Semua Bab ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 16 แอบหอมกันหลังม่านแล้วบอกว่าแค่ปัดฝุ่น ตอนปลาย ซ่งเจียวเจียวถึงกับสะอึก เมื่อโดนอีกฝ่ายตอกกลับมาต่อหน้าเหรินหมิง มือสองข้างใต้แขนเสื้อกำเข้าหากันแน่นจนเล็บจิกเนื้อ อยากจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของเสวี่ยหนิงใจแทบขาด หากแต่ต้องข่มกลั้นเอาไว้ รีบเอ่ยแก้ตัวเสียงสั่นเครือ “คุณหนูเชียน ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้ารู้ว่าท่านเกลียดข้า แต่การที่ท่านป้ายสีข้าเช่นนี้ ข้า…” หญิงสาวรีบก้มหน้า แสร้งเดินไปจ่ายเงินค่าสินค้าที่เลือกไว้ ด้วยท่าทางเหมือนคนถูกรังแก “แหม! พอเอาความจริงมาพูดก็รับไม่ได้ รีบสวมบทบาทเหยื่อผู้ถูกกระทำอัน สุดแสนถนัดทันทีเลยนะ เล่นบทนี้บ่อยๆ จนคนอื่นๆ เขารู้ทันกันหมดแล้วแม่คุณ” เสียงของเสวี่ยหนิงไม่เบาและไม่ดังเกินไป ทว่ากลับกระจายไปทั่วร้าน เหรินหมิงนิ่งเงียบดวงตาวูบไหวแฝงความรู้สึกซับซ้อนมองซ่งเจียวเจียว คล้ายผิดหวังระคนไม่เข้าใจ นางบอกกับคนอื่นๆ เช่นนั้นหรือ นับถือเขาเป็นเพียงแค่พี่ชาย?! และเป็นเพราะร้านเครื่องหอมร้านนี้เป็นร้านดัง บรรดาสตรีในเมืองหลวงจึงมาเลือกซื้อเครื่องหอมที่นี่กันไม่น้อย ครั้นสิ้นคำของเสวี่ยหนิงเสียงซุบซิบรอบร้านพลันดังขึ้นเป็นระลอก “คุณหนูซ่งพูดเช่นน

บทที่ 17 นายหญิงกำลังแอบดูใครอยู่หรือ ตอนปลาย ร่างบางหันกลับมา เอามือกอดอกเชิดคางตอบคำถามของชายหนุ่ม “ใช่ ข้ากำลังดู เอ่อ จวิ้นอ๋องน่ะ! ข้าอยากเห็นตัวจริงของเขาสักครั้ง!” “ตกลงได้เห็นแล้วหรือยัง?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ พยายามซ่อนรอยยิ้มขบขันอย่างเต็มที่ ทั้งที่นางก็เห็นหน้าเขาอยู่ทุกวี่วันแท้ๆ “เห็นแล้ว! หล่อมาก! สูงสง่าสมเป็นจวิ้นอ๋อง ขนาดข้าแอบดูอยู่ห่างๆ ยังรู้สึกได้ถึงรังสีพระเอกกระแทกตาเต็มๆ!” พรืดด! ทางด้านองครักษ์สองหลิวที่ซุ่มดูอยู่ไม่ห่างมากนักแอบหลุดขำ ยามได้ยินถ้อยคำของเสวี่ยหนิง หญิงสาวที่ท่านอ๋องพึงใจ นิยามคำว่า แปลก ยังน้อยไป! เว่ยลี่หยางนิ่งอึ้ง ตัวกระตุกเล็กน้อยจากการกลั้นขำ จ้องใบหน้างามของเสวี่ยหนิง ในใจตรึกตรองถึงสิ่งที่นางต้องการสื่อและได้ข้อสรุปออกมาว่า “หากข้าเดาไม่ผิด นายหญิงคงชอบจวิ้นอ๋องมากเลยสินะขอรับ” “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว” หญิงสาวตอบกลับอย่างมั่นใจ ใครบ้างไม่ชอบพระเอกของเรื่องกัน พระเอกเชียวนะไม่ใช่ตัวประกอบ ชายหนุ่มแอบยกยิ้มมุมปาก ยื่นซาลาเปาลูกหนึ่งให้หญิงสาวราวกับทำอยู่เป็นประจำ “ซาลาเปาไส้หมูแดงอบน้ำผึ้งของร้านจิ่นฉวนขอรับ” “ขอบคุณนะ

เชียนต้งตกใจหน้าเปลี่ยนสี เพราะเรื่องนี้แม้แต่มารดาของเขาก็ไม่รู้แล้วเชียนเสวี่ยหนิงรู้ได้อย่างไร! ดวงตาของเขากลอกไปมารีบแก้ตัวเสียงตะกุกตะกักเพื่อกลบเกลื่อนความลับที่มิอาจเปิดเผย “จะ เจ้าอย่ามาพูดจาพล่อยๆกล่าวหาข้าเรื่องแอบเลี้ยงอนุ ท่านแม่อย่าฟังนางนะขอรับนางจงใจเบี่ยงเบนหัวข้อเพื่อหลบเลี่ยงนาง…” แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยวาจาต่อหางตาพลันเหลือบไปเห็นชายฉกรรจ์หลายคนตั้งท่าพร้อมลงมือหากเย่หลินเอ่ยสั่ง เขารีบสะกิดมารดาให้รู้ตัว เมื่อเห็นว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ผลข่งซื่อจึงเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อนแทน “หนิงเอ๋อร์ พี่ชายของเจ้ากำลังจะสอบเคอจวี่หากเจ้าจะช่วยพูดกับเหรินหมิงใช้ช่วยสนับสนุนเขาสักหน่อยย่าจะขอบใจเจ้ามาก อีกอย่างอี๋เอ๋อร์ก็ถึงวัยออกเรือนแล้วการได้มีพี่เขยเป็นขุนนางระดับสูง น้องสาวของเจ้าก็จะได้มีโอกาสหาสามีดีๆตำแหน่งหน้าที่การงานดีๆได้ง่ายขึ้น หากพ่อของเจ้ายังอยู่เขาคงอยากเห็นคนในครอบครัวได้ดี จริงหรือไม่อาหลิน” ปัง!”ท่านต้องการให้ลูกข้ากลับไปง้องอนบุรุษที่ทำให้นางชอกช้ำใจ เพียงเพื่อช่วยเจ้าเด็กไม่เอาอ่าวนั่นให้สอบผ่านเคอจวี่และเชียนชิวอี๋ได้แต่งสามีดีๆอย่างนั้นรึ!!” เย่หลินตบโต๊ะหิ

“ไอ แคน บาย มายเซลฟ์ xxx …ไรท์ มาย เนม xx xxx ทอล์ค ทู xxx ฟอร์ อาวเออร์ และเมื่อหญิงสาวเดินมาถึงร่องน้ำ ซึ่งคั่นกลางระหว่างแปลงพริกหวานกับแปลงของแตงกวาอีกฝั่ง นางก็ชะงักฝีเท้าไปครู่หนึ่งหยุดยืนนิ่งมองน้ำขุ่นในร่องที่มีตะไคร่เกาะแน่นบนหิน สายตากวาดหาแนวทางที่จะข้ามไปได้โดยไม่ลื่นตกน้ำป๋อมแป๋ม ครั้นมองเห็นจุดที่คาดว่าน่าจะพอข้ามไปได้ร่างบางย่อตัวลง แหย่เท้าทดสอบความมั่นคงของก้อนหินริมร่องน้ำ ก่อนจะถอยกลับมายืนกอดอกหัวคิ้วมุ่นอย่างครุ่นคิด “ข้ามดีหรือไม่ข้ามดีนะ แต่ถ้าไม่ข้ามก็อ้อมไกลอีกอ่ะขี้เกียจอ้อมทำไงดี แต่ถ้าข้ามแล้วเกิดลื่นมีหวังกลิ้งเป็นผักดองแน่ๆ…” เสวี่ยหนิงพึมพำเบาๆกับตัวเองสีหน้าลังเลอย่างน่าเอ็นดู “หุหุหุ” เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้นจากด้านหลัง “เพียงร่องน้ำตื้นๆนายหญิงยืนบ่นงึมงำราวกับกำลังวางแผนยกทัพไปตีด่านเป่ยโตว” เสวี่ยหนิงสะดุ้งเล็กน้อยหันขวับไปมองก็พบพ่อหมีหยางหยางยืนกอดอกพิงต้นไม้มีรอยยิ้มขบขันเจืออยู่ในแววตา “ข้าไม่ได้ลังเล…เพียงแต่หินมันดูไม่น่าไว้ใจ!” ใบหน้างามง้ำงอส่งค้อนไปให้คนตัวโตวงหนึ่งก่อนหันกลับมาจ้องร่องน้ำต่อ “จับไม้สั้นไม้ยาวดีกว่า” ทว่าไม่ทันที่นาง

เว่ยลี่หยางบดกรามดังกรอด หันหน้ามาช้าๆ ดวงตาวาวโรจน์ดูอันตราย มองไปเหมือนแมวที่จู่ ๆ ก็เจอแมวอีกตัวเดินมาคลอเคลียเจ้าของของมัน ฮึ่ม! “อ้อ ท่านนี้คงเป็นสามีเก่าของนายหญิงกระมัง” ร่างสูงยกยิ้มบางหากน้ำเสียงที่ใช้กลับเย็นเยียบ “ใช่ นางและข้าเคย…” ยังไม่ทันที่เหรินหมิงจะได้พูดจบ เสียงของหมีหวงน้ำผึ้งก็ดังขึ้นแทรก “แต่หย่ากันแล้ว ข้าพูดถูกใช่หรือไม่” เหรินหมิงสะอึก ความรู้สึกไม่ชอบใจผุดขึ้นในอก “นั่นก็ใช่ แต่มันก็ไม่ใช่ธุระกงการใดๆ ของคนภายนอกมิใช่รึ” หย่ากันแล้วอย่างไร แต่หากเขาแสดงความจริงใจให้เชียนเสวี่ยหนิงเห็นมากพอ ไม่แน่ว่านางอาจให้โอกาสเขาอีกครั้ง…และเขาก็ทะนุถนอมดูแลนางให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้นางต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีก ผู้ชายด้วยกันแค่มองก็รู้ว่า บุรุษตัวโตตรงหน้ากำลังกินน้ำส้ม ถึงได้มาไล่ต้อนแสดงท่าทีไม่พอใจ พยายามกันท่าไม่ให้เชียนเสวี่ยหนิงพูดคุยกับเขา แต่เมื่อเหรินหมิงหันไปเห็นเผิงกั๋วกง ที่ยืนเอาพัดปิดปากเพื่อซ่อนรอยยิ้มขบขันอยู่ จึงหยุดต่อปากต่อคำกับหมีกินผึ้ง หันไปประสานมือแสดงความเคารพผู้ตรวจราชการตามมารยาทแทน “คารวะเผิงกั๋วกง ขายหน้าท่านแล้ว” “เฮอะ!” เว่ยลีหยางแค่นเสียงขึ