All Chapters of Owned By Mr. Verano: Chapter 81 - Chapter 90

Mula sa Tuscany, bumiyahe sina Ysabel at Leonardo papuntang Venice. Maaga pa lang ay ramdam na ni Ysabel ang kakaibang excitement habang nakatanaw mula sa bintana ng tren, pinagmamasdan ang mga kanal na dahan-dahang sumasalubong sa kanila. Sa sandaling bumaba sila sa istasyon ng Santa Lucia, sinalubong sila ng amoy ng alat ng dagat, tunog ng mga alon na humahampas sa mga pader ng mga lumang building at ang malumanay na kantahan ng mga gondolier sa malayo. “Welcome to Venice, bella mia,” bulong ni Leonardo habang marahang hinahaplos ang kamay ni Ysabel. “Get ready to fall in love with this place.” Bago pa man sumikat ang araw nang husto, naglakad sila papunta sa isang kilalang local na palengke malapit sa Rialto Bridge. Ang makikitid na kalsada ay puno ng buhay, mga tindero ng isdang sariwa pa, mga nagtitinda ng gulay, prutas, at mga bulaklak na tila sumasayaw sa simoy ng hangin. “Look at these,” sabi ni Ysabel, huminto sa isang stall na puno ng makukulay na prutas. “Fre

Nakahiga pa rin siya sa tabi ni Leonardo, mahimbing itong natutulog, ang braso’y nakayakap sa kanyang baywang na tila ayaw siyang pakawalan. Dahan-dahan niyang hinaplos ang buhok nito, sabay bulong ng isang mahinhin na, “Good morning,” na para bang lihim na panalangin sa katahimikan ng umaga. Ilang minuto pa, dumilat si Leonardo, bahagyang ngumiti at hinila siya palapit. “Good morning, my Ysabel,” bulong nito, malalim ang boses na parang musika sa kanyang pandinig. Pagkatapos maligo at magbihis, bumaba sila sa kusina kung saan naghanda ng almusal ang kanilang private chef. Isang simpleng spread ng croissants, fresh fruits, at kape ang naghihintay sa kanila sa terrace na may tanaw ng dagat. Tahimik silang kumain, ngunit hindi malamig ang katahimikan; sa halip, ito’y puno ng mga sulyap, mga ngiting nagsasalita ng damdamin. “Gusto kong maalala mo ang bawat lugar na napuntahan natin,” sabi ni Leonardo habang nagbubuhos ng kape sa tasa niya. “Hindi lang bilang isang bakasyon… kundi bila

Mainit ang simoy ng hangin nang bumukas ang pinto ng private jet. Kahit isang linggo lang silang wala ni Leonardo, tila ba napakahaba ng panahong iyon para kay Ysabel. Paglapag ng kanyang mga paa sa hagdan, sinalubong siya ng pamilyar na amoy ng Pilipinas, halong alat ng dagat at init ng araw na tila humahaplos sa balat niya. Sa tabi niya, mahinahong naglakad si Leonardo. Naka-puting polo ito na nakasuksok sa dark slacks, simple ngunit nananatiling kapansin-pansin ang presensya. Tahimik lang ito, ngunit ang kamay na bahagyang nakalapat sa ibabang bahagi ng likod ni Ysabel ay tila nagsasabing, “Nandito ako. Huwag kang kabahan.” Tahimik silang sumakay sa itim na Rolls-Royce na naghihintay sa kanila. Habang umaandar ang sasakyan palabas ng runway, dumungaw si Ysabel sa bintana. Isang linggo lang silang wala pero para bang ang dami nang nangyari, mas nakilala niya si Leonardo, mas lumalim ang pagkakaintindi niya rito, at higit sa lahat, mas naging komplikado ang damdamin niya para dit

Nakahawak si Ysabel sa kahon ng pregnancy test habang nakaupo sa gilid ng kama. Ramdam niya ang panginginig ng kanyang mga kamay, at ang kaba na kanina pa kumakabog sa dibdib niya ay parang lalong lumalakas sa bawat segundo. Sa loob ng banyo, nakapatong sa marble sink ang maliit na test stick, nakatakip pa ng takip, nakapahinga, naghihintay ng ilang minuto bago magpakita ng resulta. Huminga siya nang malalim, pinilit pakalmahin ang sarili, pero nanginginig pa rin ang mga tuhod niya. "Relax, Ysabel. Pwedeng false alarm lang ito," bulong niya sa sarili, pilit inaaliw ang utak na punong-puno ng mga senaryong hindi pa handa ang puso niyang harapin. *** Sa labas ng kwarto, nasa kabilang linya si Joanna sa cellphone niya. Naka loudspeaker siya. “Girl, kumusta na? Nakapag-test ka na ba? Anong result? Dali. Excited ninang na ako rito,” tanong nito, sabik at may halong kaba rin ang tinig. “W-wait lang, Jo,” garalgal ang boses ni Ysabel. “Ilang minuto pa daw ang kailangan nating hintayi

Maaga pa lang ay gising na si Ysabel. Nasa kama siya, nakayakap sa maliit na unan habang nakatingin sa kisame ng silid na dati ay tila masikip, pero ngayong alam niyang may bata na sa sinapupunan niya, parang biglang naging malawak at tahimik ang paligid. Ramdam niya ang banayad na init ng sinag ng araw na pumapasok mula sa malaking bintana ng silid. Sa ibaba, maririnig niya ang tunog ng mga kasambahay na nag-aayos ng almusal. Ngunit mas malinaw ang isang bagay, ang mabagal at maingat na pagbukas ng pinto. “Gising ka na,” mahinang sabi ni Leonardo habang marahang sumilip. Nakasuot lang ito ng puting polo shirt at itim na pantalon, simple pero napaka-disente tingnan. May dala itong tray ng pagkain. May lugaw, prutas at isang baso ng gatas. Napangiti siya kahit may halong hiya. “Leo… hindi mo naman kailangang gawin ‘yan. Para naman kasi akong may sakit.” “Gusto ko naman itong ginagawa ko,” sagot nito, lumapit at inilapag ang tray sa bedside table. “Sabi ni Doc, kailangan mong ku