ตอนที่ 4  คลิปฉาว

ตอนที่ 4  คลิปฉาว

“ฉันนึกว่าแกจะละอายใจ จนไม่กล้ากลับบ้านมาเจอพี่แล้วซะอีกดารินทร์”

ทันทีเมื่อผมก้าวเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ คำทักทายของพี่สาวและแววตาห่างเหินต้อนรับน้องชายอย่างผมได้เจ็บปวดเหลือเกิน พี่รัณยังคงสวยสง่าสมกับเป็นนางเอกแถวหน้าแห่งวงการ แม้ร่องรอยแห่งความเศร้าโศกเสียใจจะถูกทิ้งไว้เป็นความบวมช้ำของเปลือกตาสีชมพูเข้มก็ตามที แต่มันไม่อาจลดทอนความสวยสง่าดุจนางพญาของผู้หญิงคนนี้ให้หม่นหมองลงไปได้แม้แต่ปลายเล็บ

“ผมกลับมาเพื่อต้องการยืนยันความบริสุทธิ์ของผม พี่รัณครับระหว่างผมกับคุณครามเราไม่มีอะไรกันจริงๆ นะ” ผมยืนยันหนักแน่นพร้อมทั้งหันไปหาแม่ซึ่งนั่งคอแข็งเขม็งตามองผมด้วยความผิดหวังและเกรี้ยวกราด

“แกนะแกดารินทร์...แม่ไม่คิดจริงๆ ว่าแกจะเลวขนาดนี้”

“แม่ครับ แม่ฟังรินทร์บ้างสิ...เชื่อรินทร์บ้าง ไว้ใจรินทร์สักครั้ง”

แต่ไหนแต่ไรมาผมไม่ใช่ลูกคนโปรดของแม่ อาจเพราะผมเป็นลูกชาย...หรือเป็นเพราะผมเกิดมาในวันที่พ่อเก็บกระเป๋าเดินออกจากบ้านไปอยู่กับครอบครัวใหม่ โดยทิ้งเราสามคนเอาไว้ให้ต่อสู้กับชะตาชีวิตเพียงลำพัง

“ฉันจะไว้ใจอะไรแกได้อีกรินทร์ แกรู้มั้ยว่าแกทำให้ครอบครัวเราอับอายแค่ไหน ตอนแรกแกก็ดื้อรั้นอยากไปเป็นดาราอย่างยัยรัณ อยากเด่นอยากดังเหมือนพี่เขา ถึงขนาดยอมไปเล่นไอ้ซีรีส์วายบ้าบอกอดจูบกับผู้ชายด้วยกันเอง แค่นี้ฉันก็อายคนจนแทบไม่กล้ามองหน้าใครแล้ว แล้วนี่อะไร...ลูกชายฉันแย่งผัวพี่น้องกันเอง แถมยังมีคลิปโป๊หลุดว่อนไปทั่วบ้านทั่วเมือง แกจะให้ฉันเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แกจะฆ่าแม่ให้ตายจริงๆ ให้ได้ใช่มั้ยรินทร์...แกมันไม่น่าเกิดมาเป็นลูกฉันเลยจริงๆ”

ผู้หญิงที่ผมเรียกว่าแม่ลุกขึ้นมาตบฝ่ามือลงบนแก้มซึ่งยังช้ำไม่หาย ก่อนจะทำร้ายทั้งร่างกายและหัวใจของผมให้ย่อยยับด้วยคำพูด กรีดแทงบดสับความรู้สึกของผมให้ย่อยยับจนมันแทบไม่เหลือชิ้นดี

“แกมันไอ้พวกโรคจิตผิดเพศ ทำไมถึงได้ทำแต่เรื่องน่าอายอย่างนี้นะดารินทร์ ฉันอายคนแกได้ยินมั้ยว่าฉันอาย...”

“ทำไมไม่มีคนเชื่อผมบ้าง...”

ผมนั่งจมอยู่บนพื้นบ้านท่ามกลางสายตารังเกียจเดียดฉันท์ของทั้งแม่และพี่สาว คำด่าทอเพราะความไม่เข้าใจของคนอื่น ยังไม่ทำให้ผมรู้สึกแย่หรือท้อแท้เท่ากับการหันหลังให้ของคนในครอบครัว พื้นที่ปลอดภัยเล็กๆ ภายใต้ชายคาของบ้านหลังนี้ มันอาจไม่เคยมีไว้ให้ลูกชายอย่างผม โลกภายนอกนั้นโหดร้ายกับผมจนแทบไม่มีที่ให้ยืนในสังคม แต่ภายในบ้านหลังนี้แม้แต่อากาศจะหายใจเข้าไปผมก็ยังจนปัญญาที่จะครอบครอง

“พี่รัณ...ผมไม่เคยคิดร้ายกับพี่ คืนวันนั้นพี่เป็นคนนัดผมให้ไปเจอที่คอนโดคุณครามเองนะครับ”

“ใช่...พี่นัด แต่พี่ไม่ได้บอกให้รินทร์ไปนอนกับคุณคราม”

“รินทร์เปล่า!” ผมกระแทกเสียงตอบออกไปทันที

ผมอายุยี่สิบห้าแล้วถึงแม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมจะไม่เคยมีแฟนทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้ขาดสติจนแยกไม่ออกว่าตัวเองได้เผลอไผลไปมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับใครหรือเปล่า แม้ในความทรงจำขมุกขมัวสลัวรางในหัวนั้นมันจะไม่ได้ชัดเจนนัก แต่ผมมั่นใจว่าระหว่างผมกับคุณครามเราไม่ได้มีอะไรเกินเลยมากไปกว่า...

“กอดฉันไว้สิ...ดารินทร์”

อ้อมกอดจากท่อนแขนหนากับริมฝีปากนุ่มที่บดคลึงจูบลงมาอย่างหนักหน่วงแนบแน่น ผมยังพอจดจำรสชาติขมเฝื่อนและเผ็ดซ่าที่ปลายลิ้นกับกลิ่นฉุนบุหรี่จากลมหายใจของเขาได้ ผมยังรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาถึงอ้อมกอดกับแผงอกอุ่นๆ นั้นได้ แต่นอกเหนือจากนั้นมันไม่มีอยู่ในหัวของผมเลย ถ้าหากผมมีอะไรกับพี่เขยจริงๆ อย่างน้อยผมควรต้องรู้สึกอะไรบ้างสิ...

“ถ้าอย่างนั้น...ตอบฉันสิดารินทร์ว่าในคลิปนั่นแกทำอะไร....”

จอทีวีขนาดหน้ากว้างเจ็ดสิบนิ้วในห้องรับรองถูกกดเปิดผ่านการเชื่อมต่อจากโทรศัพท์มือถือของพี่ดารัณ ก่อนที่หน้าจอนั้นจะฉายจับแสดงให้เห็นเตียงนอนหลังใหญ่ซึ่งมีผู้ชายสองคนกำลังกอดก่ายซุกไซ้จูบสลับขยับท่าทางไปมาบนผืนผ้าปูเตียงสีเข้มอย่างเด่นชัด จนกระทั่งชายคนหนึ่งหันกลับมาสบตากับผมผ่านหน้าจอทีวีขนาดใหญ่

“ไม่จริง....” ร่างกายและเลือดอุ่นในตัวผมเหมือนมันจะกลายเป็นน้ำแข็งไปในชั่วพริบตา ความรู้สึกเหมือนถูกจับยัดแช่เข้าไปในช่องฟรีชใหญ่เพราะผมรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นซึ่งลามเลียไล่มาตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงเส้นผม

ภาพของผู้ชายใบหน้าละม้ายคล้ายจนเหมือนตัวเองกำลังเปลือยกายนั่งก่ายขาบดทับอยู่บนตักหนาของชายผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นผัวของพี่สาว ท่อนแขนสองข้างโอบกอดรอบต้นคอและท้ายทอยหนาก่อนจะพิงซบแนบหน้าวางแก้มไว้บนบ่าสูง ดวงตาฉ่ำหวานปรือเปิดมองมายังกล้องซึ่งกำลังบันทึกภาพก่อนจะอ้าปากร้องครางเรียกชื่อสามีของพี่สาวเสียงดังฟังชัดถนัดหู

“คุณคราม...”

“ดารินทร์...” เสียงทุ้มตอบรับขานชื่อของผมกลับมาพร้อมกับร่างหนาขยับหมุนพลิกกลับเหวี่ยงผมให้ลงไปนอนแผ่แบอยู่เกือบสุดปลายเตียง ร่างเปลือยเจ้าของห้องทาบทับอัดจูบดูดปากของผมจนได้ยินเสียงยามเมื่อกลีบปากและลิ้นฉ่ำเกี่ยวรัดพันดูดกันไปมา พริบตาเดียวท่อนแขนใหญ่ช้อนลงไปใต้ข้อพับบริเวณหน้าขา ก่อนจะขยับยกขาข้างหนึ่งของผมไปวางพาดทิ้งไว้บนบ่าแล้วโน้มตัวลงมาประกบจูบกันอีกครั้ง

“คุณคราม ผมเจ็บ” เสียงร้องครางครวญคร่ำสั่นพร่าแว่วมาจากร่างเปลือยบอบบางซึ่งนอนถ่างขายกแยกเป็นจังหวะเดียวกับคนตัวใหญ่เริ่มต้นขยับร่างกายเป็นจังหวะที่ผมไม่กล้ามอง

“ทุเรศ...ดารินทร์แกมันไอ้ลูกชั่ว แกมันเป็นตัวอัปรีย์ในชีวิตของฉันจริงๆ” หน้าจอทีวีขนาดใหญ่ดับวูบหายไปเหลือเพียงสีดำ พลันภาพเหล่านั้นก็มีอันหายวับไปกับตาเมื่อมีแจกันดอกไม้พุ่งไปกระแทกมันจนแตกละเอียด เสียงกรีดร้องร่ำไห้ของคนเป็นแม่ทำให้หัวใจของผมเจ็บปวดรวดร้าวทรมาน

“แม่...ผมเปล่า...ผมไม่ได้ทำ” ผมเอื้อมมือออกไปกุมข้อเท้าอันเย็นเฉียบของแม่อยากกล่าวคำขอโทษ อยากพูดอธิบาย

“ทำไมแกทำอย่างนี้ดารินทร์!” ภาพใบหน้าเปียกฉ่ำช้ำน้ำตาของแม่เลือนหายไปเพราะผมถูกผลักไสให้ห่างออกมาตามด้วยฝ่ามือทั้งด้านหน้าและด้านหลังกระหน่ำฟาดตบฉาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างนับจากนาทีนั้นเพราะทุกอย่างมันพังทลายแหลกสลายแตกละเอียดไปจนหมดสิ้น ชื่อเสียง อนาคต ความเชื่อใจของใครหลายๆ คน ผมเพิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงสายตาของคนเหล่านั้นเดี๋ยวนี้เองว่ามันหมายความว่ายังไง ผมไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงยกมือขึ้นมาปัดป้องบทลงโทษที่แม่คงอยากสั่งสอนลูกเลวอย่างผม ความเจ็บปวดของร่างกายที่ได้รับมันเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดของหัวใจ....นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

พี่อาร์ตี้แวะมาหาผมที่บ้านเพียงครั้งเดียวเท่านั้นหลังจากเกิดเรื่อง ผู้จัดการส่วนตัวซึ่งเคยสนิทสนมบอกให้ผมอยู่เงียบๆ สักพัก แต่ผมรู้ดีว่าพี่อาร์ตี้หมายความว่าอะไร ป้ายโฆษณาต่างๆ ที่มันเคยมีรูปผมติดเอาไว้ตามห้างสรรพสินค้าหรือสถานีรถไฟฟ้าขนาดใหญ่ถูกถอดออกจนหมดสิ้น ในทีวีไม่มีใบหน้าหรือแม้แต่ชื่อของดารินทร์โผล่ออกมาให้คนได้เห็นอีก ที่น่าเศร้าไปกว่านั้นซีรีส์ที่เหลืออีกเพียงแค่ไม่กี่ตอนมันก็จะจบลงอย่างสวยงามถูกถอดออกไปจากผังรายการท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ว่าเป็นเพราะ

#ดารินทร์เล่นชู้

ยอดฟอลโล่ไอจี ทวิตเตอร์ต่างๆ ของผมดิ่งฮวบเหมือนช่วงลงเหว จากยอดผู้ติดตามนับล้านเหลืออยู่เพียงไม่กี่หมื่นคนในช่วงไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ ช่องแชทข้อความจำนวนมากค้างคาเพราะผมไม่กล้าแม้แต่จะกดเข้าไปเปิดอ่านเพราะเกือบเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์เป็นคำก่นด่าตัดพ้อว่าผิดหวังและเสียแรงที่เคยรัก เคยสนับสนุน หนักหนากว่านั้นคือตามมาทวงขอคืนของขวัญ ของฝากที่เคยให้หรือบางครั้งทีมเมียหลวงทั้งหลายก็ไล่ให้ผมไปตาย!

เจ็ดวันแล้วที่ผมยังไม่อาจสลัดภาพคลิปวิดีโอสุดฉาวเหม็นโฉ่นั้นออกไปจากหัว ห้องนอนมืดๆ กับเตียงเย็นๆ นี้เป็นเหมือนสุสานที่ฝังผมให้จมลงสู่ห้วงนรกอเวจีอันดำมืด ผมจมชีวิตตัวเองให้อยู่กับโลกแห่งความอ้างว้างเดียวดายเพียงลำพัง

ไม่มีโทรศัพท์

ไม่มีไอแพด

ไม่มีอินเตอร์เน็ต

ไม่มีโซเชียล

ไม่มีญาติ

ไม่มีพี่น้อง

ไม่มีเพื่อน

ไม่มีแฟนคลับ

ไม่มีงาน

ไม่มีอะไรเลยนอกจาก...

...เสียงสะอื้นเบาๆ ในห้องนอนใหญ่กับเสียงหัวใจของผมที่มันแตกละเอียดสูญสลายกลายเป็นผุยผง

“รินทร์”

หลังจากที่ผมถูกคนทั้งโลกหันหลังใส่ ในช่วงบ่ายของวันหนึ่งเสียงของใครบางคนซึ่งคุ้นหูเอ่ยเรียกดังมาจากหน้าประตูห้องนอน ผมยกหัวอันปวดมึนและร่างกายอันอ่อนแรงเพราะขาดอาหารมานานหลายวันลุกขึ้นไปเปิดประตู

“ปาร์ค” คู่จิ้นในโลกมายาของผมปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าบานประตูใหญ่ ใบหน้าคมหล่อเหลาของนักแสดงหนุ่มนั้นทำให้ผมปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง

“รินทร์....เป็นยังไงบ้าง”

“ฮึก...ขอโทษ รินทร์ขอโทษนะ” ผมทรุดตัวลงนั่งอยู่ตรงหน้าแล้วพร่ำขอโทษคนที่ผมมีส่วนดับอนาคตของเขา ซีรีส์เรตติ้งแรงที่มันควรจะต้องฉายตอนจบในคืนวันนี้และมีคอนเสิร์ตใหญ่ มีงานแฟนมีตติ้ง มีกิจกรรมพบปะแฟนคลับมากมาย ทุกอย่างพังพินาศไปเพราะผมเพียงคนเดียว

“รินทร์ขอโทษ....”

“ไม่เป็นไร ไม่เอาไม่ต้องร้องไห้นะ” ฝ่ามืออุ่นๆ วางลูบลงมาพร้อมคำปลอบโยน ท่อนแขนอันว่างเปล่ารั้งให้ผมเข้าไปซบอยู่กับอกกว้างโดยมีเสียงกระซิบอ่อนโยนปลอบประโลมใจให้คลายเศร้า

"รินทร์ขอโทษ...ขอโทษ"

“ไม่เป็นไร”

“รินทร์ไม่ได้ทำนะ...รินทร์ไม่ได้ทำ”

“อืม....ปาร์คเชื่อใจรินทร์”

คำพูดประโยคสั้นทำให้ผมถึงกับต้องเงยหน้าแหงนคอขึ้นไปมองเจ้าของหัวไหล่แข็งที่ผมใช้มันซับน้ำตาอยู่ในเวลานี้ หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ปาร์คคือผู้ชายคนแรกและเป็นคนเดียวที่พูดคำว่า “เชื่อใจ”  ออกมาให้ผมได้รับรู้

“ปาร์ค...”

“ปาร์คเชื่อรินทร์ ปาร์คเชื่อว่ารินทร์ไม่มีทางทำเรื่องอย่างนั้นแน่”

“ฮึก....ขอบคุณ” ผมโผเข้าไปหาอ้อมกอดนั้นอีกครั้ง แล้วปล่อยให้เสียงร้องไห้ของตัวเองบอกเล่าความรู้สึกเจ็บปวดและตื้นตันที่อย่างน้อยในคนหลายร้อยหลายพันที่ซ้ำเติม ผมยังมีเพื่อนคนนี้ที่เชื่อใจผม

หลังจากนั่งทำใจได้สักพักผมถึงได้รู้ข่าวโลกภายนอกว่ากระแสข่าวฉาวของผมยังคงเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กันสนุกปากและดูเหมือนทุกคนจะเชื่อคำแถลงข่าวและภาพฉาวที่มันหลุดออกไปจนหมดหัวใจ บนโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้ดูเหมือนมันไม่มีพื้นที่พอสำหรับคนอย่างผมอีกแล้ว

“แล้วรินทร์จะทำยังไงต่อ”

“ไม่รู้สิ...พี่อาร์ตี้บอกว่าให้รินทร์อยู่เฉยๆ รอให้ข่าวเงียบ แต่เรื่องแบบนี้อีกห้าปี สิบปี คำว่าดารินทร์เล่นชู้ มันก็คงไม่เลือนหายไปง่ายๆ หรอก”

“แล้วรินทร์คิดจะออกมาให้สัมภาษณ์...แก้ข่าวกับสื่อบ้างมั้ย”

“คิด...แต่รินทร์ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากประโยคเดิมซ้ำๆ ว่ารินทร์ไม่ได้ทำ รินทร์จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น ในขณะที่รินทร์มีคำพูดแค่ประโยคเดียว แต่พี่รัณ....”

ผมนึกย้อนไปถึงภาพจากกล้องวงจรปิดหลายจุดภายในคอนโดหรูซึ่งมีคนเอามาปล่อย มันเป็นภาพตั้งแต่ผมขับรถไปจอดรออยู่ตรงลานจอดกลางแจ้ง แถมยังมีภาพถ่ายนั่งคุยโทรศัพท์แล้วแหงนคอมองขึ้นไปบนตึกสูงนั้นจนทำให้คนส่วนมากเชื่อว่าผมกำลังคุยกับเจ้าของห้องพักซึ่งรออยู่ชั้นบน ภาพของผมเดินไปกดลิฟต์แล้วยืนรอหน้าห้องจนกระทั่งคุณครามซึ่งสวมชุดคลุมอาบน้ำเปิดประตูออกมารอรับ แล้วยังคลิปวิดีโอสุดหวือหวาน่ารังเกียจนั่นอีก ผมไม่รู้จะแก้ต่างแก้ตัวกับสังคมยังไงนอกจากความบริสุทธิ์ใจของตัวเองว่า....ผมไม่ได้ทำ

“แล้วคุณคราม เขาได้มาหารินทร์บ้างมั้ย”

“ไม่เขาไม่ได้มา...อีกอย่างรินทร์ไม่อยากเจอหน้าเขา”

ทันทีเมื่อได้ยินชื่อผู้ชายคนนี้ภาพหวิวในจอทีวีเหมือนมันมาฉายซ้ำตอกย้ำเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ผมจมลงสู่อดีตอันเลวร้ายอีกหน แม้ความทรงจำในคืนค่ำอันดำมืดนั้นยังคงเลือนรางแต่ภาพทุกอย่างมันชัดเจนผ่านหน้าจอทีวีและสื่ออินเตอร์เน็ตเว็บหวิวทั้งหลาย ผมไม่กล้าแม้แต่จะกดเข้าไปดูซ้ำเพราะรู้สึกละอายใจเหลือเกิน

“ถ้ารินทร์ไม่ได้ทำก็เหลือแค่คุณครามคนเดียวเท่านั้นนะที่เขาจะตอบได้ว่าเรื่องในคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น แล้วใครเป็นคนปล่อยคลิป”

“ปล่อยคลิปเหรอ...”

“ใช่ คลิปพวกนั้นมันต้องมีที่มาที่ไปสิ ใครสักคนจงใจถ่าย....และตั้งใจปล่อยมันออกมา”

“จงใจถ่ายคลิปเหรอ...แต่ในคอนโดตอนนั้นมันมีแค่รินทร์กับคุณครามสองคนเท่านั้นนะ....”

“แต่คุณครามเขาจะปล่อยคลิปมาฆ่าตัวเองทำไม ในเมื่อเขารู้เขารู้อยู่แล้วว่าพี่รัณกำลังจะยื่นฟ้องหย่า รินทร์อย่าลืมสิว่าการที่คลิปนั้นถูกเผยแพร่ออกมามันไม่มีผลดีอะไรต่อตัวเขาเลย เรื่องนี้มีแค่พี่รัณคนเดียวเท่านั้นนะที่ได้ประโยชน์”

“ปาร์คจะบอกว่า...พี่รัณทำทุกอย่างเหรอ? พี่รัณจะแอบถ่ายคลิปนั้นได้ยังไง”

“ก็ไม่ได้จะบอกแบบนั้น แต่มันน่าสงสัย”

“แต่พี่รัณจะทำแบบนั้นทำไมล่ะ...นี่มันชีวิตรินทร์ทั้งชีวิตเลยนะ”

“ตลอดชีวิตที่เธอรู้จักเขา ไม่เท่ากับช่วงเวลาบนเตียงที่ฉันเรียนรู้ผู้หญิงคนนี้...”

"ปาร์ค รินทร์จะไปหาเขา...รินทร์จะไปหาคุณคราม"