All Chapters of THE TYCOON'S REBEL: Chapter 31 - Chapter 40

Namayani ang katahimikan sa paligid habang hawak ni Marcus ang USB na ibinigay ni Vargas. Isinaksak niya ito sa laptop ni Sebastian.“Are you sure about this?” tanong ni Marcus, mahigpit ang hawak sa flashlight niya.Tumango si Sebastian, malamig ang tingin. “We do it right. We don’t leak guesses. We expose facts.”Umupo ako sa isang kahon at dahan-dahang pinindot ang file na may label na PARIS_2019. Nag-load ang isang folder — video clips, photos, receipts, at isang spreadsheet na puno ng pangalan at halaga.Kinabahan ako. “Saan natin sisimulan?”“Video,” sabi ni Sebastian. “Show me the video.”Pinindot ko ang pinakaunang clip. It was grainy — madilim, maulan, pero kita namin ang isang hotel entrance. Narinig ko ang tibok ng puso ko kasabay ng tunog ng ulan. May mga yabag ng paa, isang sigaw, isang pintuang biglang nagsarado. Isang tao ang pumasok sa frame pero hindi namin masyadong maaninag dahil malabo, lalo pa't nakaitim itong coat. Tumayo ako nang biglang lumabas ang isa pang fra

Nanlamig ako sa nakita ko. Hindi ito simpleng snapshot lang mula sa kalye. Kita ang silhouette ko sa balcony, nakatingin sa malayo—pero ang anggulo ng kuha ay galing mismo sa labas ng bintana.“Sebastian…” halos pabulong kong sambit, nanginginig ang boses ko. “This picture—hindi ito puwedeng makuha ng basta-basta. Ibig sabihin…”“…someone was here,” mariing tugon niya, dumidilim ang mukha.Kumurap si Marcus, mabilis na kinuha ang papel at tinignan ang likod. Nakasulat lang doon sa sulat-kamay na tinta.’Next move is yours.’Sunud-sunod akong napalunok na para bang kahit anong gawin ko ay hindi maalis ang bikig sa lalamunan ko. Para bang nanunuyot ito dahil sa labis na kaba ko.Agad na tinignan ni Sebastian ang paligid ng penthouse, bawat sulok, bawat bintana. Mayamaya pa ay pinindot niya ang intercom at saka tinawag ang security sa lobby. “Check the CCTV. Every angle. Now.”“Sir,” sagot ng guard sa kabilang linya, “we’ve been monitoring. Walang naka-log na unusual entry sa taas.”“Bul

Pagbalik namin sa safehouse, ramdam ko pa rin ang init ng tensyon mula sa boardroom. Parang lahat ng tinig, lahat ng bangayan, at lahat ng matang nakatingin kay Sebastian ay dala ko hanggang sa paglakad sa hallway ng lumang safehouse na iyon.Pagpasok namin, agad kong inalis ang blazer ko at umupo sa sofa. Parang biglang lumuwag ang dibdib ko nang wala na akong makitang ibang tao sa paligid. Doon ko naramdaman kung gaano kabigat ang kinakaharap namin.“Hindi ka kumikibo,” basag ni Sebastian sa katahimikan, habang tinatanggal ang cufflinks niya. “Galit ka ba sa ’kin?”Napatingin ako sa kaniya saka marahang napabuga ng hangin. “H-hindi. Bakit banan ako magagalit sa 'yo?”Lumapit siya at naupo sa tabi ko habang ang kaniyang mga tingin ay puno ng pag-aalala. “Isla, I promised you before. Hindi kita pababayaan.”Ngumiti ako nang mapait. “Pero Sebastian… hindi ka ba napapagod? Ako ang target nila. Ako ang ginagamit nila laban sa ’yo. Kung wala ako, mas madali sana para sa ’yo lahat ng ito.”

Mabilis lumipas ang mga araw. Para bang kahapon lang nangyari ang lahat—ang mainit na gabi sa safehouse, ang mga pangako ni Sebastian, at ang pag-amin ko na hindi ko na kayang tumakbo palayo sa kaniya. Pero heto na kami ngayon, isang buwan na ang nakalipas, at mas lalo pang lumalalim ang samahan naming dalawa.Sa kabila ng patuloy na alitan sa kumpanya, natuto kaming gumawa ng sariling mundo. May mga araw na halos hindi kami makalabas sa safehouse, natatabunan ng trabaho at panganib sa labas, pero laging may oras para sa isa’t isa. Minsan simpleng kape lang sa umaga, o magkasamang magluto ng hapunan sa gabi. At sa gitna ng lahat ng iyon, natutunan kong huminga muli—hindi na bilang taong nagtatago, kundi bilang isang babae na may kasama.Pero nitong nakaraang linggo, may isang bagay na hindi ko na maikaila. At ngayong umaga, habang nakaupo ako sa gilid ng kama, hawak ang kalendaryo sa aking cellphone, tuluyan nang kinain ng kaba ang dibdib ko.Isang buwan na mula nang huli akong datnan

Mabilis na kumalat ang tungkol sa kalagayan ko kahit wala pa naman kaming planong ipahayag ito sa publiko. Hindi ko alam kung paano nakalusot, pero pakiramdam ko’y may mata at tenga ang kalaban kahit saan kami magpunta. At alam kong isa lang ang ibig sabihin no'n... mas lalong lalakas ang sabotahe sa kumpanya at mas titindi pa ang banta sa buhay namin.Kinabukasan, dumalo si Sebastian sa board meeting. Ayaw niya sanang pumunta dahil mas gusto niyang manatili sa tabi ko, pero hindi niya pwedeng pabayaan ang kumpanya lalo na ngayong sunod-sunod ang anomalya. Bagaman delikado ay mas pinili ko pa ring samahan siya. Maging siya ay ganoon din ang gusto, lalo na't tila ayaw niya na ngang umalis sa tabi ko, masigurado lang na ligtas kami ng magiging anak niya.Pagpasok namin sa malaking conference room, ramdam ko agad ang tensyon. Nakaupo ang mga board of directors, lahat nakasuot ng pormal at seryoso ang mga mukha. Halos punuin ng malamig na katahimikan ang silid bago nagsimula ang diskusyon