Todos os capítulos de อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Capítulo 351 - Capítulo 360

ฮั่วหลินขมวดคิ้ว จับนิ้วของนางไว้แล้วกล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ“เจ้าอย่ากลัวไปเลย ใครกล้ามีความเห็น ข้า...”“ก็จะจัดการคนผู้นั้นใช่หรือไม่เพคะ?” เจียงหวนชิงพูดแทรกขึ้นมาฮั่วหลินถึงกับพูดไม่ออก ในใจรู้สึกน้อยอกน้อยใจอย่างยิ่ง[เราก็แค่อยากจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้นางไม่ใช่หรือไร เหตุใดถึงยังถูกรังเกียจอีกเล่า?]เจียงหวนได้ยินเสียงในใจของเขา ก็แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่จนหลุดหัวเราะออกมานางรีบเม้มริมฝีปากแน่น พยายามทำหน้าขรึม เพื่อให้ตนเองดูจริงจังขึ้นอีกนิด“ฝ่าบาท ฟังหม่อมฉันนะเพคะ ตำแหน่งก็เป็นเพียงชื่อเสียงจอมปลอม ไม่จำเป็นต้องเลื่อนขั้นให้หม่อมฉันอีกแล้ว”“ลองคิดดูสิเพคะ พระองค์เป็นถึงประมุขของแผ่นดิน ในแต่ละวันต้องทรงกังวลเรื่องใหญ่โตมากมายเพียงใด? เสบียงอาหารของทหารที่ซีเป่ย สถานการณ์การทหารที่ด่านชายแดน... เรื่องใดบ้างที่ไม่สำคัญไปกว่าการเลื่อนตำแหน่ง?” เจียงหวนหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเขย่งปลายเท้าเข้าไปใกล้ข้างหูของเขา แล้วกระซิบด้วยเสียงที่แผ่วเบาอย่างยิ่ง“อีกอย่างนะเพคะ หากพระองค์ต้องมาเปิดศึกโต้เถียงกับเหล่าขุนนางเก่าแก่พวกนั้นเพราะเรื่องแค่นี้ จนคอแห้งผาก ตกกลางคืนก็

ราตรีลึกล้ำขึ้นทุกขณะ แต่ภายในห้องทรงพระอักษรยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟการสนทนาระหว่างฮั่วหลินและเสิ่นยี่ดำเนินมาตลอดทั้งวัน ตั้งแต่การกระจายกำลังองครักษ์ที่จวนแห่งใหม่ของหนานจวิ้นอ๋องฮั่วฉง ไปจนถึงการโยกย้ายคนสนิทใต้บังคับบัญชาของมู่จวินอ๋องฮั่วถิง และรายละเอียดการเตรียมงานเลี้ยงพระราชสมภพของไทเฮาทั้งสองคนก้มมองแผนที่และรายงานลับ ปรึกษาหารือกันด้วยเสียงเบา ๆ และวิเคราะห์ไตร่ตรองซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งจันทร์ลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้า เสิ่นยี่จึงบิดขี้เกียจ เสียงกระดูกดังกร๊อบแกร๊บ“โอ๊ย เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ที่นี่มีข้าวให้กินหรือไม่?”ไม่พูดถึงข้าวก็ยังดี พอพูดขึ้นมา ฮั่วหลินก็รู้สึกว่าในท้องว่างโหวงขึ้นมาทันทีเขานวดขมับที่ปวดตุบ ๆ เลื่อนกองฎีกาที่สูงเป็นภูเขาบนโต๊ะไปไว้ด้านข้าง แล้วโบกมือไล่“จวงเฟยจะดูแลเรื่องอาหารของข้า เจ้าก็ถือชามไปกินที่ห้องเครื่องเองเถอะ”พูดจาเช่นนี้ ราวกับว่ามีแค่เขาคนเดียวที่มีภรรยาอย่างนั้นแหละเสิ่นยี่ที่ในเรือนหลังไม่มีสตรีแม้แต่คนเดียวก็โอดครวญขึ้นมาทันที “น้ำใจพี่น้องอยู่ที่ใดกันเล่า เหตุใดมีแต่ร่วมทุกข์ แต่ไม่มีร่วมสุขเล่า!”ฮั่วหลินถลึงตาใส่เขา

ริมฝีปากบางของฮั่วหลินเม้มแน่น ปลายนิ้วลูบไล้ด้านในข้อมือของเจียงหวนเบา ๆ [ล็อกไว้เช่นนี้แหละ][เมื่อครู่นางพูดคุยกับเสิ่นยี่ตั้งมากมายขนาดนั้น ไม่ได้มองเราเลยสักนิด][เราก็อยากคุยเรื่องนิยายกับนางเหมือนกัน เราก็แนะนำหนังสือให้นางได้ หนังสือของเรามีเยอะกว่าเจ้าเด็กเสิ่นยี่นั่นตั้งเยอะ]เจียงหวนฟังความคิดเล็ก ๆ ในใจที่ทั้งหึงและแฝงไปด้วยความน้อยใจของเขา ก็รู้สึกทั้งจนใจทั้งขบขันนางจงใจขยับมือที่ถูกเขากุมไว้ “ฝ่าบาทเพคะ ของว่างจะเย็นหมดแล้ว”แต่ฮั่วหลินกลับลุกขึ้นยืนในทันที จูงมือนางเดินไปยังตำหนักรองของห้องทรงพระอักษร“ตามข้ามา”เจียงหวนถูกเขาลากไปอย่างงุนงง“ไปไหนเพคะ? ของว่างยังทานไม่หมดเลยนะ”ฮั่วหลินไม่หันกลับมาตอบ น้ำเสียงยังคงอู้อี้“ข้ามีของที่ดีกว่าให้เจ้าดู”ตำหนักรองเป็นสถานที่ที่ฮั่วหลินใช้พักผ่อนเป็นครั้งคราว การตกแต่งเรียบง่าย แต่ชิดผนังกลับมีชั้นหนังสือสูงใหญ่ตั้งเรียงรายอยู่แถวหนึ่ง บนนั้นเต็มไปด้วยหนังสือหลากหลายประเภท ฮั่วหลินถือเชิงเทียน เดินตรงไปยังชั้นหนังสือที่อยู่ด้านในสุดแสงเทียนริบหรี่สั่นไหว ส่องสะท้อนให้เห็นหนังสือบนชั้นซึ่งมีรูปเล่มแตกต่างกัน

วันเวลาผ่านไปอย่างเงียบสงบ เมื่อวันคล้ายวันประสูติของไทเฮาใกล้มาถึง ตำหนักในก็เริ่มยุ่งและคึกคักขึ้นมาเช้าวันนี้ ในตอนที่ฟ้าเพิ่งสาง ภายในตำหนักเว่ยยางเงียบสงัดเจียงหวนหมกร่างอยู่ผ้าห่มผืนนุ่ม แขนข้างหนึ่งวางอยู่บนเอวของฮั่วหลินอย่างไม่ใส่ใจ ลมหายใจของนางยาวสม่ำเสมอทันใดนั้น มือใหญ่ที่มีรอยด้านบางๆ ก็ลูบแก้มของนางเบาๆ“เจียงหวน” เสียงไพเราะที่ทุ้มต่ำดังขึ้นเหนือกระหม่อมของนางเจียงหวนย่นจมูกด้วยความไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะความฝันอันแสนหวาน ปากพึมพำบางสิ่งที่ฟังไม่รู้เรื่อง แล้วซุกหน้าลงในอ้อมกอดของฮั่วหลินลึกกว่าเดิม แขนที่วางอยู่บนเอวเขาก็รัดแน่นขึ้นเล็กน้อยด้วยลุกไม่ขึ้น ลุกไม่ขึ้น ปิดนาฬิกาปลุกตรงไหนนะ?คนตัวน้อยในใจของนางประท้วง ปรารถนาเพียงการดำดิ่งสู่ห้วงนิทราอันหอมหวานต่อไปแต่มือข้างนั้นไม่ยอมแพ้ กลับลูบไล้หน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน สัมผัสเย็นๆ จากปลายนิ้วไล้ไปตามโหนกคิ้วจนถึงพวงแก้ม ก่อนจะบีบติ่งหูของนางอย่างแผ่วเบา“ตื่นได้แล้ว” เสียงของฮั่วหลินดังใกล้ขึ้นอีก ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาไล้ผ่านเส้นผมของนางเจียงหวนถูกการรบกวนอย่างไม่ยอมถอยของเขาทำให้หงุดหงิดรำคาญ ในที่สุดก็

ฮั่วหลินประคองเจียงหวนไว้อย่างมั่นคง เมื่อเห็นนางสูดปากด้วยความเจ็บปวด คิ้วก็ขมวดแน่นเขาส่งเสียงออกไปด้านนอกอย่างเคร่งขรึม “หวังเต๋อกุ้ย!”หวังเต๋อกุ้ยรับคำ แล้วเดินเข้ามาน้อมกายรอรับคำสั่ง“ให้หลี่กูกูเข้ามารับใช้” ฮั่วหลินสั่ง แล้วกล่าวเสริมว่า “ให้นางไปร่วมการคัดลอกพระสูตรกับจวงเฟยด้วย ให้คอยดูแลให้ดี หากมีผู้ใดกล้าละเลย ให้รายงานเราทันที”เมื่อเจียงหวนได้ยิน ดวงตาก็สว่างไสวขึ้นมาสามส่วนนางจำหลี่กูกูคนนั้นได้เป็นอย่างดีเลยล่ะตอนที่ยังไม่ได้ย้ายมาตำหนักเว่ยยาง อวี๋ผินคิดฉวยโอกาสสร้างความลำบากให้นาง เป็นหลี่กูกูคนนี้แหละ ที่ตีหน้าเคร่ง ใช้กฎของวังมางัดจนอวี๋ผินพูดไม่ออก และช่วยคลี่คลายสถานการณ์ให้นางบรรยากาศรอบตัวนั่น ท่าทางเหมือนปกป้องลูกอ่อนนั่น เปรียบดั่งแสงสว่างในตอนนั้นของนางเลย“พ่ะย่ะค่ะ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้” หวังเต๋อกุ้ยรับบัญชาแล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็ว หลี่กูกูก็เดินเข้ามาสายตาของนางมุ่งตรงไม่ล่อกแล่ก คารวะฮั่วหลินและเจียงหวนอย่างถูกต้องตามขนบธรรมเนียม“บ่าวถวายพระพรฝ่าบาท ถวายพระพรพระสนมจวงเฟยเพคะ”“ไม่ต้องมากพิธี” ฮั่วหลินพยักหน้า “หวังเต๋อกุ้ยแจ้งทุกอย่างกับเ