บทที่ 13

พอเอ่ยชื่อเยว่กูหยิ่งออกมา โม่ชางหลานก็พอจะเข้าใจที่มาที่ไปของเยว่เจี้ยนเวยได้บ้าง เขานั่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นิ้วมือลูบไล้เตาผิงทองแดงขนาดเล็กที่ส่งไอร้อนออกมา และกล่าวว่า “ถ้าพวกเจ้ามาหาบิดาของข้า เกรงว่าจะมาเสียเที่ยวแล้ว เพราะบิดาไม่ได้กลับมาที่ดินแดนหิมะขาวแห่งนี้มาหลายปีแล้ว”

เยว่สือตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ เขาคิดไว้แล้วว่าสภาพแวดล้อมที่นี่จะเลวร้ายถึงที่สุด แต่ไม่คิดเลยว่า เยว่ชิงหงซึ่งเป็นคนเดียวที่เขากับเยว่เจี้ยนเวยจะพึ่งพาได้ กลับไม่อยู่ในดินแดนหิมะขาวแห่งนี้เสียแล้ว

คราวนี้ซวยแน่แล้ว เยว่สือเริ่มคิดที่จะพาเยว่เจี้ยนเวยหนีไปพึ่งตระกูลเยว่โดยตรง ก่อนที่โม่ยี่หานจะกลับมา

เยว่เจี้ยนเวยเม้มปาก ใบหน้าแสดงความตื่นตระหนกเล็กน้อย เมื่อรวมกับใบหน้าเล็ก ๆ ที่เลอะฝุ่นแล้ว ก็ยิ่งดูน่าสงสาร น่าเอ็นดู จนคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร

ทว่าในใจเขากลับคิดว่า เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ เยว่ชิงหงไม่ได้กลับมาที่ตระกูลโม่แห่งดินแดนหิมะขาวมานานหลายปีแล้ว ด้วยเหตุผลบางอย่าง และตอนนี้ก็อยู่ในช่วงเวลานั้นพอดี

โชคดีที่เขาได้เตรียมการไว้แล้ว เยว่เจี้ยนเวยมองไปที่โม่ชางหลาน พร้อมเดินไปข้างหน้าสองก้าว มือซ้ายจับมือขวา ก่อนจะกล่าวอย่างประหม่าและไม่สบายใจเล็กน้อยว่า “งั้น งั้นข้าขอพบท่านเจ้าเมืองโม่ได้หรือไม่? บิดาข้าบอกว่า หากได้พบท่านเจ้าเมืองโม่ก็เหมือนกับได้พบกับท่านอาของข้า เพราะพวกเขาทั้งสองเป็นคู่รักที่ฝึกตนที่แต่งงานกัน และเป็นบิดาบุญธรรมของข้า”

ผีเสื้อสีนิลบนมือของโม่ชางหลานเริ่มไม่สงบอีกครั้ง ผีเสื้อหลายตัวบินอยู่รอบ ๆ ตัวเยว่เจี้ยนเวย บินขึ้นลงไม่หยุด

โม่ชางหลานกล่าวว่า “สภาพของดินแดนหิมะขาวพวกเจ้าก็เห็นแล้ว บิดาข้าก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ หากเจ้ามีเรื่องสำคัญ บอกข้าก็เหมือนกัน”

เยว่สือเห็นสายตาของเยว่เจี้ยนเวยแทบจะติดอยู่กับใบหน้าของโม่ชางหลาน ก็ได้แต่ถอนหายใจในใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาประสานมือคำนับอย่างนอบน้อม และกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ท่านเจ้าเมืองน้อย พวกเรามีเรื่องจะขอความช่วยเหลือจริง ๆ การมาครั้งนี้ ข้าและคุณชายมาเพื่อพึ่งพาท่านเจ้าเมืองโม่”

ทันทีที่พูดคำนี้ออกมา ทุกคนในห้องก็แสดงสีหน้าแตกต่างกันไป

ผู้อาวุโสจื่อชวนเป็นคนตรงไปตรงมา กล่าวว่า “ได้ยินมาว่าอดีตซื่อจื่อแห่งตระกูลเยว่ได้เข้าสู่ทวีปเซียนจื่อเจ๋อเมื่อหลายร้อยปีก่อน มีตบะสูงส่งและมีเบื้องหลังที่ลึกซึ้ง หากคุณชายของเจ้าเป็นบุตรของเยว่กูหยิ่ง เหตุใดถึงมาพึ่งพาดินแดนหิมะขาวของเรา?”

เยว่เจี้ยนเวยเบะปาก จับมือเยว่สือพลางส่ายหน้าและพูดว่า “บิดาข้าบอกว่าเรื่องนี้บอกได้แค่ท่านพ่อยี่หานกับบิดาบุญธรรมเท่านั้น”

“ท่านพ่อยี่หาน? ข้าจำไม่ได้ว่าเคยมีลูกอย่างเจ้า” เสียงเย็นเยียบที่มีกลิ่นอายของหิมะดังมาจากหน้าประตู เมื่อเยว่เจี้ยนเวยหันไปมองก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาและมีสีหน้าเย็นชาในชุดเครื่องแบบทหารเรียบ ๆ ถือหอกปลายพู่สีแดงก้าวเท้าเดินเข้ามา พร้อมกับมีเกล็ดหิมะบางส่วนพัดเข้ามากับตัวเขา

และข้างกายเขามีเด็กหนุ่มที่ดูองอาจผมยาวมัดรวบไว้สูง ใบหน้ายังคงมีเค้าความอ่อนเยาว์อยู่เล็กน้อย สูงกว่าเยว่เจี้ยนเวยหนึ่งช่วงศีรษะ และรูปร่างก็ดูกำยำกว่าพอสมควร

เด็กหนุ่มคนนี้มีใบหน้าคล้ายกับโม่ชางหลานอยู่บ้าง แต่ดวงตากลมกว่า จมูกเล็ก ๆ ดูน่ารักและฉลาดหลักแหลม

“พวกเจ้าเป็นใคร?” โม่อวิ๋นเจ๋อ คุณชายรองแห่งจวนเจ้าเมืองจ้องมองไปที่เยว่เจี้ยนเวย เห็นได้ชัดว่าเขาได้ยินคำพูดเมื่อครู่ด้วย เขายักคิ้วขึ้นและพูดว่า “เหตุใดเจ้าถึงเรียกบิดาข้าว่าท่านพ่อ? ข้าไม่รู้จักเจ้า”