Todos os capítulos de อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Capítulo 331 - Capítulo 340

“เสี่ยวเจา” เจียงหวนสั่งเสียงดัง “ไปเตรียมของว่างกับน้ำชามา พวกเราต้องต้อนรับหลิงผินให้ดีๆ”“เพคะ พระสนม”เหอหลิงที่ได้รับความกรุณารู้สึกประหม่าอย่างมาก รีบโบกมือติดกันว่า “ไม่ ไม่ต้องรบกวนพระสนม...”“เกรงใจอะไรกัน” เจียงหวนดึงนางให้นั่งลงอย่างยิ้มแย้ม “เจ้าตั้งใจนำยามาให้ข้าโดยเฉพาะ แล้วข้าจะละเลยเจ้าได้อย่างไร?”เพียงครู่เดียว เสี่ยวเจาก็ยกขนมรสเลิศกับชาร้อนเข้ามาเหอหลิงมองอาหารมากมายบนโต๊ะด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง[ว้าว! ขนมดอกหอมหมื่นลี้ ขนมเมล็ดอัลมอนด์ มีของอร่อยมากมายเหลือเกิน][อาหารของพระสนมจวงเฟยจัดอยู่ในระดับร้านอาหารห้าดาวชัดๆ แบบนี้พอเปรียบกันแล้ว อาหารของตำหนักฉู่ซิ่วเป็นอาหารหมูไปเลย]เหอหลิงหยิบขนมดอกหอมหมื่นลี้ขึ้นมาชิ้นหนึ่งอย่างระมัดระวัง แล้วกัดลงไปคำเล็กๆ ทันใดนั้น ดวงตาของนางก็หรี่ลงอย่างเป็นสุข[ฮือฮือฮือ อร่อยเกินไปแล้ว หวานแต่ไม่เลี่ยน ละลายในปากทันทีเลย][พระสนมจวงเฟยนี่ทั้งสวยและใจดีจริงๆ แถมยังให้ของอร่อยกับฉันอีก][นับจากนี้ไป ฉันก็คือลูกน้อง ผู้ติดสอยห้อยตามของพระสนมจวงเฟยแล้ว]ทันใดนั้น เสียงเย็นชาของระบบก็ดังขึ้นในสมองของเหอหลิงอย่างกะทันหัน[ค

“ขอประทานอภัยเพคะพระสนม ฝ่าบาท! หม่อมฉันนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องด่วน ทูลลานะเพคะ!”เสียงของเหอหลิงสั่นจนฟังไม่ได้แล้ว โดยไม่มีเวลาแม้แต่จะสนใจเรื่องการคำนับ เธอหันหลังวิ่งไปทางประตูตำหนักแล้วพุ่งออกไปอย่างล้มลุกคลุกคลานทันทีความเร็วนั้น แทบจะเทียบได้กับยูเซน โบลต์ [1] เลยทีเดียว[ช่วยด้วย! วิ่งเร็ว วิ่งเร็ว วิ่งเร็วเข้า!][พระสนมจวงเฟย ขอโทษด้วย! ฝ่าบาท ขออภัยด้วยเพคะ!][ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้ว! อย่าฆ่าฉันเลยน้าาา!]ระบบส่งเสียงเตือนแหลมบาดหูดังขึ้นในสมองของเธอ[คำเตือน! โฮสต์ได้เบี่ยงเบนจากภารกิจอย่างร้ายแรง! คำเตือน! โฮสต์ได้เบี่ยงเบนจากภารกิจอย่างร้ายแรง! โปรดกลับมาทันที! โปรดกลับมาทันที!][ไม่ฟัง ไม่ฟัง ฉันไม่อยากฟังแม้แต่คำเดียว!][ฉันอยากกลับตำหนักฉู่ซิ่ว ข้าอยากซ่อนตัว ฮือฮือฮือ...]ร่างของเหอหลิงหายวับไปจากประตูตำหนักอย่างร้อนรน เหลือไว้เพียงเสียงฝีเท้าอันลนลานความเงียบสงัดปกคลุมไปทั่วตำหนักฮั่วหลิน ...เขาชูหลอดยานั้นขึ้นมา อารมณ์บนสีหน้าปรากฏความว่างเปล่าอย่างหาได้ยาก[แค่...หนีไปแล้ว?][ที่แท้การไล่คู่ต่อสู้ไป ก็ง่ายดายถึงเพียงนี้?][เราเข้าใจแล้ว!]ฮั่

[วันนี้ข้าหายใจ เข้าหายใจออก อดทนกับตาเฒ่ากลุ่มนั้นมาทั้งวันแล้ว][ตอนนี้… สมควรให้รางวัลข้าหน่อยแล้วกระมัง?]เจียงหวนได้ยินเสียงฟ้องที่ตรงไปตรงมาของเขา ทำเอาหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ดวงหน้าของนางแดงก่ำ ลมหายใจปรวนแปรชำระจิตใจให้บริสุทธิ์ ลดความปรารถนาให้น้อยลงที่ไหนกัน นางดูแล้วเหมือนมีความปรารถนาไม่สิ้นสุดมากกว่าคิดถึงนางที่ไหนกัน เกรงว่าคงคิดว่าจะจับนางกินอย่างไรมากกว่าทว่าเขาเชื่อฟังอย่างว่านอนสอนง่าย ก็นับว่ามีพัฒนาการ!ครั้นเห็นความปรารถนาและความคาดหวังในดวงตาของเขาที่ไม่คิดปิดบังแม้แต่น้อย หัวใจของเจียงหวนสั่นไหว จู่ๆ ก็มีความคิดเจ้าเล่ห์ขึ้นมานางเขย่งปลายเท้าเล็กน้อย เป็นฝ่ายเข้าใกล้เขาก่อน กลีบปากแดงอิ่มแทบจะแนบชิดใบหูของเขา ลมหายใจอุ่ร้อนไล้ผ่านติ่งหูอันที่ไวต่อความรู้สึกของเขา น้ำเสียงของนางฟังดูเรื่อยเฉื่อยระคนเย้ายวน“อ้อ? ฝ่าบาททรงลำบากแล้ว…” นางจงใจลากเสียงยาวๆ นิ้วมือเรียวขาวจิ้มเบาๆ ไปที่แผงอกของเขา ก่อนจะขยับวาดเป็นวงกลม “เช่นนั้น… หม่อมฉันควรมอบรางวัลให้ฝ่าบาทใช่หรือไม่เพคะ?”ฮั่วหลินถูกการกระทำที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้สั่นสะท้านไปทั้งตัวลูกกระเดือกของเขาเ

พวงแก้มเนียนขาวของนางยังคงหลงเหลือรอยแดงเรื่อให้เห็นอยู่ แพขนตากระเพื่อมเบาๆ ลมหายใจสม่ำเสมอ เห็นได้ชัดว่าเหนื่อยมากแล้ว[นางช่างงามเหลือเกิน ท่าทางยามนอนก็ยังงดงาม][ต้องโทษที่ข้าไม่ดีเอง ควบคุมตนเองไม่ได้ ทำให้นางเหนื่อยแล้วสินะ…]ฮั่วหลินคิดอย่างละมุนละม่อมอยู่ในใจ นิ้วมือของเขาเขี่ยปอยผมของนางที่สยายอยู่ข้างหมอน แววตาอ่อนโยนดุจสายน้ำท่ามกลางความสะลึมสะลือ เจียงหวนรับรู้ได้ถึงการกระทำเล็กๆ น้อยๆ นี้ของเขา นางย่นจมูกอย่างไม่พอใจ ก่อนจะมุดหน้าเข้าไปในอ้อมอกของเขา“อย่ากวน… ง่วง…”คนเลว ทรมานนางนานขนาดนี้ก็ยังไม่ปล่อยให้นอนดีๆ อีก นางแทบยกมือไม่ขึ้นแล้วฮั่วหลินถูกน้ำเสียงออดอ้อนโดยไม่ได้ตั้งใจของนางทำให้ใจอ่อนระทวย รีบเบาเสียงทันที จากนั้นก็จุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากของนาง[ได้ๆๆ ข้าจะเบาเสียง แม้แต่ลมหายใจก็จะกลั้นไว้ ส่งเสียงรบกวนนางไม่ได้][แต่ว่า… เหมือนนางยังไม่ได้กินมื้อเที่ยง?][จะนอนทั้งที่ท้องยังหิวไม่ได้ ความทรมานเช่นนี้ข้าเข้าใจดี]เขาลุกขึ้นเบาๆ หยิบเสื้อคลุมติดมือมาหนึ่งตัว จากนั้นก็เดินไปนอกประตูตำหนัก“หวังเต๋อกุ้ย”เสียงของเขาเบามาก จนแทบจะเหลือเพียงเสียงลมแล้

“ฮั่วหลินโบกมือ “เอาล่ะ เจ้าไปเตรียมการเรื่องย้ายตำหนัก ส่วนเรื่องการเลื่อนขั้น ข้าย่อมมีแผนการ”ครั้นได้ยินว่าเสียงของฮั่วหลินอ่อนลง หวังเต๋อกุ้ยราวกับรอดพ้นจากความตาย เขากุลีกุจอถอยออกไปทันทีด้วยกลัวว่าหากช้าไปแม้แต่ก้าวเดียว เทพเจ้าองค์นี้จะเปลี่ยนใจอีกในที่สุด บรรยากาศในตำหนักก็กลับสู่ความเงียบสงบ เหลือเพียงฮั่วหลินผู้เดียวเขากลับไปที่ห้องหนังสือ ทว่าอ่านฎีกาและตำราอย่างไรก็อ่านไม่เข้าสมองนึกแล้วนึกเล่า ก็รู้สึกว่าถึงเวลาต้องเปิดดูผังตระกูลของตระกูลเจียงเสียหน่อยแล้วชาติกำเนิด…เขาอยากรู้นัก ว่าชาติกำเนิดแบบใดกันแน่ ที่ทำให้หวังเต๋อกุ้ยฝ่ามือชุ่มเหงื่อ ฝ่าเท้าเย็นเยียบได้ขนาดนั้นในเวลาไม่นาน ขันทีน้อยที่ถูกสั่งงานกลับมาพร้อมกับม้วนตำราในมือยังไม่ทันได้อ่านเนื้อหาข้างใน คิ้วของฮั่วหลินก็ขมวดเข้าหากันแล้วตระกูลเจียงจากทางเจียงหนาน ผังตระกูลบางจนแทบจะมองทะลุได้แล้ว!บิดาเจียงเหวินหยวน เป็นอาจารย์อยู่ที่ฝ่ายพิธีกรรมและศาสนา เชี่ยวชาญการสั่นกระดิ่งเข้าจังหวะดนตรี?ไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะยืนอยู่หน้าพระราชสำนักเลยด้วยซ้ำ ทำได้เพียงเฝ้าอยู่หน้าประตูตำหนักอย่าว่าแต่เ