บทที่ 11

เยว่สือยืนหยัดไม่เป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน ราวกับว่าหากใครเริ่มพูดก่อนคนนั้นแพ้อย่างไงอย่างงั้น

เมื่อได้ยินคำถามของผู้อาวุโสท่านนี้ ในที่สุดเยว่สือก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งออก โชคดีที่เขายืนหยัดไว้ได้

เยว่สือประสานมือพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่าว่า “ข้าชื่อเยว่สือ ท่านผู้นี้คือคุณชายของข้า เรามาตามหาเจ้าเมืองโม่และภรรยาเจ้าเมือง”

ผู้อาวุโสจื่อชวนกล่าวในใจว่า โอ้ ที่แท้ก็เป็นคุณชายน้อย ไม่ใช่คุณหนูน้อย

แต่เดี๋ยวก่อน...

ผู้อาวุโสจื่อชวนเบิกตากว้างในทันที จ้องเยว่สือพลางกล่าวว่า “พวกเจ้าเป็นเพื่อนของเจ้าเมืองหรือว่าเพื่อนของภรรยาเจ้าเมือง?”

ในขณะที่เยว่สือกำลังจะเอ่ยชื่อเยว่ชิงหง ก็เห็นเยว่เจี้ยนเวยแอบสะกิดเอวเขาจากด้านหลัง

“ข้ามาตามหาบิดาบุญธรรม” เยว่เจี้ยนเวยกัดริมฝีปากเบา ๆ พลางกล่าวเบาและอ่อนแรงว่า “บิดาบุญธรรมของข้าคือโม่ยี่หาน”

ผู้อาวุโสจื่อชวนถึงกับตะลึงงัน เขาเองก็ถือว่าเป็นคนเก่าคนแก่ของตระกูลโม่ และเขาก็เห็นโม่ยี่หานมาตั้งแต่เล็กจนโต ผ่านมาตั้งหลายปี แต่เหตุไฉนเขาจึงไม่เคยได้ยินว่าโม่ยี่หานมีบุตรบุญธรรม?

ถึงแม้ทั้งสองคนจะดูมอมแมมจากการเดินทาง แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่กลับประณีตมาก โดยเฉพาะเด็กหนุ่มคนนั้น แม้ใบหน้าเล็ก ๆ จะเปื้อนฝุ่นจากการเดินทาง แม้แต่มงกุฎปักผมก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนตอนที่ต่อสู้กับหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งเมื่อครู่ ซึ่งทำให้ผมสีดำพาดคลุมไปทั่วร่างกายอย่างยุ่งเหยิง ดูแล้วน่าสมเพช แต่พอเห็นกำไลสรรพภพอันล้ำค่าหายากที่ข้อมือนั้น รวมถึงถุงหอมและเครื่องประดับที่เอว ก็รู้ได้ทันทีว่าคนผู้นี้ต้องเป็นคุณชายจากตระกูลสูงศักดิ์ที่มีความพิถีพิถันอย่างแน่นอน

เมื่อตอนโม่ยี่หานยังเป็นหนุ่ม เขาก็เคยออกเดินทางท่องยุทธภพ และอาจจะรับเด็กคนนี้เป็นบุตรบุญธรรมในช่วงเวลานั้นก็เป็นได้

ผู้อาวุโสจื่อชวนลูบคางที่ไม่มีเคราแล้วกล่าวว่า “เจ้าเมืองยังไม่กลับมา ข้างนอกลมแรงและหิมะตกหนัก พวกเจ้าทั้งสองคนตามข้าไปพบนายน้อยก่อนดีกว่า”

นายน้อยก็คือโม่ชางหลานมิใช่รึ หัวใจของเยว่เจี้ยนเวยพลันเต้นแรงขึ้นมาทันที ราวกับมีนกกระจอกน้อยแสนสุขกำลังเต้นรำอยู่ข้างใน ดวงตาสีแก้วก็เปล่งประกาย ราวกับมีแสงดาวไหลเข้าไปในนั้น

เยว่สือดึงเยว่เจี้ยนเวยออกมาจากด้านหลัง ผู้เฒ่าจื่อชวนที่เดิมทีอยากจะเห็นใบหน้าเต็ม ๆ ก็ต้องประหลาดใจเล็กน้อย—เพราะใบหน้าอีกครึ่งซีกกลับถูกปกคลุมด้วยหน้ากากสีเงินที่เปล่งประกายอย่างเย็นเยียบ และไม่รู้ว่ามีไว้เพราะเหตุผลใด

อย่างไรก็ตาม ผู้เฒ่าจื่อชวนก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เพียงเชิญพวกเขาลงไปข้างล่างด้วยกัน

ขณะที่เดินลงจากกำแพงเมืองไปตามบันไดที่สูงชัน ผู้เฒ่าจื่อชวนก็ถามว่า “คุณชายน้อยมีนามว่ากระไร?”

แต่เยว่เจี้ยนเวยกลับมัวแต่คิดว่าจะทำตัวอย่างไรเมื่อเจอโม่ชางหลาน จึงเหม่อลอยจนไม่ได้ยิน

เมื่อเห็นเยว่เจี้ยนเวยจมอยู่ในโลกของตัวเอง เยว่สือจึงกระตุกมุมปากเล็กน้อยอย่างไม่อาจสังเกตได้ พลางลูบศีรษะของเยว่เจี้ยนเวยเบา ๆ เพื่อดึงสติเขากลับมา แล้วกล่าวว่า “ขออภัยท่านผู้เฒ่า คุณชายของข้าค่อนข้างขี้อาย ไม่ค่อยพูดจา เขาชื่อเยว่เจี้ยนเวย ซึ่งหมายความว่าเห็นเพียงเล็กน้อยก็รู้ถึงสิ่งที่ใหญ่กว่า”

เมื่อผู้เฒ่าจื่อชวนได้ยินนามสกุลนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีพร้อมกับถามว่า “เยว่ไหน?”

เยว่เจี้ยนเวยตอบว่า “เยว่ ที่แปลว่าแสงจันทร์”

ผู้เฒ่าจื่อชวนถึงกับหยุดชะงักไปในทันที เพราะสกุลเยว่นั้นหาได้ยากยิ่ง เมื่อพูดถึงนามสกุลนี้ ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนในอาณาจักรเฉียนหยวนหรืออาณาจักรคุนเจ๋อ สิ่งแรกที่พวกเขานึกถึงก็ต้องเป็นตระกูลเยว่แห่งจักรวรรดิประจิมอย่างแน่นอน

ผู้เฒ่าจื่อชวนอดไม่ได้ที่จะจ้องมองใบหน้าอีกครึ่งซีกที่แยกเพศไม่ออกของเยว่เจี้ยนเวย ก่อนจะถามอย่างลังเลว่า “ขอบังอาจถามว่า คุณชายน้อยเป็นอะไรกับเยว่ชิงหงหรือ?”

เยว่ชิงหงก็คือชื่อของภรรยาเจ้าเมือง

เยว่เจี้ยนเวยมองตาผู้อาวุโสจื่อชวนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาพลางตอบว่า “บิดาของข้าชื่อเยว่กูหยิ่ง ส่วนเยว่ชิงหงเป็นอาของข้า และเป็นบิดาบุญธรรมของข้าด้วย”