Todos os capítulos de อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Capítulo 361 - Capítulo 370

เจียงหวนมองลี่เฟยอย่างไม่สะทกสะท้าน ไร้ซึ่งแววตื่นตระหนกถึงอย่างไรในห้องหนังสือของฝ่าบาทก็มีภาพอักษรมากมายขนาดนั้น หาภาพอักษรที่ลายมือหวัดๆ สักรูปมาหลอกนางก็ได้อย่างไรเสียอักษรแบบหวัด เมื่อเขียนแล้วก็ล้วนมีลายเส้นราวกับมังกรที่กำลังทะยานขึ้นฟ้า และหงส์ไฟที่กำลังร่ายรำหากนางกล้าสงสัย ก็เท่ากับยอมรับว่าตนเองไร้รสนิยมทุกคนมองหน้ากัน แววตาเต็มไปด้วยความสงสัยปรมาจารย์ด้านพู่กันในรัชสมัยก่อน? ดูเหมือนเรียบง่ายทว่ายอดเยี่ยม? พูดเล่นหรือเปล่า?อักษรของเหอหลิงเหมือนยันต์ไล่ผีไม่มีผิด ต่างจากคำว่าเรียบงายทว่ายอดเยี่ยมไกลโขทีเดียวทว่าเจียงหวนกลับพูดอย่างมั่นใจถึงเพียงนี้ ซ้ำยังนำฮ่องเต้องค์ก่อนมากล่าวอ้างอีก ใครจะกล้าคัดค้านว่าไม่มีอยู่จริงอีก?รอยยิ้มบนใบหน้าของลี่เฟยแข็งทื่อไปทันที นางเห็นท่าทีไม่ยี่หระของเจียงหวน รู้สึกราวกับไฟโทสะลุกไหม้ไปถึงหน้าผาก แต่กลับไม่อาจระบายออกมาได้นางแพศยาคารมคมหอก เรียบง่ายทว่ายอดเยี่ยมอันใดกัน? เห็นได้ชัดว่านางกำลังพูดจาเหลวไหล!น่าชังนัก กลับถูกนางตอกกลับจนพูดไม่ออกเสียได้ลี่เฟยกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น เล็บมือแทบจะจิกเข้าไปในฝ่ามือแล้วนางสูดหา

หลี่กูกู่ดุดันน่าเกรงขาม สีหน้าเคร่งเครียด กดดันจนนางสนมกลุ่มนั้นหน้าซีดเผือดนางตวัดสายตาดุจสายฟ้ามองไปยังเฉินกุ้ยเหริน รวมถึงสนมยศฉางไจ้ และตาอิ้งที่กล่าววาจาว่าร้ายเจียงหวนเมื่อครู่ทุกคนที่ถูกนางตวัดสายตามอง ล้วนหดคอและหลบเลี่ยงสายตาของนางโดยสัญชาตญาณหลี่กูกู่กลับไม่คิดจะปล่อยพวกนางไป นางก้าวเท้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จ้องมองไปที่เฉินกุ้ยเหริน“เฉินกุ้ยเหริน เมื่อครู่ท่านบอกว่ากวาดเรียบทั้งชายและหญิงใช่หรือไม่?”เฉินกุ้ยเหรินถูกขานชื่อ หน้าซีดเผือดเล็กน้อย นางกล่าวด้วยริมฝีปากที่สั่นเล็กน้อยว่า “ขะ… ข้าเพียง… ข้าเพียงแต่เลอะเลือนไปชั่วขณะ…”นางพูดผิดพูดถูก เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผากในพริบตา“ยังมีท่านอีก หลี่ฉางไจ้”หลี่กูกู่หันไปมองด้านข้าง “กลางวันแสกๆ จับเนื้อต้องตัวกัน ไร้มารยาท? วาจานี้ท่านเป็นคนกล่าวกระมัง?”หลี่ฉางไจ้ตกใจตัวสั่น ผ้าเช็ดหน้าในมือถึงกับหลุดร่วง นางรีบโบกมือปฏิเสธ“ปะ… เปล่า… กูกู่หูฝาดแล้ว…”“หูฝาดหรือ?” หลี่กูกู่ยิ้มเย็น ตวัดสายตามองไปที่เหล่านางสนมที่หัวเราะเยาะเจียงหวนเมื่อครู่“พวกท่านเล่า เมื่อครู่ปิดปากหัวเราะอันใดกัน? พูดออกมาให้บ่าวฟังหน่อยเถิด

รอยยิ้มบนใบหน้าของลี่เฟยแข็งทื่อไปทันที หน้าเปลี่ยนสีจากเขียวสลับเป็นขาว หน้าอกกระเพื่อมขึ้นกระเพื่อมลงอย่างรุนแรงกล้านำพระพุทธศาสนามาข่มนาง ซ้ำยังปรักปรำนางว่าไม่ขอพรอย่างจริงใจ?มีอย่างเสียที่ไหน!ลี่เฟยขบกรามด้วยความโกรธจนฟันแทบแหลกละเอียด ทว่ากลับโต้เถียงไม่ออกแม้แต่คำเดียววาจาประโยคนี้ของเจียงหวน ทุกคำล้วนมีเหตุผล อีกฝ่ายยกเรื่องการขอพรของไทเฮามาอ้าง หากนางยังบังคับให้เจียงหวนทำอาหารอีก มิเท่ากับยอมรับความผิดฐานตะกละตะกลามหรอกหรือ?“ดูน้องสาวจวงเฟยพูดเข้า ข้าเพียงแต่เห็นเหล่าพี่น้องเหน็ดเหนื่อยแล้วก็เท่านั้น เหตุใดจึงถูกน้องสาวกล่าวบิดเบือนจนกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?”นางพยายามกู้หน้ากลับมา ทว่าความโกรธเกรี้ยวในน้ำเสียงกลับมิอาจปิดบังไว้ได้ในเวลานี้เอง หลี่กูกู่ที่ยืนอยู่ด้านหลังเจียงหวนมาตลอดก้าวเท้าออกมาหนึ่งก้าว“บ่าวรับคำสั่งจากฝ่าบาทให้คอยจัดระเบียบกฎเกณฑ์ในวังหลัง จึงจำต้องตักเตือนพระสนม การคัดลอกพระคัมภีร์เพื่อขอพรนั้น ให้ความสำคัญเรื่องการถือศีลกินเจ ชำระจิตใจให้บริสุทธิ์ การพูดคุยเรื่องอาหารในเวลานี้ โดยเฉพาะการสั่งให้นางสนมเข้าครัวทำอาหาร เป็นเรื่องไม่เหมาะสมอย่างย

ฮั่วหลินขมวดคิ้ว มองดูล่ากู่สีดำทะมึนตัวนั้น หนังตากระตุกไม่หยุด[ไม่ได้เด็ดขาด ข้าไม่อยากเปลี่ยนจากคนรักกลายเป็นพี่น้องกับนาง][ช่างเถิดๆ ฝีมือของนางเคยทำให้ข้าผิดหวังเสียเมื่อใดกัน นางบอกว่ากินได้ก็ย่อมกินได้!]มนุษย์น้อยในใจฮั่วหลินต่อสู้กันอย่างดุเดือด เขามิอาจทำใจยอมรับแมลงนี้ได้ แต่เมื่อเห็นดวงตาที่เป็นประกายของเจียงหวน จึงทำใจปฏิเสธไม่ลง[ไม่ลังเลแล้ว อย่างมากข้าก็กินน้อยหน่อย]เขาสูดหายใจลึกๆ ราวกับตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว จากนั้นจึงหันไปโบกมือสั่งการขันทีผู้ดูแลที่ยังคงยืนอึ้งอยู่“ไม่ได้ยินที่พระสนมจวงเฟยพูดหรือ? ทำความสะอาดแมลงเหล่านี้ให้เรียบร้อย แล้วนำไปส่งที่ห้องครัวเล็กในตำหนักเว่ยยาง”ขันทีผู้ดูแลรีบรับคำ “บ่าวรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”ฮั่วหลินหันไปมองเจียงหวน น้ำเสียงแสดงออกถึงความห่วงใยระคนหน่ายใจ“เอาล่ะ วัตถุดิบก็เลือกเสร็จแล้ว ตามข้ากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิด ดูเจ้าสิเปียกไปทั้งตัวแล้ว ประเดี๋ยวเป็นหวัดขึ้นมาจะทำเช่นไร”เจียงหวนเห็นเขายอมรับปากแล้ว จึงยิ้มแย้มอย่างมีความสุขนางโยนล่ากู่ในมือตัวเองใส่ในน้ำในกะละมัง จากนั้นก็หันไปล้างมือข้างบ่อน้ำ แล้วจึงค่อยดึ

เจียงหวนประคองชามกระเบื้องใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยล่ากู่ และเดินไปหยุดยืนต่อหน้าพวกเขา“ลำบากพวกเจ้าแล้ว เมื่อครู่ช่วยข้าล้างทำความสะอาดล่ากู่พวกนี้ เหนื่อยไม่น้อยทีเดียว มา ลองชิมดู”ขันทีและนางกำนัลพวกนั้นจ้องมองล่ากู่ที่ยังมีไอร้อนลอยกรุ่นอยู่ด้านบน ต่างก็หน้าซีดทุกคนพวกเขามองหน้ากัน ไม่มีใครกล้าขยับมือก่อนเจียงหวนเห็นดังนั้นจึงชี้ไปที่ฮั่วหลิน“ไม่ต้องกลัว แม้แต่ฝ่าบาทก็เสวยแล้ว”พวกเขาได้ยินก็หันไปมองทางฮั่วหลินฮั่วหลินยุ่งอยู่กับการต่อกรกับล่ากู่ในมือ เขาเพียงเอ่ยด้วยเสียงเย็นๆ โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าว่า “มองข้าทำไมกัน พระสนมจวงเฟยตกรางวัลให้ ยังไม่รีบขอบคุณอีก?”ครั้นขันทีผู้ดูแลและนางกำนัลขันทีน้อยพวกนั้นได้ยินฮ่องเต้รับสั่ง ก็สะดุ้งตกใจ รีบคุกเข่าขอบคุณทันที“ขอบพระทัยฝ่าบาท! ขอบพระทัยพระสนมจวงเฟยที่ทรงตกรางวัลพ่ะย่ะค่ะ!”พวกเขาจ้องล่ากู่ ก่อนจะหลับตาและตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว แกะเปลือกล่ากู่เลียนแบบฮั่วหลินอย่างงุ่มง่าม จากนั้นก็ยัดเข้าปากของตนเองผ่านไปไม่นาน เสียงอุทานด้วยความตกใจก็ดังขึ้นในห้องระลอกแล้วระลอกเล่า“สวรรค์! จะอร่อยเกินไปแล้วกระมัง”“ทั้งชาทั้งเผ็ด หย