All Chapters of THE TYCOON'S REBEL: Chapter 51 - Chapter 57

Marahan niyang pinihit ang doorknob. Walang tunog. At bago niya tuluyang binuksan ang pinto ay tiningnan muna niya ako. Tumango naman ako kahit pa pakiramdam ko ay bibigay na ang mga tuhod ko.Sa sandaling bumukas ang pinto, mabilis siyang umatras ng bahagya at itinutok ang baril. “Move!” sigaw niya.Isang putok ang umalingawngaw at sumabog ang salamin ng bintana sa sala. Napasigaw ako pero mabilis akong hinila ni Sebastian palayo. Si Marcus na nasa likuran namin ay kaagad na naglabas ng smoke grenade at inihagis iyon papunta sa bukas na pinto.“Cover!” sigaw niya. Pagkatapos ay kumalat ang makapal na usok.Lumabo ang paligid. Amoy pulbura, amoy apoy. Humahalo sa hangin ang mga yabag ng kalaban. Mabibilis, taktikal, parang sanay sa giyera.“Dalawa sa kaliwa!” sigaw ni Marcus, sabay putok ng dalawang bala. May ungol na narinig sa labas. Ibig sabihin nakatama siya.Si Sebastian naman, kalmado pero mabilis. Nakayuko habang binabala ang baril, at bawat putok niya ay eksakto, parang alam n

Mabigat ang hangin nang magising ako. Masyadong tahimik na tipong anumang oras ay may mangyayari na naman.Paglingon ko sa kabilang gilid ng kama, wala na si Sebastian.“Seb?” mahinang tawag ko, sabay bangon ngunit walang sumagot.May naiwan siyang jacket sa upuan, at sa ibabaw nito ay isang piraso ng papel. Pamilyar ang sulat-kamay kaya sigurado akong sa kaniya galing 'yon.“Went out to check the perimeter. Stay inside. Don’t follow me.”Napakapit ako sa papel. Ilang saglit lang, naramdaman ko na agad ‘yong pamilyar na kaba sa dibdib. Hindi dahil takot ako, kundi dahil alam kong kapag sinabi niyang don’t follow me, may tinatago siyang mas malalim.Lumabas ako ng kuwarto. Si Marcus ay gising na rin, hawak ang tablet niya at mukhang may pinapanood.“Morning,” sabi niya, hindi man lang tumingin.“Nasaan si Sebastian?” tanong ko.“Went out an hour ago. May kailangan daw siyang ayusin sa east wing kung saan nagmula ang apoy.”Tumigil ako. “Marcus… may nakita ka bang kakaiba kagabi bago ta

Hindi na ako nagdalawang-isip. Kinuha ko ang isa sa mga red levers sa dingding, niyakap nang mahigpit at hinila nang buong lakas. Napakapit na lamang ako sa dingding nang bigla na lamang akong nakaramdam ng pagyanig ng lupa.“Marcus, charges!” utos ni Sebastian. Nag-ikot si Marcus, mabilis na kinabit ang maliit na explosive charges sa panel na kumokontrol sa life support ng tangke.Habang gumagawa kami, may dalawang sundalong naka-bugle ang sumulpot mula sa lilim—mga mercenary na nagbabantay sa proyekto. Nagkatinginan kami sandali. Pagkatapos ay hindi na ako nag-isip at isa-isang pinaputukan ang mga kalaban.“Go!” sigaw ni Marcus, at pinindot ko ang detonator. Isang malakas na dagundong ang sumunod. Nawala ang isang bahagi ng kisame at lumagablab ang apoy.Habang tumitindi ang apoy, may kumilos sa isa sa mga boltahe. Ang Seraph-01 ay nagising nang bahagya. Mabilis ang kilos ng humanoid sa loob ng tangke. May kumutitap na ilaw sa mga mata nito, at para siyang umihip ng malamig na hangi

Unti-unting kinakain ng apoy ang buong safehouse habang tumatakbo kami sa madilim na kakahuyan. Ang hangin ay amoy pulbura at sinunog na metal. Ramdam ko ang bawat tibok ng puso ko sa lalamunan habang hinahabol namin ang hininga. Si Marcus ay hawak pa rin ang kaniyang tablet habang si Sebastian ay nakataas ang baril, maingat sa bawat hakbang.“Sebastian, saan tayo pupunta?” hingal kong tanong.“May lumang bunker sa ilalim ng ridge,” mabilis niyang sagot. “Doon tayo makakapag-reconnect sa network nang hindi nila mate-trace.”Habang patuloy kami sa pagtakbo, biglang sumabog ang lupa ilang metro sa unahan namin—isang drone missile ang tumama dahilan para mapasigaw ako.“Go! Go!” sigaw ni Sebastian, hinila ako palayo.Nang makarating kami sa isang lumang gusali na halos gumuho na, mabilis niyang sinipa ang pinto. Amoy kalawang at alikabok ang loob. May mga sirang terminal sa paligid at mga lumang cable na parang ugat ng isang matagal nang patay na makina.“Marcus, activate the jammer,” ut