Semua Bab อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Bab 301 - Bab 310

ภายในเรือนย่อยตำหนักข้างของตำหนักเว่ยยาง แสงแดดสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างลงมาบนพื้นราวกับเศษทองคำที่โปรยปรายมุมห้องที่เคยถูกปล่อยทิ้งไว้ บัดนี้กลับดูแปลกตาไปอย่างสิ้นเชิง บนพื้นปูด้วยเบาะนุ่มหนา บ้านสุนัขขนาดใหญ่ตั้งอยู่ในตำแหน่งที่สบายที่สุด ข้าง ๆ กันนั้นยังมีตะกร้าใบเล็กกว่าวางอยู่“มานี่” โจวฝูเอ่ยเรียกเสียงเบา สุนัขตัวเมียที่ดูสง่างามผึ่งผายตัวนั้นก็พลันหูตั้ง จากนั้นก็เดินเข้าไปหาโจวฝูเจียงหวนที่อยู่ด้านข้างยิ่งมองก็ยิ่งพอใจ เรื่องดี ๆ ราวกับเทพทหารจุติลงมาช่วยเหลือเช่นนี้ก็ยังเกิดขึ้นกับนางได้“เป็นสุนัขที่แสนรู้จริง ๆ ตั้งชื่อแล้วหรือยัง?”“ทูลพระสนม” โจวฝูรีบโค้งกาย แต่หางตากลับอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองแม่สุนัข “มันชื่อจิงเหลยพ่ะย่ะค่ะ บ่าวเป็นคนเลี้ยงดูมันมาด้วยตนเองอยู่ที่ฝ่ายดูแลสัตว์เลี้ยง ท่านดูขนของมันสิพ่ะย่ะค่ะ เวลาวิ่งเร็วราวกับสายฟ้าสีดำ จึงได้ตั้งชื่อเช่นนี้”ราวกับฟังเข้าใจว่าโจวฝูกำลังชมตนเอง จิงเหลยเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ หางของมันกวัดแกว่งบนพื้นจนเกิดเสียงดังสวบสาบเบา ๆ “เป็นชื่อที่เท่มาก ข้าชอบ”เจียงหวนพยักหน้าพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ แค่ฟังชื่อก็รู้สึกน่

ช่วงเวลาอันแสนอบอุ่นของมื้อกลางวันนั้นช่างแสนสั้น หลังจากเก็บถ้วยชามและตะเกียบไปได้ไม่นาน ร่างของหวังเต๋อกุ้ยก็ปรากฏขึ้นที่หน้าประตูตำหนัก“ฝ่าบาท รองเสนาบดีฝ่ายซ้ายกรมกลาโหมและใต้เท้าหลายท่านจากกรมการคลังกำลังรออยู่ที่ห้องทรงพระอักษรพ่ะย่ะค่ะ บอกว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับการขนส่งเสบียง ยังต้องรอให้ฝ่าบาททรงตัดสินพระทัยด้วยพระองค์เอง” รอยยิ้มบนใบหน้าของฮั่วหลินพลันแข็งค้าง คิ้วของเขาขมวดมุ่น[ไม่จบไม่สิ้นเสียที!][ดีแต่พูดแต่ไม่ลงมือทำ ยังจะขนส่งเสบียงอีก ขนไปที่ใด? ในปากของพวกเขาหรือไร?]เขากำลังจะโบกมือให้หวังเต๋อกุ้ยถอยออกไป แต่เจียงหวนกลับกดมือของเขาลงอย่างรวดเร็ว“การขนส่งเสบียงเป็นเรื่องใหญ่นะเพคะ เบื้องหลังเรื่องนี้มีชีวิตผู้คนเป็นเดิมพัน ห้ามบอกว่าไม่ไปนะเพคะ”แล้วก็ตบหลังมือของฮั่วหลินเบา ๆ อย่างสบาย ๆ “ถ้ายังไม่ไปอีก หม่อมฉันจะยึดมื้อค่ำ”[ก็ได้ เรายอมถูกควบคุมโดยสมัครใจแล้ว เราไป เราวิ่งไปเลย!]ฮั่วหลินถูกท่าทางขึงขังจริงจังของนางหยอกจนหลุดหัวเราะออกมา ความหงุดหงิดในใจก็สลายไปกว่าครึ่ง“อืม เราไปเดี๋ยวก็กลับ”[แต่ก็ยังต้องวาดวงกลมสาปแช่งเจ้าพวกขุนนางไร้ประโยชน์ในราชส

สายตาของฮั่วหลินหยุดนิ่งอยู่ที่ปลายผมซึ่งน้ำกำลังหยดและไหปลาร้าที่เผยออกมาของนางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะบังคับตัวเองให้ละสายตาออกไปได้อย่างยากลำบาก“เสี่ยวเจาบอกว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ข้า...” เสียงของเขาแหบพร่า ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงอย่างหนักหน่วง[สวรรค์ นางในสภาพงดงามราวกับดอกบัวพ้นน้ำนี่ คิดจะเอาชีวิตเราหรือไร][เส้นผมที่หยดน้ำนั่นคิดจะพันธนาการใครให้ตายกัน? ไหนจะลำคอนั่น ไหปลาร้านั่น เราอยากจะ...][ไม่ได้! หยุดเดี๋ยวนี้! คิดถึงใบหน้าเหี่ยว ๆ เหมือนเปลือกส้มของพวกขุนนางเฒ่าในท้องพระโรงเข้าไว้!][เหตุใดยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่านางในสภาพเปียกปอนเช่นนี้ดูงดงามกว่า รอยหยดน้ำที่ไหลลงมานั่น เราจะใช้มือ...][คิดต่อไปไม่ได้แล้ว! พระพุทธองค์โปรดเมตตา พระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ ปรัชญาปารมิตา รูปนั้นก็คือความว่าง ความว่างนั้นก็คือรูป]ฮั่วหลินท่องพระสูตรในใจ พยายามข่มจิตใจที่เตลิดเปิดเปิงของตนเองเจียงหวนได้ยินดังนั้น มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะโค้งขึ้นเล็กน้อย แล้วรีบหุบลงอย่างรวดเร็วให้ตายสิ นางมีเสน่ห์ขนาดนั้นเชียวหรือ ถึงขั้นต้องท่องคาถาชำระจิตใจกันเลยทีเดียวราวกับไม่ได้รับรู้ถึงความทรมานของเขาเลยแม

ริมฝีปากของฮั่วหลินไล่จากหน้าผากที่เรียบเนียนของเจียงหวน ประทับจุมพิตแผ่วเบาลงที่หว่างคิ้วของนาง แล้วเลื่อนไปยังปลายจมูก สุดท้ายก็ประทับลงบนริมฝีปากที่อ่อนนุ่มนั้นแตกต่างจากความรีบร้อนก่อนหน้านี้ จุมพิตในครั้งนี้อ่อนโยนและเนิ่นนานเจียงหวนถูกจุมพิตจนทั่วร่างอ่อนระทวย ปลายนิ้วขยุ้มผ้าแพรไว้แน่นโดยไม่รู้ตัวค่อย ๆ เคลิบเคลิ้มลุ่มหลงไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด เขาจึงก้มศีรษะลงจรดหน้าผากของนาง ดวงตาสีดำราวกับหมึกนั้นร้อนแรงจนทำให้หัวใจของเจียงหวนสั่นไหวโดยไม่รู้ตัวดูเหมือนว่าจะยั่วเกินไปหน่อยแล้วหรือไม่?“ฮั่วหลิน” นางเรียกชื่อเขาเบา ๆ ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความลังเลเล็กน้อย “ดึกมากแล้ว ท่านตรวจฎีกามาทั้งวัน คงจะเหนื่อยแล้วกระมัง”การกระทำของฮั่วหลินหยุดชะงักไปเล็กน้อย เขายันตัวขึ้นมองนางภายใต้แสงเทียน ดวงตาของเขาลุ่มลึกราวกับน้ำหมึก ภายในนั้นเต็มไปด้วยความปรารถนาที่เข้มข้นจนไม่อาจสลายไปได้“ข้าไม่เหนื่อย” เสียงของเขาแหบพร่า ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงอย่างหนักหน่วง[ล้อเล่นอะไรกัน มาบอกว่าเหนื่อยในเวลาแบบนี้? เราน่ะต่อให้สามวันสามคืนก็ยังไหว][เจ็ดรอบเป็นอย่างต่ำ!]ขาของเจียงหวนอ่อนยว

ท่านหญิงหมิงจูเองก็รู้สึกขบขันเช่นกัน นางหัวเราะคิกคักทั้งที่ใบหน้ายังเปรอะเปื้อนเป็นลาย“สนุกดีนี่! พี่หญิงเจียง การนวดแป้งนี่ช่วยคลายเครียดได้ดีจริง ๆ !”ทั้งสองคนหัวเราะหยอกล้อกันอยู่ครู่หนึ่ง เจียงหวนจึงกลับมารับช่วงต่อ นวดแป้งจนเนียนละเอียด แล้วใช้ผ้าชุบน้ำหมาด ๆ คลุมไว้เพื่อพักแป้งจากนั้นก็เริ่มเตรียมไส้อิงเถา นำเนื้ออิงเถาที่คว้านเมล็ดออกแล้วไปเคี่ยวกับน้ำตาล แล้วเติมน้ำมะนาวเล็กน้อยเพื่อเพิ่มรสชาติ เคี่ยวจนกลายเป็นผลไม้กวนที่ข้นหนืดและใสเป็นประกายกลิ่นหอมหวานยั่วยวนฟุ้งกระจายไปทั่ว ท่านหญิงหมิงจูอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย“หอมจริง ๆ พี่หญิงเจียง เมื่อไรจะทำเสร็จหรือ?”“รอแค่ห่อไส้ลงในแป้งร่วน แล้วนำไปอบก็เสร็จแล้ว”เจียงหวนตอบรับด้วยรอยยิ้ม นำแป้งที่พักไว้มาแบ่งเป็นก้อนเล็ก ๆ แล้วนวดเป็นแผ่นบาง ๆ จากนั้นก็ตักอิงเถากวนสีแดงสดหนึ่งช้อน วางลงตรงกลางแผ่นแป้ง นิ้วเรียวขยับอย่างคล่องแคล่ว จับจีบขอบแป้งอย่างสวยงาม ขนมแป้งนึ่งไส้อิงเถาก้อนกลม ๆ ก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา“ว้าว สวยเหลือเกิน!” ท่านหญิงหมิงจูอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ ดวงตาเป็นประกาย “พี่หญิงเจียง ข้าอยากลองทำบ้าง