บทที่ 6 ปะทะคารม ตอนปลาย

บทที่ 6 ปะทะคารม ตอนปลาย

เรือนอวี้หลิง

เวลานี้เจ้าของเรือนมานั่งเล่นรับลมอยู่ที่ศาลาท้ายเรือนใกล้น้ำตกจำลอง กำลังชื่นชมต้นสะระแหน่ที่ได้มาวันนี้ “หอมจริงๆ แบบนี้ทำโมฮิโตะ*น่าจะอร่อย ซู๊ดด พูดแล้วเปรี้ยวปาก” เสวี่ยหนิงลอบกลืนน้ำลายยามนึกถึงค็อกเทลที่ตนชอบดื่มในชาติก่อน

ทว่าความสุขสงบที่กำลังดำเนินอยู่พลันถูกทำลายลงในเสี้ยวลมหายใจ

เมื่อเหรินหมิงที่หน้าตาบูดบึ้ง อารมณ์ขุ่นมัวค่อนไปทางฉุนเฉียว สาวเท้าตรงมาหาหญิงสาวในศาลา โดยมีพ่อบ้านเหอเดินตามหลังมาอย่างหวาดหวั่น

“เชียนเสวี่ยหนิง! เจ้าจะอุกอาจเกินไปแล้วนะ!” บรรยากาศรอบกายชายหนุ่มกดดันน่าอึดอัด ทว่ากลับไม่มีผลกับเสวี่ยหนิง ที่กินนอนอยู่ในสมรภูมิรบมาหลายปี

หญิงสาวเหลือบตามองผู้มาเยือนอย่างใจเย็น นิ้วเรียวยังคงลูบใบสะระแหน่แผ่วเบา ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับเรื่องที่ตนเพิ่งก่อความวุ่นวายโกลาหลให้ทั้งจวนสั่นคลอน

“อืม…สะระแหน่พันธุ์นี้กลิ่นหอมกว่าที่ข้าคิดไว้เยอะเลย” นางพูดกับสาวใช้โดยไม่หันมามองเขา

“ข้าเรียกเจ้าไปพบเหตุใดจึงไม่มา!” ในอกของเหรินหมิงเวลานี้ร้อนระอุ ยิ่งเชียนเสวี่ยหนิงมีท่าทีเฉยชา เขายิ่งรู้สึกทนไม่ได้

“ก็ข้าเหนื่อย…ออกไปเดินซื้อของอยู่หลายชั่วยามเลยอยากกลับมาพัก” เสวี่ยหนิงลอยหน้าลอยตาตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ

คำตอบของหญิงสาวยิ่งกระตุ้นให้เหรินหมิงแทบระเบิดอารมณ์ ใบหน้าหล่อเหลาดำคล้ำ ชี้นิ้วสั่นเทาไปที่นาง

“เจ้า! เจ้าไม่เพียงฝ่าฝืนคำสั่งข้า ยังกล้าทุบตีคนของข้าอีกด้วย เรื่องนี้จะแก้ตัวว่าอย่างไร!”

เสวี่ยหนิงยกยิ้มมุมปากยามได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองของอีกฝ่าย นางหันมาสบตาเขาด้วยแววตาใสซื่ออย่างไม่สะทกสะท้าน

“ข้าตีจริงหรือเปล่าท่านก็น่าจะเห็น มิใช่ว่าพวกเขายังเดินได้ สภาพร่างกายครบสามสิบสอง ไม่มีบาดแผลแม้แต่นิดเดียวหรอกรึ ข้าเพียงแค่ แสดง ให้เห็นว่า หากข้ายังอยู่ในฐานะภรรยา แล้วถูกกักขังเหมือนสัตว์เลี้ยง…ข้าก็จะทำตัวให้เหมือน สัตว์ร้าย เสียเลย” น้ำเสียงประชดประชันอย่างไม่ยอมแพ้ของหญิงสาวโต้กลับคำกล่าวจนเหรินหมิงสะอึก

“เชียนเสวึ่ยหนิง! เจ้า เจ้าไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้น! ข้าไม่อนุญาต!” คราวนี้เหรินหมิงตวาดเสียงดังใส่

ร่างบางขยับตัวลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน เยื้องย่างไปยืนข้างๆเขาอย่างไม่อนาทรร้อนใจ

“ท่านผิดแล้ว เหตุใดข้าต้องฟังคำสั่งของคนที่ไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตาด้วยเล่า?” น้ำเสียงของนางช่างเชือดเฉือนเมื่อกล่าวตอบ

“แต่เจ้าเป็นฮูหยินของข้า! เจ้าต้องเชื่อฟังข้า!” เมื่อเถียงไม่ชนะเหรินหมิงจึงยกเรื่องที่ตนเป็นสามีขึ้นมาอ้าง ทั้งที่จนป่านนี้เขายังไม่เคยเข้าหอกับนางสักครั้ง

“และท่านเองก็เป็นสามีที่นอกใจและไม่ให้เกียรติข้าอย่างเปิดเผย!” เสวี่ยหนิงกระแทกเสียงตอบกลับ เงยหน้าจ้องตาเหรินหมิงอย่างดูแคลน “หากท่านยังกล้าพูดถึงหน้าที่ภรรยา…ท่านควรจำคำนิยามของสามีที่ดีให้ได้ก่อน!”

จากนั้นจึงสาวเท้าออกจากไปศาลา หันหลังเอ่ยวาจาที่เหลือเสียงเย็น “ท่านกลับไปเสียเถอะ เว้นเสียแต่จะลงชื่อในใบหย่าให้ข้า ไม่เช่นนั้น ข้าจะทำตัว เลวร้าย ยิ่งกว่านี้อีก”

เหรินหมิงโมโหจนแทบกระอักเลือด นอกจากมิอาจติเตียนเชียนเสวี่ยหนิงแล้ว ยังถูกนางตำหนิกลับจนพูดไม่ออก ชายหนุ่มสะบัดแขนเสื้อมุ่งหน้ากลับเรือน โดยมีพ่อบ้านเหอเดินตามหลังด้วยสีหน้าอ่อนใจ

‘นายท่าน นะ นายท่านอยู่ดีๆ ก็มาให้ฮูหยินน้อยด่าถึงที่ เฮ้อ คนหนุ่มสมัยนี้เข้าใจยากจริงๆ’

หลังจากปะทะคารมกันในเย็นวันนั้น วันรุ่งขึ้นเสวี่ยหนิงก็เรียกพ่อบ้านเหอมาพบ พร้อมมอบหนังสือหย่าถึงห้าฉบับ ขอให้ช่วยนำไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของเหรินหมิง

“…” พ่อบ้านเหอ กลัวไม่รู้ว่าต้องการหย่ามากใช่ไหมขอรับฮูหยินน้อย

วันรุ่งขึ้นเหรินหมิงจึงไปจ้างคนจากสำนักคุ้มภัยมาเฝ้าประตูโดยเฉพาะ เขามั่นใจว่าคนที่จ้างมานี้ ไม่มีทางใจอ่อน ยอมปล่อยให้เชียนเสวี่ยหนิงออกไปข้างนอกเป็นแน่

เสวี่ยหนิงถึงกับส่ายหัวเมื่อทราบเรื่อง รู้สึกเหนื่อยใจกับนิสัยที่ต้องการจะเอาชนะของเหรินหมิง

“นิสัยเด็กน้อยชัดๆ เธอไปหลงรักผู้ชายคนนี้ได้ยังไงนะเชียนเสวี่ยหนิง” นางบ่นพึมพำกับตัวเองขณะจัดของ

สามวันมานี้เสวี่ยหนิงไม่ออกไปข้างนอก แต่เริ่มทยอยคัดแยกข้าวของบางส่วนใส่หีบ นางรอให้บ้านที่กำลังสร้างเสร็จได้ส่วนหนึ่ง เมื่อถึงเวลานั้นก็จะรีบย้ายออกไปทันที หรือไม่ก็ย้ายกลับไปอยู่กับมารดาของเชียนเสวี่ยหนิงชั่วคราว

เหรินหมิงสั่งให้องครักษ์ กลับมาจับตาดูภรรยาอยู่หน้าเรือนอวี้หลิงเหมือนดังเช่นที่ผ่านมาอีกครั้ง

เช้าวันที่สี่

“ซูฮวา ของที่ข้าให้เตรียมไว้ พร้อมรึยัง”

“พร้อมแล้วเจ้าค่ะนายหญิง”

“ดีมาก ซูลี่เอาสิ่งนี้ไป” เสวี่ยหนิงยื่นขวดไปหนึ่งให้ อธิบายถึงวิธีใช้อย่างชัดเจน

“นายหญิงวางใจได้เจ้าค่ะ รับรองบ่าวไม่พลาดแน่” ซูลี่รับหน้าที่จัดการองครักษ์ที่คอยจับตาดูอยู่หน้าเรือน

หนึ่งเค่อให้หลังซูลี่ก็เดินยิ้มแป้นกลับมารายงาน “เรียบร้อยเจ้าค่ะนายหญิง อีกนานกว่าจะตื่นแน่นอน”

“ดีมาก พวกเราต้องเร่งมือกันหน่อย เรื่องนี้ต้องปิดเป็นความลับสูงสุด” เสวี่ยหนิงบอกสาวใช้เสียงเครียด

“เจ้าค่ะ!” สาวใช้สองซูตอบรับอย่างพร้อมเพรียง

เวลานี้ทั้งสามมายืนอยู่หน้ากำแพงท้ายจวนพร้อมจอบเสียมในมือ

******************

*โมฮิโตะ : เป็นเครื่องดื่มไฮบอลแบบดั้งเดิมของชาวคิวบา ประกอบด้วยส่วนผสมหลักห้าอย่าง ได้แก่ รัมขาว น้ำตาลทราย น้ำมะนาว โซดา และใบพืชสกุลสะระแหน่ หรือมินต์ เป็นการผสมผสานระหว่าง ความหวาน เปรี้ยว และกลิ่นสมุนไพรจากสะระแหน่ เพื่อเสริมรสชาติของรัม