บททั้งหมดของ มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ: บทที่ 21 - บทที่ 30

 มู่เหรินมองคนตรงหน้าที่มีสีหน้าห่วงใยและยื่นจอกน้ำชามาให้ เขารู้สึกลำบากใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมดื่มน้ำชาที่อีกฝ่ายป้อนให้จนหมด หมิงตงฟางยกยิ้มพอใจก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมโดยไม่ช้าไม่เร็วนัก            “ตงฟางเจ้าต้องเข้าณาฌเก็บตัวหนึ่งเดือนนับแต่นี้ไป”            น้ำเสียงอ่อนโยนเมตตาดังมาจากในบ้าน แต่ก็ทำให้ร่างสูงที่เดินกลับไปหยุดเท้าลง หมิงตงฟางนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะมองที่มาของเสียงแล้วทอดถอนใจยาว เขาหันกลับไปมองศิษย์น้องและส่งยิ้มให้อ่อนโยนก่อนจะเอ่ยบอกสองประโยคและจากไปอย่างเงียบๆ            “เห็นทีข้าคงไม่ได้พบศิษย์น้องมู่อีกหนึ่งเดือนนับจากนี้แล้ว หมั่นฝึกฝนให้ดี”             มู่เหรินมองตามร่างสูงที่จากไปอย่างเงียบๆ ทว่าในใจกลับครุ่นคิดว่า ศิษย์พี่หมิงตงฟางต้องแลกเปลี่ยนกับสิ่งใดถึงจะสามารถสืบทอดเทพแห

คำถามของศิษย์พี่หมิงตงฟางทำให้มู่เหรินนิ่วหน้าน้อยๆ เหลือบตาไปมองหลิงหวางที่จ้องมองศิษย์พี่ใหญ่เขม็ง ดวงตาคมกริบดูมืดครึ้มยิ่งกว่าปกติกลิ่นอายสั่นไหวไปมา ใบหน้างดงามกลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง เขาที่ผ่านพ้นความสุข ความเศร้าเสียใจและการจากลามาแล้ว เขาเชื่อว่าไม่ว่าอะไรก็คงไม่สามารถมาสั่นคลอนหัวใจเขาได้ จึงได้รั้งสายตากลับมามองศิษย์พี่พร้อมตอบกลับเสียงเรียบ “หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล แค่ไม่ทรยศต่อความรู้สึกตนเองก็ดีแล้ว” “ศิษย์น้องมู่ช่างลึกซึ้งยิ่งนัก” หมิงตงฟางกล่าวขึ้นด้วยความนับถือจากใจ คนตรงหน้าเขายังอ่อนเยาว์แต่สติปัญญาและความคิดกลับเหนือกว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกัน “ศิษย์พี่ชมเกินไปแล้ว” มู่เหรินตอบกลับด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “เสี่ยวมู่...” หลิงหวางเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว สองปีมานี้ความทรงจำเมื่อครั้งเยาว์วัยเขาได้กลับมา จากการรักษาของอาจารย์ จึงทำให้เวลานี้เขารู้สึกสับสนกับจิตใจตนเอง ความหนักแน่นจริงจังที่ผ่านมาคือเขาไม่มีทางทรยศและหันคมดาบใส่มู่เหรินอย่างแน่นอน ต่อให้ตนเองต้องตายก็ตาม ทว่าในอนาคตข

“ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า” เสี้ยวเหวินหวางยกยิ้มยินดี ดวงตาคมทอประกายเล็กน้อยก่อนจะเลือนหายไป เขากลืนเม็ดยาเข้าไปและเริ่มหลับตาเดินลมปราณขับพิษทันที มู่เหรินมองเสี้ยวเหวินหวางหลับตาเดินลมปราณแล้วทอดถอนใจ ปกติเขาก็ไม่ได้ใจอ่อนอะไรมากมาย ทว่าสำหรับเด็กน้อยตรงหน้าทำให้จิตใจเขาอ่อนลงอย่างผิดปกติ คำว่าโชตะค่อนเริ่มผุดขึ้นในใจ แต่จะว่าไปตอนเขาเป็นศาสตราจารย์ก็ไม่ได้รู้สึกเช่นนี้มาก่อน เขานั่งมองเด็กน้อยที่หลับตาเดินลมปราณอย่างกังวลเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาคิ้วคมเฉียงรับกับใบหน้าขมวดมุ่นเหมือนข่มความเจ็บปวด ผิวขาวซีดเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ และมีไอน้ำออกมาจากร่างยิ่งทำให้รู้สึกหวาดหวั่น เกิดอะไรขึ้น? หรือว่ายาหมดอายุ! มู่เหรินนิ่วหน้ามองการขับพิษร้อนอย่างกระวนกระวาย นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขารู้สึกวุ่นวายใจมากขนาดนี้ ยิ่งเห็นเด็กน้อยตรงหน้าดูทรมานยิ่งทำให้ร้อนใจ เขาพลิกกายไปนั่งอยู่เบื้องหลังของเสี้ยวเหวินหวางก่อนจะประทับฝ่ามือลงแผ่นหลังและส่งไอเย็นเข้าไปช่วยให้ร่างกายของอีกฝ่ายหายจากการทรมาน เวลาผ่านไปส

“ท่านย่อมรู้คำตอบ” หลิงหวางวางจอกชาไว้ที่เดิมพร้อมกล่าวออกมาเสียงเรียบ ทว่าภายในใจยังรู้สึกกังวลดวงตาคมกริบมองนายน้อยอย่างห่วงใย ไม่ว่านายน้อยจะเลือกช่วยแคว้นใดเขาที่เป็นผู้ติดตามอารักษ์ขาย่อมไม่มีข้อกังขา ทว่าหากนับในฐานะหนึ่งเขาย่อมอยากให้โชคชะตาเข้าข้างตัวเอง “เฮ่อ ข้าก็ไม่อยากจะคิดให้ตัวเองวุ่นวายใจ หากเลือกได้ข้าอยากย้อนเวลาให้ตนเองแสร้งเป็นคนโง่งมเสียดีกว่า” มู่เหรินทอดถอนใจอย่างเบื่อหน่าย หากเขาไม่มีความทรงจำจากชาติที่แล้วติดมาด้วย อย่างไรก็คงหนีไม่พ้นเพราะเขาความสามารถจดจำได้เพียงแค่เห็นผ่านตาย่อมได้เปรียบกว่าผู้อื่น ความสามารถนี้เขาเองก็เพิ่งจะมีเพราะชาติที่แล้วเขาต้องศึกษาและเรียนรู้อย่างหนักถึงจะทำได้ดี “สงครามย่อมมีอยู่แล้วเพียงแค่ท่านเป็นตัวแปรของพวกเขาเท่านั้น” มู่เหรินมองคนพูดเงียบๆ ใบหน้าที่แสนธรรมดาแต่แววตานั้นยังคงจริงใจและสัตย์ซื่อ “หากเป็นเจ้าจะเลือกหนทางใด” หลิงหวางมองใบหน้างดงามในอาภรณ์สีขาวที่หลุดลุ่ยลงจากบ่ากว้างชวนให้ดูวาบหวิวแล้วถอนหายใจเงียบๆ คนผู้นี้ไม่ว่าทำอะไรก็ดูงดงาม

เหวินหวางมองตามด้วยเงาร่างของทั้งคู่อย่างเงียบๆ “หลิงหวาง” คงเป็นท่านใช่หรือไม่ เขารู้สึกอยากหัวเราะออกมาคนที่ทั่วแคว้นตามหากลับอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ แล้วเขาละจะเลือกทางใด แบกรับหน้าที่ที่ไม่อยากเป็นเพื่อปกป้องคนที่รัก หรือละทิ้งเดินเส้นทางที่ฝันเพื่อตนเองดี... “ฝ่าบาท” หยุนซีเอ่ยเรียกอย่างกังวล ร่างกายองค์ชายนั้นไม่ดีนักแต่ก็ยังมาอยู่ที่เมืองซานตงเพื่อรอพบมู่เหรินตามข่าวลับที่หามาได้ แต่เขาเองก็ไม่คิดจริงๆ ว่าองค์ชายจะได้พบกับมู่เหรินผู้นั้นจริงๆ นี่นับว่าเป็นวาสนาหรือไม่ แต่เหตุใดองค์ชายไม่รั้งตัวไว้ข้างกายทั้งๆ ที่รู้ว่าสงครามภายในกำลังเดือดพล่าน นี่ยังไม่นับสงครามระหว่างแคว้นที่หาหนทางกินดินแดนของแคว้นฉิน “ไม่ต้องกังวลหรอก มู่เหรินมีคนผู้นั้นอยู่อย่างน้อยแคว้นฉินก็ไม่เป็นอันตราย” เหวินหวางบอกด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แม้เขาอายุยังน้อยแต่ก็มิได้โง่เขลา เรื่องมู่เหรินตอนนี้เขาไม่ได้ต้องกังวลเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แต่เวลานี้เขาควรกลับไปเปิดสงครามเต็มรูปแบบกับพี่น้องภายในวังหลวง ตำแหน่งฮ่องเต้แม้ไม่อยากได้ แต่ว่าเขาจะไม่มอบให้คนที่ละโมบโลภมากโ