บทที่ 125

เจียงเสี่ยวชุนฟังแล้วก็เดือดดาล แทบจะอยากลุกขึ้นมาโต้แย้งกลับไป

แต่เซิ่นหรูซวงก็รั้งเธอไว้ “เอาเตียงคืนมาได้ก็จบกัน อย่าไปต่อความยาวสาวความยืดเลย”

เจียงเสี่ยวชุนโกรธจัดจนหน้าแดงเถือก “แล้วจะยอมให้พวกนั้นมาบิดเบือนความจริงได้ไง?”

เซิ่นหรูซวงกระซิบเบา ๆ “ซิงจือเหยียนเป็นคนแบบไหน เธอก็รู้ดีอยู่ เธอคิดว่าพวกเราสู้เขาได้หรือไง?”

เจียงเสี่ยวชุนห่อเหี่ยวเหมือนลูกโป่งที่โดนเจาะลมจนแฟ่บอย่างไรอย่างนั้น

ในบ่ายวันนั้น ตอนที่เซิ่นหรูซวงออกไปกดน้ำร้อน ติงเจียซือก็เดินกรีดกรายผ่านข้างหลังเธอ พร้อมทั้งมองมาด้วยสายตาที่เย่อหยิ่งและท้าทาย

ติงเจียซือเยาะเย้ยแล้วบอกว่า “ห้องรวมเหรอ พวกเธอก็ทนเบียดเสียดแออัดกันไปเถอะ ฉันจะย้ายพ่อฉันไปห้องพิเศษวีไอพี จะได้ไม่ต้องมาทนแออัด ลำบากจะตาย ฉันไม่ยอมให้พ่อมาอยู่รวมกับคนอย่างพวกเธอหรอก”

เซิ่นหรูซวงไม่สะทกสะท้าน เติมน้ำร้อนใส่กา โดยมีติงเจียซือพูดพล่ามไม่หยุดอยู่ด้านหลัง

“เธอไม่อยากรู้จริงหรือ ว่าใครเป็นคนจัดการให้ฉัน?”

“ก็ซิงจือเหยียนไง ซิงจือเหยียนที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันแต่ก็ไม่มีทางได้มา ลู่ลู่แค่บอกเขาคำเดียว ซิงจือเหยียนก็สั่งคนให้ไปจัดการทันทีเลย”

“เธอคงนึ