Semua Bab มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ: Bab 31 - Bab 40

“คุณชายท่านนี้ นายท่านของข้าต้องการจะพบท่าน” มู่เหรินเหลือบมองคนที่มาเชื้อเชิญเขาไปพบอย่างเย็นชา คิดว่าตนเองเป็นใครถึงกล้าเรียกเขาไปพบได้ง่ายๆ ถึงเพียงนั้น เขามองสบตากับหลิงหวาง อีกฝ่ายมือยังคลึงจอกสุราตนเองเล่นอย่างเงียบๆ แต่กลับพร้อมจะลงไม้ลงมือทุกเมื่อ “ไปบอกนายเจ้าอยากพบข้าต้องมาด้วยตนเอง” มู่เหรินมองแขกที่ต้องการพบเขาด้วยความประหลาดใจ ร่างโปร่งในอาภรณ์สีเหลืองอ่อนเดินเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มหวานละมุน ดวงตาที่หวานล้ำไม่เหมาะกับบุรุษทำให้เขารู้สึกหวาดระแวง ใบหน้างดงามแม้ไม่ได้ล่มเมืองเหมือนอย่างตนแต่ก็งดงามราวกับบุรุษเจ้าสำราญ ในมือถือพัดขนนกสีขาวชวนให้ผู้คนต้องหันมามองอย่างน้อยก็หนึ่งครั้ง ผิวขาวเนียนของคนตรงหน้าแทบจะสว่างราวกับส่องแสงได้ ดูภายนอกคงคิดว่าคนตรงหน้าไม่เคยได้ลิ้มรสความยากลำบากมาก่อน หากไม่นับที่ปลายนิ้วมีรอยด้านแม้เพียงเล็กน้อยก็บ่งบอกได้ว่าแขกที่ไม่อยากรับเชิญผู้นี้ถนัดด้านการใช้เข็มพิษเป็นอาวุธลับ “เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณชายมู่ให้ห่านลู่ผู้นี้ออกมาหาด้วยตนเอง” น้ำเสียงนุ่มทุ้มแสดงความโอหังออกมาอย่างพอ

คำพูดของศิษย์พี่หมิงตงฟางทำให้เขาหันไปมองอาจารย์อย่างตกใจ จะไปไหน? เหตุใดถึงต้องไป ไปแล้วจะกลับมาหรือไม่            “ตงฟางข้าอยู่มานานกว่าที่เจ้าคิด และหมดหน้าที่ของข้าแล้วอีกอย่างข้าเคยบอกแก่เจ้าแล้วว่าห้ามมีความรักและความผูกพันกับผู้ใดแม้แต่ตัวข้าเอง ทุกอย่างที่ข้ารู้ได้สอนเจ้าหมดแล้วหรือว่าเจ้าลืมไปแล้ว”            “ศิษย์ไม่ได้ลืมขอรับ”            หมิงตงฟางสะกดกลั้นอารมณ์อ่อนไหวของตัวเองกลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง ดวงตาแม้จะยังแดงก่ำทว่ามันกลับดูว่างเปล่ารอยยิ้มที่มู่เหรินมองว่าอ่อนโยนเสมอมานั้นบัดนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว            มู่เหรินมองศิษย์พี่ใหญ่กับอาจารย์ด้วยความรู้สึกใจหาย รอยยิ้มบนใบหน้านั้นดูว่างเปล่าอย่างที่หลิงหวางเคยได้พูดไว้ เขามองไปยังหลิงหวางที่ไม่มีสีหน้าใดๆ บนใบหน้าแล้วอยากรู้สึกหัวเราะออกมา พวกเขาไม่มีคว

 มู่เหรินยืนนิ่งๆ อยู่บนกระบี่บินเล่มใหญ่ของหลิงหวางซึ่งก็เป็นกระบี่ที่สร้างจากลมปราณของอีกฝ่ายนั่นแหละ เขามองใบหน้าที่แสนธรรมดาที่ไม่มีเหงื่อออกมาสักหยดอย่างอิจฉา แม้จะมีวรยุทธเหมือนกันแต่ก็ไม่อาจตามความล้ำลึกของหลิงหวางได้อาจเพราะอีกฝ่ายฝึกแบบนักฆ่า จิตสังหารก็ยังรุนแรงกว่าเขาอย่างเทียบไม่ติด            ผ่านไปครึ่งชั่วยามพวกเขาก็มาถึงเกาะแห่งหนึ่งที่ปกคลุมด้วยม่านหมอก จนมองภายในแทบไม่เห็นแค่เห็นก็รู้แล้วว่าที่นี่ไม่ธรรมดา สำนักอารามเมฆขาวอยู่ระหว่างแคว้นฉินและแคว้นฉู่ แยกตัวเป็นหมู่เกาะที่ปกคลุมด้วยม่านหมอกหนาตา หลิงหวางควบกระบี่บินไปทิศทางเดียวกับศิษย์พี่หมิงเพียงไม่นานก็เข้ามาภายใน เขามองภาพเบื้องหน้าอย่างตื่นตะลึงค่ายกลขนาดใหญ่ล้อมรอบสำนักเอาไว้ ศิษย์พี่ใหญ่สมกับเป็นศิษย์เอกของอาจารย์จริงๆ             มู่เหรินหรี่ตามองมือหนาที่ลงมายังพื้นดินแล้วแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวของเขา เมื่อเงยหน้ามองเจ้าของได้แต่อึ้งๆ เขาขยับตัวออกห่างจากดวงตาคู่คมที่มอ

 และการเปิดตัวของมู่เหรินในครั้งนี้ทำให้ผู้คนภายในเมืองซานตงต่างตื่นตระหนก เพราะคนในพรรคดาวตะวันตกได้มาปิดล้อมในเมืองอย่างอุกอาจ ทว่ากลับไร้วี่แววคนที่ลงมือกระทำ!             จากสองปีครึ่งที่ผ่านมู่เหรินไปมาอย่างไร้ร่องรอยทว่าตอนนี้กลับไม่เห็นแม้แต่เงา นี่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายวรยุทธลึกล้ำมากแค่ไหน ด้วยความเกรี้ยวโกรธของประมุขพรรคดาวตะวันจึงได้กระทำการชั่วช้าสังหารชาวบ้านไม่รู้อีโหน่อีแหน่เพื่อเรียกให้มู่เหรินปรากฏตัว!           ทหารภายในเมืองต่างตายตกเพราะพรรคไร้คุณธรรม แม้แต่เจ้าเมืองยังโดนจับตัวเป็นประกัน ภายในเมืองซานตงที่เคยครึกครื้นไปด้วยผู้คนบัดนี้กลับเงียบวังเวงลงในพริบตา             ส่วนพรรคอื่นๆ ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องก็ได้แต่จับจ้องมองอย่างเงียบๆ ไม่คิดลงมือช่วยเหลือ ขึ้นชื่อว่ามีคุณธรรมแต่กลับเป็นเพียงแค่ลมปากเท่านั้น พวกมันล้วนฉวยโอกาสที่พรรคดาวตะวันตกก่อเรื่องอุกอาจเพื่อรอคอยยลโฉมมู่เหริน

 เคร้ง เคร้ง คร้ง            กระบี่สองเล่มฟาดฟันกันอย่างรุนแรงจนเกิดประกายไฟออกมาอย่างน่าหวาดหวั่น สองร่างที่พุ่งเข้าหากันด้วยความเร็วและโหมรันกันมามากกว่าหนึ่งร้อยกระบวนท่ายังไม่มีผู้ใดจะยอมพ่ายแพ้             วรยุทธของคนทั้งคู่ต่างมิได้อ่อนด้อย เพียงแต่ประมุขดาวตะวันตกความเร็วนั้นยังนับว่าเป็นรองหลิงหวางอยู่หนึ่งขั้น ทว่าฝีมือและประสบการณ์ของมันมีมากกว่าหลิงหวางอย่างมีอาจเทียมเท่า แต่ก็ไม่อาจทำให้หลิงหวางหลุดจากความเยือกเย็นไปได้            “เจ้าหนู มอบชีวิตของเจ้ามาซะ!”             ประมุขพรรคดาวตะวันตกตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด พลังลมปราณที่แผ่ออกมานั้นรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม หลิงหวางหรี่ตามองและเหยียดยิ้มมุมปากก่อนจะบอกเสียงเรียบ