหน้ารับเบาๆ “ท่วงท่าการปีนกำแพงของหนิงเอ๋อร์ในวันนั้น…ทำเปิ่นหวางหัวใจกระตุก“ ยิ่งเห็นตอนที่นางไปนอนค้างเติ่งอยู่บนขอบกำแพง ด้วยอาการเหนื่อยหอบจนลิ้นห้อย ทว่าดวงตาทั้งสองข้างของหญิงสาว กลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว มิต่างจากทหารหาญที่ต้องการเอาชนะข้าศึก! ช่างร้อนแรงสุดจะบรรยาย! องครักษ์สองหลิวกลั้นขำจนไหล่สั่น ท่านอ๋องทรงมีรสนิยมไม่เหมือนใครจริงๆ “คราแรกเปิ่นหวางก็ไม่ได้แน่ใจ ว่าความรู้สึกที่เกิดในวันนั้นคือสิ่งใด จนกระทั่งได้ข่าวว่านางหย่ากับสามีแล้ว เปิ่นหวางเกิดความรู้สึกปีติยินดีอย่างบอกไม่ถูก จึงได้ตัดสินใจปลอมตัวมาอยู่ในหมู่บ้านหว่านเซิน และมาขอเป็นคนสวน เพื่อทำตามความปรารถนาในส่วนลึกของจิตใจ หากเปิ่นหวางไม่สามารถพิชิตหัวใจของหนิงเอ๋อร์ได้ นั่นก็เป็นเพราะเปิ่นหวางไม่เอาไหนเอง แต่เมื่อทราบว่าหนิงเอ๋อร์มิได้รังเกียจหมีตัวโตหน้าปานนามหยางหยางทั้งยังมีไมตรีจิตให้ เปิ่นหวางจึงได้บากหน้าหนาๆ มาสู่ขอนางกับนายหญิงเย่ หวังว่าท่านจะกรุณาเห็นใจบุรุษหยาบกระด้างผู้นี้…และยอมยกบุตรีให้แต่งกับข้าด้วยเถิด” เย่หลินเงียบไปครู่หนึ่ง มองแม่ทัพใหญ่ของแคว้นที่ตอน

ใบหน้างามของเสวี่ยหนิงร้อนฉ่าไปถึงใบหู! ผิวขาวแดงเรื่อประหนึ่งผลท้อสุก เผลอกำพัดจีบในมือแน่นจนพัดเกือบหัก! นางแทบอยากขุดหลุมฝังตัวเองหนีความเขิน เจ้าหมีบ้าจู่โจมนางอย่างไม่ทันตั้งตัวอีกแล้ว! คนตัวโตเห็นใบหูขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงก็ลอบยิ้มอย่างพอใจ เอ่ยเย้าคนตัวเล็กหน้าตาใสซื่อต่ออีกนิด “นายหญิงล่ะขอรับ คิดถึงข้าบ้างไหม” ฉ่าาา เสวี่ยหนิงอยากวิ่งไปกรี๊ดมาก พ่อหยางหยางจะร้ายกาจเกินไปแล้ว เขินนะ คนบ้า! แต่ถึงจะเขินจนหน้าร้อนฉ่าอยากมุดดินเป็นตัวตุ่นมากแต่ไหน เสวี่ยหนิงก็ยึดถือคำว่า สติ (ยกเว้นเวลาเจองู) เป็นที่ตั้ง สายตาพลันเหลือบไปเห็นตะกร้าปิกนิกที่เอามาด้วย เลยยกมาเป็นเครื่องช่วยแก้เขินเสียเลย “นะ นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว เจ้า เจ้า หิวรึยังมากินข้าวกันก่อนเถิด ใต้ต้นไม้นั่น ข้า เอ่อ เอาข้าวกลางวันมาด้วยน่ะ “นางพูดตะกุกตะกัก พลางก้าวไปยังตะกร้าอาหารทันที ณ ใต้ร่มไม้ใหญ่ เสวี่ยหนิงปูผ้าปิกนิกง่ายๆบนผืนหญ้าใกล้โคนต้นไม้ใหญ่ ลมเย็นพัดเอื่อยเฉื่อยพร้อมกลิ่นหอมของดอกไม้และเปลือกของต้นสน พาให้บรรยากาศเหมือนหลุดเข้าไปในฉากนิยายรัก “นั่งสิ พ่อหมีตัวโต” เว่ยลี่หยางยกยิ้มนั่งลงข้างหญิงสาวอย่างว่า