Todos os capítulos de อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Capítulo 341 - Capítulo 350

“ฮั่วหลินสูดหายใจลึกๆ พยายามข่มความหงุดหงิด สายตายังคงจับจ้องไปที่เจียงเหวินหยวนเจียงเหวินหยวนรับรู้ได้ถึงสายตาที่ราวกับจับต้องได้เมื่อครู่ เขาสั่นไปทั้งตัว ก้มหัวต่ำยิ่งกว่าเดิม แผ่นหลังเริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดพราย ชุดเครื่องแบบขุนนางของเขาแทบจะบิดเอาน้ำออกมาได้แล้วพระโพธิสัตว์ผู้มีเมตตา ช่วยบอกเขาหน่อยได้หรือไม่ เหตุใดวันนี้ฝ่าบาทไม่จบไม่สิ้นกับเขาเสียที?!ฮั่วหลินเห็นท่าทางขลาดกลัวของเขา เส้นเลือดที่ขมับยังคงเต้นตุบตับสูดหายใจลึกๆ เข้าไว้ คาถาชำระล้างจิตใจช่วยสำแดงผลทีได้หรือไม่!เขาข่มกลั้นความดูแคลน พยายามทำเสียงให้ฟังดูราบเรียบมากที่สุด“ใต้เท้าเจียงทำหน้าที่ในฝ่ายพิธีกรรมและศาสนามาหลายปี นับว่ามีผลงาน ข้ามีความยินดีอย่างมาก พิธีเซ่นไหว้ในมหาวิหารเป็นเรื่องใหญ่ระดับแคว้น ในเมื่อใต้เท้าเจียงคุ้นเคยกับศิลป์วิทยาการ ข้าอยากให้ท่านเป็นผู้รับผิดชอบพิธีเซ่นไหว้ฤดูหนาวในครั้งนี้ ท่านคิดเห็นว่าอย่างไร?”พิธีเซ่นไหว้ในฤดูหนาว?นั่นเป็นพิธีที่ใหญ่รองลงมาจากพิธีเซ่นไหว้ฟ้าดินเชียวนะ เป็นเรื่องที่ขุนนางใหญ่ระดับสามถึงสี่หลายคนดิ้นรนอยากมีส่วนร่วมนึกไม่ถึงว่าฝ่าบาทจะให้ขุนนางระดับเจ็ด

“เวลาเช้าตรู่ ณ ตำหนักบรรทมของลี่เฟยเหอหลิงคุกเข่าอย่างนอบน้อมอยู่บนพื้นอิฐอันเย็นเยียบ เข่าของนางเจ็บจนชาไปแล้วนางก้มหน้าก้มตา พยายามลดความรู้สึกในการมีตัวตนอยู่ของตนเอง มนุษย์น้อยในตัวของนางกำลังวิ่งชนกำแพงอย่างบ้าคลั่ง[คุกเข่าอีกแล้วๆ วันๆ เอาแต่สั่งให้คุกเข่า ช่วยมีความคิดสร้างสรรค์อย่างอื่นบ้างไม่ได้หรือไง][ก็แค่น้ำชาร้อนเล็กน้อยตอนที่ฉันมาถวายบังคมไม่ใช่เหรอ?][ถ้ารู้แต่แรกว่าจะถูกสั่งให้คุกเข่าครึ่งชั่วยาม อย่างน้อยฉันจะได้ผสมขี้หนูลงไปสักสองสามเม็ด!]เสียงคลื่นอิเล็กทรอนิกส์อันเย็นชาของระบบดังขึ้นอย่างไม่คิดจะปกปิดแววเยาะเย้ยสักนิด{โฮสต์ ผมเตือนคุณแต่แรกแล้ว ลี่เฟยเป็นตัวละครสำคัญในเนื้อเรื่อง ควรรับมือกับนางด้วยความรอบคอบ ความลำบากแค่นี้ยังทนไม่ไหว ยังคิดจะทำภารกิจให้สำเร็จ? นึกถึงคะแนนในห้างสรรพสินค้าไว้เถอะครับ}[ไอ้ 0 คะแนนนั่นมีอะไรให้นึกถึง นายหวังจะให้ฉันสู้กลับรึยังไง?][เลิกฝันไปซะเถอะ หลักการใช้ชีวิตของฉันคือล้มที่ไหนก็นอนที่นั่น][เฮ้อ เป็นสนมขั้นเฟยเหมือนกัน ลี่เฟยกลับสู้จวงเฟยเขาไม่ได้เลยสักนิด][ฮือๆๆ พระสนมจวงเฟย คุณไปอยู่ไหนแล้ว รีบมาช่วยฉันหน่อยเ

“เจียงหวนประคองเหอหลิงเดินผ่านทางเดินอันเลี้ยวลดคดเคี้ยว กระทั่งมองไม่เห็นเงาตำหนักบรรทมของลี่เฟย จึงได้หยุดเดิน“พักก่อนๆ เสี่ยวเจามาช่วยหน่อย”หลังจากส่งต่อเหอหลิงให้เสี่ยวเจาเรียบร้อย เจียงหวนจึงค่อยดึงมือกลับมานวดเอวของตนเองต้องโทษฮั่วหลิน นางปวดเอวปวดหลัง ทำเอาเหนื่อยเหมือนคนแก่ไปหมดแล้ว“พระสนมจวงเฟย แม่นางเสี่ยวเจา ฮือ…” เหอหลิงน้ำตานองหน้าด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณพวกท่านมาก… ฮือ…”แม้จะปวดเข่าจนแทบขาดใจ ยามเดินก็ยังกะเผลกเหมือนเป็ดที่เพิ่งหัดเดินอยู่แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อนางที่จะแสดงสีหน้ายินดีหลังจากเอาชีวิตรอดมาได้แม้แต่น้อย[ฉันขอประกาศตรงนี้เลยว่าพระสนมก็คือเทพธิดาของฉัน การกระทำเมื่อกี้เท่ห์ระเบิดไปเลย!][ความสามารถในการโกหกหน้าตายนั่น ใบหน้ายิ้มแย้มที่แม้จะทำให้คนโมโหจนตายก็ยังดูไร้ความผิดนั่น ทำเอาลี่เฟยแทบจะอกแตกตายแล้ว][ระบบ นายเห็นรึยัง นี่ต่างหากล่ะที่เรียกว่าอำนาจ นี่ต่างหากล่ะที่เรียกว่าออร่า][นายรีบยอมศิโรราบแต่โดยดีดีกว่า อย่ามัวขัดขืนอย่างไร้ประโยชน์อยู่อีกเลย]ระบบแค้นใจที่ตนเองไม่สามารถกลอกตาได้{พฤติกรรมของโฮสต์เบี่ยงเบนไปจากการทำภารกิจอย่

ในศาลา เหอหลิงกำลังถกเถียงกับระบบอย่างดุเดือดเจียงหวนเงี่ยหูฟัง รู้สึกว่าแม้กระทั่งเวลาเรียนหนังสือสมัยก่อนนางยังไม่เคยตั้งใจฟังขนาดนี้มาก่อน[ระบบ ฉันนึกออกอีกหนึ่งวิธีแล้ว][ฉันไปเข้าฝันบอกฮั่วหลินดีไหม?][ที่ห้างสรรพสินค้าของนายมียันต์เข้าฝันขายไหม?]ระบบสั่นนิ้วที่ไม่มีอยู่จริงแทนคำตอบ{โฮสต์ ผมให้บริการเฉพาะฟังก์ชั่นช่วยเหลือด้านกลยุทธ์เท่านั้น วิธีเดียวที่จะสามารถเปลี่ยนพล็อตเรื่องได้ ก็คือการทำคะแนนจากภารกิจพิชิตใจ เพื่อปลดล็อกข้อจำกัดในห้างสรรพสินค้าระดับสูง}เดี๋ยวก่อน จู่ๆ เจียงหวนก็เบิกตากว้างเหมือนว่านางจะจับใจความสำคัญบางอย่างได้แล้วท่าทางของระบบที่ให้ตายอย่างไรก็ไม่ยอมเปลี่ยนเป้าหมายหลักในภารกิจ ก็เหมือนกับว่าหากนางไม่สามารถทำ KPI ให้ทะลุเป้าได้ โบนัสสิ้นปีก็จะหายวับไปกับตาอย่างไรอย่างนั้นนี่มันช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่คาดคิดจริงๆ!หรือว่าหากเหอหลิงไม่สามารถพิชิตใจฮั่วหลินได้ ก็จะทำให้เกิดวิกฤตบางอย่างกับระบบ?ดวงตาของเจียงหวนไหวระริก ราวกับค้นพบแผ่นดินผืนใหม่อย่างไรอย่างนั้นดีมาก ในที่สุดนางก็หาค่า HP เจอแล้วขณะที่เจียงหวนกำลังเหม่อลอย สายลมหอมหวนระ

ฮั่วหลินถือโอกาสจูงมือเจียงหวน ทั้งสองเดินเคียงไหล่ไปยังอุทยานหลวงหวังเต๋อกุ้ยและเสี่ยวเจา รวมถึงนางกำนัลเดินตามไปห่างๆ ทิ้งเหล่านางสนมให้มองหน้ากันไปมองหน้ากันมา พวกนางถูกมองข้ามไปโดยปริยายในอุทยานหลวงที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายฤดูใบไม้ผลิฮั่วหลินอารมณ์เบิกบานอย่างมาก เขากุมมืออันเนียนนุ่มของเจียงหวน รู้สึกราวกับอากาศสดชื่นขึ้นหลายส่วน[เงียบสงบ ผ่อนคลายยิ่งนัก][ที่ที่มีนางอยู่ แม้แต่ลมก็ยังหอมหวาน]เจียงหวนรู้สึกจั๊กจี้ที่ฝ่ามือเมื่อได้ยินเสียงในใจอันหวานเลี่ยนของเขา ทว่าสายตากลับถูกทิวทัศน์ข้างทางดึงดูดไปโอ้โห งดงามมากทีเดียว!รูปร่างของดอกไม้อุดมสมบูรณ์ สีสันเหลืองอร่าม ดีกว่าดอกเบญจมาศที่นางใช้ราดน้ำอยู่ในตอนนี้มากนางชี้ไปที่ดอกเบญจมาศสีทองที่กำลังเบ่งบานอยู่ข้างภูเขาจำลองลูกหนึ่ง “ฝ่าบาท หากอุทยานหลวงของพระองค์มีโจรขโมยดอกไม้ลักลอบเข้ามา พระองค์จะกริ้วหรือไม่เพคะ?”ฮั่วหลินเลิกคิ้ว อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “หวังเต๋อกุ้ย”[ช่างเปรียบเทียบได้มีความเป็นตัวนางจริงๆ][หากโจรขโมยดอกไม้คือนาง เช่นนั้นอย่าว่าแต่อุทยานหลวงเลย แม้จะแอบเข้ามาในห้องของข้า ข้าก็ยินยอมพร้อมใจ]หวังเต