ประตูตำหนักปิดกั้นเสียงประชดจากโลกภายนอกไป ภายในห้องทรงพระอักษรอวลอายไปด้วยกลิ่นกำยานจางๆ จากอำพันทะเลฮั่วหลินกำลังตรวจฎีกา หัวคิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย รอบกายแผ่รัศมีเคร่งขรึมเย็นชาที่ไม่อนุญาตคนนอกเข้าใกล้ออกมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคย เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเจียงหวนเดินเข้ามาช้าๆ ดวงตาของนางดูไร้ชีวิตชีวาต่างจากเคย สีหน้าก็สงบอย่างผิดปกติ[นี่…เกิดสิ่งใดขึ้นกัน?]ปลายพู่กันของฮั่วหลินลอยอยู่เหนือฎีกา เมื่อเห็นใบหน้าที่สงบเกินไปของเจียงหวน หัวใจของเขาก็พลันกระตุกขึ้นมา[แค่บาดเจ็บเท่านั้น เหตุใดจึงทำให้คนดูหมดอาลัยตายอยากไปได้เล่า?][ราวกับนางพร้อมจะสวดอามิตาพุธ แสดงธรรมโปรดเราทุกเมื่ออย่างนั้น][คงไม่ใช่โกรธจัดจนตัดสินใจออกบวช ไม่ต้องการเราแล้วดอกนะ?]เจียงหวนได้ยินความคิดของเขาแล้ว ก็กลั้นความรู้สึกที่อยากประสานมือเข้าหากันขึ้นมาชั่ววูบ แล้วยิ้มออกมาอย่างสงบ“ฝ่าบาท วันนี้ทรงจัดการงานราชกิจได้ราบรื่นหรือไม่เพคะ?”ฮั่วหลินถูกรอยยิ้มของนางทำให้ขนลุกซู่ “แค่ก ถึงอย่างไรก็มีแต่เรื่องแย่ๆ อยู่แล้ว”[ความห่วงใยที่มาอย่างกะทันหันมักทำให้คนถึงตายได้ทั้งนั้น][เราควรจ
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
