All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 111 - Chapter 120

เซิ่นหรูซวงที่ถูกซิงจือเหยียนกอดเอาไว้แน่นอยู่ในอ้อมแขนนั้น ร่างกายของเธอค่อย ๆ ร้อนผ่าวและสั่นระรัว มือทั้งสองข้างของเธอเกาะปกเสื้อของซิงจือเหยียนเอาไว้แน่น ภาพตรงหน้าค่อย ๆ เลือนลาง“ซิง...ซิงจือเหยียน...”เสียงเรียกอันแผ่วเบาที่แฝงไปด้วยความสั่นสะท้าน ลำคอของซิงจือเหยียนที่โผล่พ้นปกเสื้อออกมานั้น กำลังแผ่กระจายความอบอุ่นและกลิ่นหอมที่ทำให้เธอหลงใหลออกมาเซิ่นหรูซวงรู้สึกร้อน ร้อนจนเหงื่อไหลออกไปทั่วตัวแต่ตัวของซิงจือเหยียนกลับส่งกลิ่นหอมเย็นสดชื่นที่เธอโหยหาออกมาทำให้เธอคิดว่า เพียงแค่ได้เข้าใกล้ซิงจือเหยียนก็จะช่วยคลายความทุกข์ทรมานนี้ไปได้เซิ่นหรูซวงราวกับถูกมนต์สะกด เธอค่อย ๆ ปล่อยมือที่เกาะปกเสื้อของซิงจือเหยียนออก แล้วใช้สองมือที่ร้อนระอุนั้นแนบลงไปบนคอของซิงจือเหยียนแทน เรียวนิ้วของเธอเอาแต่ลูบไล้ที่ผิวหนังบนลำคอของเขาด้วยความหลงใหลเซิ่นหรูซวงส่งเสียงพึมพำเบา ๆ ออกมา “ฉันอยาก...”ภาพตรงหน้าที่มัวหมอง เธอกลับเห็นลูกกระเดือกของซิงจือเหยียนกลิ้งขึ้นลงอย่างรวดเร็วราวกับเธอถูกสะกดจิต ยื่นปลายนิ้วโป้งกดลงไปที่ลูกกระเดือกที่กำลังเคลื่อนไหวนั่นชั่วพริบตาต่อมา เซิ่นหรูซ

เซิ่นหรูซวงยืนอยู่ในห้องน้ำ ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวออกทีละชิ้นจากนั้น ใช้มือตักน้ำราดลงบนร่างกายทีละน้อย พร้อมใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปตามรอยที่ซิงจือเหยียนทิ้งเอาไว้บนตัวเธออย่างช้า ๆเซิ่นหรูซวงเฝ้ามองดูตัวเองในกระจกด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ใช้แรงถูผิวหนังของตัวเองผิวของเซิ่นหรูซวงนั้นบอบบางมาก เมื่อใช้แรงถูขยี้ลงไปจนทำให้เกิดเป็นรอยแดงทิ้งเอาไว้บนผิวเป็นหย่อม ๆในเมื่อลบร่องรอยพวกนั้นไม่ออก เช่นนั้นก็ต้องสร้างรอยที่หนักกว่าเดิมเพื่อทับร่องรอยที่ซิงจือเหยียนทิ้งเอาไว้ครึ่งชั่วโมงต่อมา เซิ่นหรูซวงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยร่างกายที่เปียกโชก ใช้แขนทั้งสองข้างโอบรัดตัวเองเอาไว้แน่นเธอก้มหน้าเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ทันใดนั้น ซิงจือเหยียนก็ก้าวเข้ามาจากข้างนอกห้องคนไข้เมื่อเซิ่นหรูซวงเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาที่กลมโตไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาให้เห็นกลับเป็นซิงจือเหยียน ดวงตาที่ดำขลับมองไปที่เส้นผมที่เปียกโชก ขมวดคิ้วพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ยังไม่หายป่วยก็กล้าอาบน้ำแล้วเหรอ?”เซิ่นหรูซวงกัดเม้มริมฝีปากของตัวเองด้วยความดื้อดึง เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองเขาด้วยท่าทีเย็นชา

เว่ยเฉิงฮว่าเงยหน้าขึ้นมามองอย่างกะทันหัน และถลึงตาที่แดงก่ำมองมาที่เธอ “เซิ่นหรูซวง เธออย่าได้ทำตัวหยิ่งผยองให้มันมาก เธอคิดว่าฉันจักต้องเข้าไปในคุกแน่ ๆ เลยใช่ไหม? ”เขาส่องรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา “คอยดูสิ ฉันจะออกมาเร็ว ๆ นี้แหละ”ยังไม่ทันที่เซิ่นหรูซวงจะพูดอะไรออกมา เว่ยอวิ่นลู่ก็พุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว จับมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แน่น รอบดวงตาที่บวมแดงมองมาที่เธอ แสร้งทำเป็นน่าสงสารอย่างถึงที่สุด“หรูซวง พี่ชายทำผิดต่อเธอ ฉันต้องขอโทษเธอแทนเขาด้วยนะ เธออย่าไปโกรธเขาได้ไหม?”“เธอโทษฉันเถอะนะ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง พี่ชายเขาแค่เป็นห่วงฉันมากเกินไป เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก...”เซิ่นหรูซวงแย้มยิ้มออกมาด้วยความเย้ยหยัน ก่อนจะปล่อยแขนตัวเองออกจากมือของเว่ยอวิ่นลู่“ถ้าเรื่องนี้ยังบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ แล้วอะไรล่ะถึงจะเรียกว่าตั้งใจ?”ท่าทางของเว่ยอวิ่นลู่ในตอนนี้เปรียบเสมือนกับใบหลิวที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง เพียงถูกแรงผลักเล็ก ๆ น้อย ๆ จากเซิ่นหรูซวง ก็ทำเอาร่างกายของเธอยืนไม่มั่นคง เซล้มลงไปในอ้อมกอดของซิงจือเหยียน“อาเหยียน...”เว่ยอวิ่นลู่ร้องเรียกด้วยท่าทางน่าสงสาร แขนทั้งสอง

เมื่อเว่ยอวิ่นลู่นึกถึงภาพบาดตาบาดใจที่เซิ่นหรูซวงเกาะแกะซิงจือเหยียนแล้ว ท้องไส้ของเธอก็ปั่นป่วนขึ้นมาทันที ความรู้สึกคลื่นไส้พะอืดพะอมจุกอยู่ที่อก บีบให้เธอต้องก้มหน้าอาเจียนใส่พื้นช่างน่าเจ็บใจที่เธออุตส่าห์คิดแผนการมากมาย ลงมือไปตั้งเยอะ สุดท้ายกลายเป็นช่วยปูทางให้เซิ่นหรูซวงซะอย่างนั้น!เซิ่นหรูซวงกับอาเหยียนของเธอ…มิน่านานขนาดนั้นก็ยังไม่เห็นซิงจือเหยียนกลับมา ที่แท้เซิ่นหรูซวงเป็นคนเหนี่ยวรั้งซิงจือเหยียนไว้นี่เองแม้แต่เธอยังไม่มีโอกาสได้สานสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้งกว่านี้กับซิงจือเหยียน ไม่คิดเลยว่าเซิ่นหรูซวงจะชิงตัดหน้าไปได้!เซิ่นหรูซวงสมควรตายนัก!เว่ยอวิ่นลู่กุมหน้าอก แววตาเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตมาดร้ายที่โถมกระหน่ำเธอโกรธเกรี้ยวถึงขนาดนี้ จนลืมไปสนิทว่าตัวเองเป็นตัวการที่เป็นคนวางยาเซิ่นหรูซวงถ้าไม่เป็นเพราะเธอ เรื่องราวก็คงจะไม่เกิดขึ้นเป็นทอด ๆเว่ยอวิ่นลู่ในขณะนี้ ก็จำแต่เพียงเซิ่นหรูซวงเป็นคนล่วงเกินผู้ชายของเธอไปแล้วแม่บ้านด้านนอกประตูได้ยินเสียงคลื่นไส้ของเธอ จึงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลในทันที“คุณหนูเว่ย คุณเป็นอะไรไปคะ?”แม่บ้านในคฤหาสน์มองออกว่าซิงจือเห

เจียงเสี่ยวชุนปิดหน้าจอโทรศัพท์ แล้วมองท้องฟ้าด้วยสายตาเหม่อลอย แสงอาทิตย์ยามเย็นตกกระทบใบหน้าเยาว์วัยของเธอ ส่วนดวงตานั้นฉายแววหม่นหมอง ไม่เหมือนเด็กนักเรียนชั้นมัธยมปลาย แต่เหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังอ่อนล้ากับชีวิตเจียงเสี่ยวชุนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ยายฉันป่วย ป่วยหนักมาก ต้องใช้เงินจำนวนมากในการรักษาให้หาย”เซิ่นหรูซวงรู้สึกใจหายชาติก่อน ไม่กี่ปีหลังจากนั้น เธอก็ไม่เคยได้ข่าวคุณยายของเจียงเสี่ยวชุนอีกเลยเมื่อลองคิดดูแล้ว ในชาติก่อนคุณยายน่าจะเสียชีวิตในช่วงเวลานี้เองเจียงเสี่ยวชุนน้ำตาคลอเบ้า เธอฝืนกลั้นด้วยการสูดจมูก ไม่ยอมให้หยดน้ำตาไหลลงมา“หลายวันก่อนฉันก็ไม่ได้เข้าเรียน เพราะอยู่ดูแลยายที่โรงพยาบาลตลอด เงินเก็บทั้งหมดขอที่งบ้านแทบไม่เหลือ เอาไปจ่ายกับโรงพยาบาลหมดแล้ว ในกระเป๋าก็ไม่มีเงินสดสักแดง และเงินในวีแชทก็มีไม่ถึงร้อย อีกหน่อยฉันคงไม่มีปัญญาซื้อข้าวกินแล้ว”เซิ่นหรูซวงกำลังจะพูดบางอย่าง เจียงเสี่ยวชุนก็พูดแทรกขึ้นมาโดยไม่เปิดช่องว่าง“ฉันคิดว่าอย่างน้อยโรงพยาบาลน่าจะเป็นที่พึ่งได้บ้าง ยุติธรรมและเสมอภาค แต่ทั้งที่ฉันจ่ายค่ารักษาค่าห้องโรงพยาบาลไปแล้วแท้ ๆ ยายของ