บทที่ 25 อย่านึกว่าข้าไม่รู้ว่าเป็นฝีมือเจ้า ตอนปลาย

เมื่อเห็นว่าแขกเหรื่อมากันครบแล้ว เจ้าภาพจึงกล่าวเปิดงานอย่างเป็นทางการ จากนั้นจึงปล่อยให้หนุ่มสาวพบปะเสวนาทำความรู้จักกัน ภายใต้สายตาของผู้ใหญ่ตามธรรมเนียมปฏิบัติ

ซ่งเจียวเจียวยังคงนั่งอยู่ยังที่ของตน คอยเหลือบมองเผิงกั๋วกงเป็นระยะ ครั้นเห็นชายหนุ่มก้าวออกจากลานจัดงาน นางจึงลุกขึ้นทำทีว่าจะออกไปชมสวน โดยมุ่งหน้าไปยังทิศทางเดียวกับเผิงชางหนาน

ซ่งซินเหวินเห็นว่าพี่สาวลุกออกไปแล้ว จึงเอ่ยขอมารดาไปเดินเล่นกับสหาย ระหว่างทางแอบสะกิดให้สาวใช้คนสนิทนาม อาอี๋ หรือนามจริงเชียนชิวอี๋ ให้หลบเลี่ยงสายตาคน แล้วรีบเดินไปกระซิบกระซาบกับคุณชายกู้จื่อฝาน ชายหนุ่มเจ้าสำราญผู้ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้ แต่ชอบทำตัวเป็นสุภาพบุรุษในที่สาธารณะ

ดวงตาของกู้จื่อฝานวาวโรจน์ เมื่อได้ยินสิ่งที่สาวใช้ของซ่งซินเหวินกระซิบบอก

ไม่นานนัก ทุกคนก็ได้ยินเสียงร้องเบาๆ ตามด้วยเสียงถ้วยชากระทบพื้น ดังมาจากทางเดินก่อนถึงศาลาริมสระบัว

“อ๊ะ!” สาวใช้คนหนึ่งที่ถือถาดใส่ถ้วยชา ซึ่งเย็นชืดแล้วเพื่อนำไปเปลี่ยน เกิดอาการเจ็บปลาบที่ข้อเท้าเมื่อซ่งเจียวเจียวเดินผ่านมาอย่างเร่งรีบ

ร่างบางของคุณหนูใหญ่ตระกูลซ่ง ซวนเซเกือบล้