ติงเจียซือทำหน้าบึ้ง แต่ไม่รู้นึกครึ้มอะไร หัวเราะออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย“เซิ่นหรูซวง เธอรู้ไหมว่าทำไมซิงจือเหยียนถึงชอบลู่ลู่ แต่ไม่ชอบเธอ?”“ก็เพราะลู่ลู่ดีกว่าเธอยังไงล่ะ ทั้งเห็นอกเห็นใจและรู้ความ ไม่เหมือนคนแข็งกร้าวอย่างเธอ ซิงจือเหยียนก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ไม่มีทางชอบผู้หญิงที่แข็งกร้าวอย่างเธอแน่นอน เธอควรหัดเรียนรู้จากลู่ลู่ไว้บ้าง ลองออดอ้อนและทำตัวอ่อนแอดูบ้างสิ”“เตียงนี้ซิงจือเหยียนจัดการให้ทันทีที่ลู่ลู่ขอร้องเขา”ติงเจียซือหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “แย่หน่อยนะ เธอพลาดโอกาสทองไปแล้ว แม้ว่าลู่ลู่กับซิงจือเหยียนจะห่างกันตอนอยู่เมืองนอก เธอก็ยังไม่มีปัญญาแทรกตัวเข้าไปอยู่ในใจของซิงจือเหยียนได้เลย เห็นได้ชัดว่าเธอมันไร้ค่าแค่ไหน”เซิ่นหรูซวงกำหมัดแน่น และยิ้มเย็น “ฉันบอกแล้ว ในเมื่อแย่งเตียงไปแล้ว ก็จงเอาโรคภัยไข้เจ็บไปด้วยทั้งหมด”“ในเมื่อพวกคุณหน้าด้าน กล้าแย่งเตียงจากคนแก่คนหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขออวยพรให้พวกคุณหายช้า ๆ ก็แล้วกัน”ติงเจียซือยิ้มเยาะ “ดูทรงแล้ว ยังไม่แน่หรอก ว่าใครจะตายก่อนกัน ฉันได้ยินมาว่ายายแก่นั่นเป็นมะเร็งปากมดลูกระยะสุดท้ายไม่ใช่เหรอ? ยากจนจนไม่มี
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
